it's the end?

Chapter One

When The Day Has Come by chiibriki

This is a work of fiction. Names, Characters, bussiness, places, events, and incidents are either the products of the author's imagination or used in a fictitious matter. Any resemblance to actual person, living or dead, or actual events are purely coincidental.

Plagiarism is crime.

This story is unedited. So expect typograpichal error, grammatical errors, wrong spellings and whatsoever errors.

______________

"Kuya, wag muna akong sunduin."

Nakakainis.

"Nope, otw nako. Bye," Kuya said and ended the call.

Pinagsisipa ko yung mga bato at nag papapadyak sa inis. Nandito ako ngayon sa gate ng school namin. Gagala pa sana ako kaso ay tumawag si kuya, mag ba bar sana kasama mga kaibigan ko kasi nanalo kami sa cheerdance competition sa school.

"Rain! Tara na!" sigaw ng mga kasama ko.

Ngumiwi ako at kumaway sa kanila. Di na naman ako makakasama.

"Susunduin ako ni kuya!" sigaw ko.

Nanlaki naman ang mata nila at tumakbo pabalik sa akin.

"Beh! Yung liptint?!"

"Wala sakin!"

"Gaga! eto oh!"

Napailing nalang ako at napakamot sa batok. Lagot na naman si kuya. Senior Highschool student na ako kaya medyo busy na rin. Minsan nalang makagala di pa pwede..

Nahinto ako sa pag iisip ng huminto yung

sasakyan ni kuya. Naka porma na naman

yan. Playboy. Marami kasing magagandang. studyante dito samin kaya gusto niya akong

sunduin lagi.

Lumabas siya ng kotse at kumindat sa mga kaibigan ko. Kinuha niya yung bag ko at pinasok sa backseat ng kotse. Umirap nalang ako at padabog na pumasok sa front seat. Binuksan ko yung bintana. Nakita kong nakikipag landian na naman siya sa mga kaibigan ko.

"Hoy! Tama na yan!" subway ko sa kanila.

Umirap naman yung tatlo kong kaibigan at tinaboy si kuya.

"kj mo Rain!" si Angel.

Tinawanan ko lang sila at na wave bago isarado ang bintana. Pumasok narin si kuya at pina andar yung kotse.

"kailan uuwi si Papa?" tanong ko.

"Ewan."

Kaka graduate lang ni kuya nung nakaraan taon kaya wala pa siyang ganap sa buhay, kesyo pahinga muna daw bago mag hanap mag trabaho. Kaya wala siyang magawa kundi inisin ako.

Di ko na siya sinagot at binuksan nalang yung radyo. But wrong move. Naglikha ito ng matinis na kaya napatakip ako ng tenga.

"Damn it! Patayin mo!" sigaw ni kuya.

Mabilis kong tinangal ang takip ko sa tenga, ngunit pa patayin ko palang sana ng mapalitan yun ng nakakakilabot na boses ng isang lalaki.

"THIS IS NOT A DRILL, AGAIN THIS IS NOT A DRILL, EMERGENCY ALERT SYSTEM FROM DEPARTMENT OF ALERT AND RESCUE TEAM! THE BIG ONE HAS COME, MAGNITUDE 9.6 EARTHQUAKE IS COMING FOR YOUR SAFETY PLEASE CARRY OUT THE FOLLOWING INSTRUCTIONS: GO TO THE SAFEST AREA IN YOUR PLACE. DUCK, COVER, AND HOLD. THANK YOU, STAY SAFE AND CALM."

Nanlaki ang mata ko at na laglag ang panga. Is this for real? Ngayon na talaga? Tumingin ako kay kuya at mababakas ang kaba at pagkalito sa mukha niya.

Nanginig ako ng makaramdam malakas na pag alog ng lupa. s**t. Halos bumaliktad na yung kotse sa lakas. Tuloy lang si kuya sa pag maneho at iniiwasan ang mga kotseng nakaharang sa daanan. Hindi rin nahuli sa mga mata ko ang mga kotse ng nagbabangaan at halos madurog na sa sobrang pagkabungo.

"Kuya what the f**k is happening!"

"f**k, I don't know! Just stay calm!"

Stay calm!?

Kuya, are you shitting on me?

How could I even stay calm at this moment when the f*****g ground is shaking non-stop and scraring the s**t out of me.

I am not ready for this god damn earthquake to the point that I might just faint at any moment!

But, I managed to control myself. I avoided doing an outburst.

Napahawak ako sa inuupuan ko at tumingin sa bintana. Nagbabagsakan na yung mga poste sa labas at nagtatakbuhan ang mga tao, may mga nadadaganan ng poste at nasasapul ng mga sasakyan. Napasigaw ako ng may bumanga sa likod ng kotse. Napamura naman si kuya at lumiko sa kaliwang kanto. Halos manlamig ako ng makakita ako ng batang umiiyak sa ginta ng nagtatakbuhan na mga tao.

"Kuya! Stop the car!" sigaw ko habang hinahampas ang bintana ng kotse.

"Are you crazy!?"

"Just stop it, may bata! Kukuhain ko lang siya!" sigaw ko. He looked at me na puno ng takot ang mukha. He know me well, hindi ko kayang iwan lang basta ang bata at panoorin siyang umiiyak at umaasang may mag liligtas sa kanya.

"f**k! f**k! Okay just wait!" he said in frustrated voice.

When the car stop I quickly open the door and run to the boy who's continuestly crying. I grab the boy in my two arms and run back again in the car. Hindi pa ako nakakalayo ng malakas na umalog ang lupa na siyang dahilan ng pagtumba ko. Ramdam ko ang hapdi ng mga natamo kong sugat

"Rain!" I shout loudly as I can. Tumingin ako sa likod ko at may at nakita ko ang mabilis na paparating na sasakyan na tila na walang ng kontrol.

I look at the boy. He is looking me in a scared face, I look at him in pity.

Noong mga sandaling yon handa nako sa dulo ng buhay ko.

Malakas ang pagtibok ng puso ko dahil sa kaba. Binabalot ako ng kilabot habang niyayakap iyong nanginginig na bata. Sa gulo at ingay ng paligid, napapaigtad nalang talaga kami sa tuwing may babanga sa katawan namin.

I could feel my tears flowing from my eyes. could barely see him. But i can hear him shouting for help.

That moment. I cried so hard. I cried for my life. That moment I wanted togive up. I wanted to accept my unfortunate death but something inside me is not to. A bigger part of me is still believing that I am going to

survive this chaos.

I was cut in my farewell speech when someone grab me and the boy. I saw kuya running towards us.

I look at the angel who save our lives rather than save his own life in this mess.

I felt relieved when the shaking ground suddenly weakening and it's stop. I sighed. Tapos na ba?

"Rain, okay ka lang ba?!" Kuya.

Tumango lang ako at nagpagpag ng damit

.

"Kuya Jace!" The little boy said. Pointing the the person who save us."Andrei!" The man shouted, tearing up. Mabilis niyang niyakap ito at tuluyan na luha. I smiled weakly and inikot ang mga mata sa paligid.

Halos maiyak ako mga nakikita ko, mga nagkalat na tao na wala nang buhay. Mga hagulgol na galing sa mga namatayan at 'yong iba ay nakatulala nalang habang patuloy na tumutulo ang luha. Sira-sirang mga gusali at poste, mga nagkalat na basura at mga wasak na kotse. Mula sa dating masaya at makulay na siyudad ngayon ay nawalan ng buhay.

Tuluyan na akong na luha. Nanghina ang mga tuhod ko. I have so many questions, mga tanong kung bakit nangyayari ito. Kung kaylangan ba maranasan namin ito, but one thing for sure this is not the end.

Simula palang 'to.

"Kuya," I said in a small voice before passing out.