เสียงส้นสูงกระแทกพื้นหินอ่อน ไล่ตามแรงลากของโรฮานอย่างไม่ปรานี แซนดี้แทบจะปลิวตามแรงก้าวยาวของเขา
“โรฮาน เดินช้าๆ โรฮาน! ฉันบอกให้เดินช้าๆไง! ฉันใส่ส้นสูงอยู่นะ!” เธอตะโกนด่าไล่หลัง มือเรียวพยายามสะบัดแขนออกแต่ก็ไม่สำเร็จชายหนุ่มไม่แม้แต่จะเหลียวมอง แรงลากยังคงหนักแน่นจนหญิงสาวแทบจะเซล้มทุกครั้งที่ส้นรองเท้าแตะพื้น
“โรฮาน!!” เสียงกรีดร้องลั่นสุดทนทำให้เขาหยุดกึกในที่สุด ใบหน้าคมหันกลับมามองด้วยสายตาไม่สบอารมณ์ ขณะนั้นสายตาคมกริบกวาดลงไปที่ปลายเท้าเล็กซึ่งแดงจัดจนเห็นได้ชัด โรฮานถอนหายใจเฮือกใหญ่เหมือนกำลังพยายามข่มโทสะ
“ถอดรองเท้ามา” น้ำเสียงทุ้มต่ำสั่งเด็ดขาด
ดวงตากลมโตของแซนดี้เบิกกว้าง “มะ ไม่! นายจะให้ฉันเดินเท้าเปล่าเหรอ? นี่มันพื้นกรวดนะโรฮาน!”
ใบหน้าสวยส่ายหัวแรงๆ หน้าตาตื่น เธอเลือกใส่ส้นสูงต่อยังดีกว่าต้องเอาเท้าเปล่ามาสัมผัสทางเดินแข็งกระด้างนี่ แต่สายตาคมกลับกดลึกเหมือนจะม
