ครืด~ ครืด~
" อื้อ~"
เสียงสมาร์ทโฟนดังขึ้นตรงหัวเตียง ทำคนที่นอนอยู่สะลึมสะลือตื่นขึ้นมา มือบางคว้ามากดรับโดยไม่คิดจะดูชื่อ
" ฮัลโหล.. "
และนั่นทำปลายสายถึงกับหัวเราะขบขันเสียงใหญ่ในลำคอ เขารู้อยู่แล้วว่าเธอจะต้องนอน เพราะที่ที่เธออยู่เป็นช่วงเวลากลางคืน
(ผมโทรไปรบกวนการนอนหลับของคุณสินะ)
ก่อนประโยคนี้จะทำเธอถ่างตาขึ้น ข้ามระดับการตื่นนอนในทันที หายง่วงเป็นปลิดทิ้ง เธอจำได้เสียงทุ้มฟังแล้วสบายหูคือเสียงของเขา
" คูดัส.."
(หืม..คุณว่าอะไรนะ ตะกี้คุณเรียกชื่อผมหรือ)
" อืม.."
(คุณรู้ได้ยังไง? ผมว่าผมไม่เคยบอกคุณนะ หรือเคย?)
แต่พอเขาพูดยาวขึ้น ประโยคที่ว่าก็ไร้ความหมายในพริบตาเดียว ราวกับไม่เคยเอ่ยชื่อนี้มาก่อน เนื่องจากเธอเริ่มฟังไม่เข้าใจ
" อะไรนะ.."
ร่างบางจึงจำต้องยันตัวลุกขึ้นมานั่งพิงหัวเตียงเพื่อตั้งหลัก ขยี้ตาขจัดความงัวเงียเสียก่อน ถึงจะแนบหูอีกครั้ง คราวนี้แนบแน่นกว่าเดิม
