เมีย(ไม่)รักของมาเฟียคลั่ง

ตอนที่ 2สมจริงเกินไป

เสียงดนตรีบรรเลงกังวานก้องราวกับกำลังลอยวนอยู่ในหู แซนดี้ค่อยๆ ขยับเปลือกตาหนักอึ้งขึ้นทีละน้อย ร่างกายยังมึนงงเหมือนถูกดึงออกมาจากฝัน แต่ทันทีที่ลืมตา...

“เธอ!” เสียงทุ้มต่ำทรงพลังดังขึ้นพร้อมกับแรงบีบรอบลำคอ

“อึก!”

ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ใบหน้าสวยบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดทันตา แซนดี้ดิ้นพร่าน มือทั้งสองข้างยกขึ้นไปดึงข้อมือแข็งแรงที่รัดคอเธอแน่นจนหายใจไม่ออก

ผู้ชายตรงหน้า...สูงใหญ่ ร่างกำยำ ดวงตาเย็นชาดุดันจ้องมองเธอราวกับศัตรูที่เขาอยากขยี้ให้แหลก

“ปะ...ปล่อย! ปล่อยฉัน! นะ...นายเป็นใครกัน!” เสียงแหบพร่าเอ่ยขาดห้วง แซนดี้พยายามสะบัดดิ้นเต็มแรง แต่แรงของเธอเทียบไม่ได้เลยกับมือหนาที่บีบแน่นขึ้นทุกวินาที

เมื่อหันสายตาสำรวจรอบกาย ความตกตะลึงก็ซัดเข้ามาเต็มแรง ห้องโถงโอ่อ่าหรูหรา แชนเดอเลียร์ระยิบระยับ สายตาผู้คนนับสิบจับจ้องมายังเธอและชายหนุ่มตรงกลางเวที ราวกับกำลังเฝ้ามองละครฉากใหญ่ที่ไม่มีใครกล้าขัด

'นี่มันบ้าอะไรกัน... ฉันกำลังฝันอยู่ใช่ไหม!?' สมองเธอหวีดร้อง แต่ความรู้สึกกลับสมจริงจนเสียวซ่านไปถึงกระดูก เสียงหัวใจเต้นรัวสะท้อนดังในอก อากาศในปอดพร่องหายทีละน้อย

ถ้านี่คือความฝัน...มันก็คงเป็นฝันที่ “สมจริงเกินไป”

เพราะหากเธอยังไม่พ้นจากเงื้อมมือของเขาในตอนนี้ มีหวังว่าเธอคงได้ตายจริงๆ ต่อหน้าผู้คนทั้งหมดแน่

“พอเถอะค่ะ คุณโรฮาน!” เสียงใสของหญิงสาวอีกคนดังแทรกขึ้นมา ทำลายบรรยากาศอึมครึมที่กดทับอยู่เหนือศีรษะแซนดี้

เธอเหลือบตาไปเห็นร่างเล็กบอบบางของหญิงสาวหน้าตาสะสวย กำลังพยายามใช้สองมือดึงแขนแข็งแรงที่บีบคอเธอให้ผละออก แต่แรงนั้นช่างไร้ความหมายเมื่อเทียบกับพลังอันแข็งกร้าวของผู้ชายคนนี้

“คุณโรฮานค่ะ ใจเย็นๆ เถอะค่ะ! ยังไงเธอก็เป็นคู่หมั้นของคุณนะคะ! ฉันไม่เป็นไรหรอก มันก็แค่เรื่องเข้าใจผิด” น้ำเสียงหวานเจือปนความหวาดกลัวของหญิงสาวคนนั้นยังดังต่อเนื่อง ทว่าหัวใจของแซนดี้กลับเต้นรัวราวกับจะหลุดออกมาจากอก

เธอค่อยๆ เงยหน้าขึ้นสบตากับชายผู้กุมลมหายใจของเธอไว้ ดวงตาคมกริบสีดำสนิทกำลังวาวโรจน์ด้วยเพลิงแห่งความเกลียดชัง ลมหายใจหนักกระชั้น ร่างสูงใหญ่กำยำบดบังสายตาทุกทิศทาง ราวกับสัตว์ร้ายที่พร้อมจะฉีกเธอออกเป็นชิ้นๆ ได้ทุกเมื่อ

ใบหน้าหล่อเหลาคมสันนั้น...เธอจำได้แม่นยำ

ผมสีดำสนิท ดวงตาเย็นชาที่พรรณนาไว้... ร่างกายกำยำที่ถูกบรรยายซ้ำแล้วซ้ำเล่า

หัวสมองแซนดี้วูบไหว ความจริงอันน่าขนลุกค่อยๆกัดกินเข้ามาทีละน้อย

ใช่เลย...นี่มันตรงกับคำบรรยายในนิยายทุกประการ

และผู้ชายที่ทั้งหล่อเหลา อันตราย และโหดร้ายตรงหน้าคนนี้ จะเป็นใครไปไม่ได้เลยนอกจาก พระเอกของเรื่อง...โรฮาน

“โธ่เว้ย!” เสียงคำรามต่ำดังก้องในอก ก่อนที่แรงบีบรอบลำคอจะผละออกไปทันที

“เฮือกก!”

แซนดี้ทรุดฮวบลงกับพื้น หอบหายใจอย่างบ้าคลั่ง ร่างทั้งร่างสั่นสะท้านราวกับเพิ่งถูกลากออกมาจากขุมนรก น้ำหูน้ำตาไหลนองใบหน้าสวยที่ยังแดงช้ำเพราะแรงบีบเมื่อครู่

แต่ยังไม่ทันได้ตั้งสติ เสียงทุ้มกร้าวก็ดังขึ้นเหนือศีรษะ “เธอกล้าตบหน้ามาเรียได้ยังไง แซนดี้!”

แซนดี้ชะงัก หัวใจร่วงวูบลงไปในท้อง ท่าทางของโรฮาน ใบหน้าคมสันที่เต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด สายตาเย็นเยียบที่มองมาอย่างชิงชังมันชัดเจนราวกับประกาศว่าเขาพร้อมจะฆ่าเธอให้ตายตรงนี้ หากไม่ใช่เพราะเธอยังเป็นคู่หมั้นในนามของเขา

มือเรียวกำชายกระโปรงแน่น เธอพยายามสูดหายใจลึกเพื่อเรียกสติกลับคืนมา พลันสายตาก็เผลอเหลือบมองรอบกายอีกครั้ง...

ห้องโถงโอ่อ่าเต็มไปด้วยแขกผู้ดีในชุดหรูหรา เสียงซุบซิบดังระงม บทสนทนาที่เพิ่งผ่านหูเมื่อครู่…

มาเรีย... ชื่อที่เพิ่งถูกเปล่งออกมาเมื่อครู่ พร้อมกับท่าทีและบทพูดของโรฮาน ทุกสิ่งทุกอย่างมันเหมือนฉากหนึ่งในนิยายที่เธอเพิ่งอ่านจบไม่มีผิด!

หัวใจแซนดี้เต้นแรงจนแทบทะลุออกจากอก ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกตะลึง

'นี่มัน…เป็นไปได้ยังไงกัน!?'

'จะบอกว่าฉันหลุดเข้ามาในนิยาย...แบบพวกแฟนตาซีโลกคู่ขนานที่เคยอ่านงั้นเหรอ?'

'ไม่…บ้าไปแล้ว!'

แต่มันสมจริงเกินไป เจ็บจริง หายใจไม่ออกจริง หวาดกลัวจริง และตอนนี้เธอรู้สึกได้ชัดเจนที่สุด

เธอกำลังอยู่ในร่างของแซนดี้ ตัวละครที่เธอเคยเชียร์ แต่สุดท้ายกลับถูกทำให้กลายเป็นนางร้ายผู้แสนรันทด!

จู่ๆ คำพูดประชดประชันที่เธอบ่นออกมาก่อนนอนก็แวบเข้ามาในหัว “ถ้าฉันได้เป็นแซนดี้ในนิยายนะ สิ่งแรกที่ฉันจะทำคือถอนหมั้นกับไอ้พระเอกโง่นั่น!”

'หรือว่านี่คือการโดนพระเจ้าลงโทษจริงๆ?'

'หรือบางที...นักเขียนเจ้าของเรื่องดันมาเห็นคอมเมนต์ที่เธอด่าเมื่อคืน แล้วโมโหจัด สาปแช่งให้เธอต้องมาลงเอยในนิยายห่วยๆนี้เสียเอง!?'

ยิ่งคิดก็ยิ่งปั่นป่วน ทั้งสับสน ทั้งหัวร้อนและที่เลวร้ายที่สุดก็คือ บรรยากาศรอบตัวในตอนนี้มันแย่ฉิบหาย!

เพราะนี่คือฉากขึ้นชื่อ...ฉากที่ “แซนดี้” ตัวละครที่เธอเคยอ่าน เดินดุ่มๆ เข้าไปตบหน้ามาเรียเพราะอิจฉาที่ผู้หญิงคนนั้นได้เดินเคียงคู่โรฮานเข้างานอย่างภาคภูมิใจ ทั้งๆที่ความจริงแล้ว คนที่สมควรถูกตบมากที่สุด...ควรจะเป็นไอ้คู่หมั้นเฮงซวยนี่ต่างหาก!