ผกามาศหมดหนทางคัดค้าน เมื่อเขาเริ่มเอาจริง และเผยอีกด้านนึงออกมา เธอปกป้องตัวเองได้แค่การดิ้นขลุกขลัก ทั้งที่รู้ไม่ได้ช่วยอะไรเท่านั้น มือสากยิ่งกักกุม และกอบโกยฉวยโอกาส โดยพันธการร่างทั้งร่างผ่านร่างกายที่แข็งแรงของเขา
ร่างสูงไม่ได้สนใจคนใต้ร่าง มือหนารวบข้อมือทั้งสองข้างของเธอไว้ และรวบขึ้นไปเหนือศีรษะ ด้วยมือเพียงข้างเดียว
" โอ๊ย ฉันเจ็บนะ"
ก่อนจะโน้มเข้าไปซอกคอ ดูดดึงเนื้อ จนเธอต้องโวยวาย
กระนั้นก็ไร้ความเห็นใจจากเขา ปลายจมูกโด่งและริมฝีปากยังถูไถหนักหน่วงจนเปลี่ยนเป็นสีแดงเถือก สลับกับมือข้างขวาบีบเคล้นเต้าหยุ่นเอาไว้ทั้งที่ยังคงอยู่ในร่มผ้า ครางงึมในลำคอ ราวกับเก็บความรู้สึกและต้องการมานานแล้ว
" ช่วงนี้ ผมเหนื่อยและเครียดมาก .."
" แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันเล่า "
" เต็มๆ เลยล่ะ"
" พะ พอๆ ฉันเจ็บ อย่าทำแบบนี้ "
ท่ามกลางการโวยวายไม่ขาดสาย เบาบ้างดังบ้างแล้วแต่ประโยคตามสัญชาตญาณสล
