ฉันไม่สำลัก กลืนสิ่งเหล่านั้นลงไปอย่างเรียบร้อยจึงได้รับคำชม
“เก่งมาก”
ต้องเป็นพ่อฉันแน่ ๆ ฉันพยายามจะลืมตาแต่ลืมไม่ขึ้นจึงซุกตัวเข้าหา สอดแขนกอดรอบกายที่แน่นตึงบอกความแข็งแกร่ง ตอนเด็กเวลาไม่สบาย พ่อมักหายาให้กินและคอยนอนกอดฉัน แม้จะงานยุ่งขนาดไหน พ่อจะปลีกตัวมาดูแลฉันเสมอ
“ขอบคุณค่ะพ่อ”
ฉันอุบอิบพูดออกไป สุขใจมากที่ได้กอดพ่ออีกครั้ง ในความง่วงงุนนั้นฉันคิดแค่ว่าดีใจที่พ่อทิ้งงานยุ่ง ๆ มานอนกอดกัน
“พี่ก็พอเหอะ หรือจะให้เป็นพ่อทูนหัว พี่ก็ไหวนะครับ...”
เสียงทุ้มติดกลั้วหัวเราะแว่วดังมาอีก บางสิ่งสัมผัสลงตรงขมับ ฉันอมยิ้ม กอดกระชับแน่นขึ้นพลางซุกหน้าเข้าหาความอบอุ่นแล้วเสียงต่าง ๆ ก็เงียบหายไป ฉันหลับลึกไปอีกรอบ
กระทั่ง...สะดุ้งตื่นอีกครั้ง สิ่งแรกที่เห็นคือห้องมืด ๆ
ที่ไหน... คือคำถามที่ลั่นขึ้นมา แล้วความทรงจำก่อนหน้าเริ่มฉายขึ้นมาในหัว ตั้งแต่ที่ฉันต้องมาถ่ายแบบกับพี่กิ๊ฟ แ
