ไม่รู้จักหร้อก...และก็ไม่อยากรู้จักด้วย เฮ้ย จัดการ
เพี๊ยะ!
สิ้นสุดเสียงคำสั่ง ผกามาศเป็นฝ่ายเริ่มก่อนทันที อุ้งมือเล็กกำเข้าหากันแน่น เหวี่ยงปะทะแก้มคนตรงข้ามสุดกำลัง จนถอยเซไปตามแรงมือ
" ว้าย! "
เสียงร้องเสียงหลงของคนข้างหลังปลุกเธอให้ได้สติ ขณะประคับประคองร่างถึกนั้น พลางพากันจ้องเธอตาเป็นมัน
" นี่มึงตบกูเหรอ?! "
ก่อนคำถามของคนเจ็บจะถูกพ่นออกมาทำให้เธอชะงัก ตกใจ หลังยืนด้วยลำแข้งของตัวเองได้บ้างแล้ว
" กู? " ผกามาศเลิกคิ้วสูงทวนคำถาม เผยสีหน้าไม่อยากจะเชื่ออย่างเห็นได้ชัด " สนิทกันขนาดนั้นเชียว? "
พลันกลับมาชักสีหน้าไม่พอใจทีหลัง เมื่อถูกดันหัวไหล่ จนเซถอยหลังไปเล็กน้อย
" กล้ามากนะ "
ทำหญิงสาวซึ่งปกติก็ห้าวอยู่แล้ว ยิ่งทวีคูณเข้าไปใหญ่
พลั่ก!
" เออ! แล้วจะทำไม?! "
ผกามาศผลักกลับด้วยแรงจำนวนมากกว่า พร้อมใช้จังหวะนั้นพาตัวเองหลุดออกมาจากธรณีประตู กันไม่ให้คนตรงหน้าได้มีโอกาส
