คอยควบคุมพฤติกรรม

1560 Words

ตั้งแต่วันนั้นแม้ว่าฉันจะมีกลุ่มเพื่อนของตัวเอง แต่ก็ยังยึดติดกับคริสมากกว่าใคร ถ้าถามว่าใครเป็นเพื่อนสนิทก็ต้องคิดถึงเขาคนแรก ยิ่งเวลาเจอคุณพ่อเขามารับแล้วท่านฝากฝังให้ช่วยดูแลก็ยิ่งอินกับบทบาทเพื่อนสนิทที่สร้างขึ้นมา คริสดื้ออย่างที่คุณพ่อเขาเคยบอกจริงๆ แบบที่ฉันนึกภาพไม่ออกเลยว่าผู้ชายที่ดูนิ่งๆ เงียบๆ และใจดีกับฉันจะเกเรอะไรได้ขนาดนั้น ไม่รู้ว่าเวลาแค่เทอมเดียวทำไมเปลี่ยนคริสไปมากขนาดนี้ พอเริ่มสนใจเขาถึงเห็นว่าคริสชอบหลบเรียน ถึงเข้าเรียนก็ไม่ส่งงาน จนเทอมแรกติด ร. ไปเกือบครึ่ง ฉันนี่แหละที่ดึงแขนเขาไปแก้ให้ผ่านจนครบทุกตัว ฉันเป็นห่วง ทำตัวจุ้นจ้านไปทุกเรื่อง คริสก็ดูรำคาญฉัน ไม่ใจดีเหมือนเมื่อก่อน ไม่รู้ว่าเพราะเขานิสัยเสียขึ้นหรือเพราะฉันน่ารำคาญจริงๆ กันแน่ แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่เคยไล่ฉันแบบจริงจังสักครั้ง “คริส เดี๋ยวก่อน หิว พาไปโรงอาหารหน่อย” หลังจากเรียนวิชาสุดท้ายเสร็จฉันก็รีบวิ่งไปดึงแขนเขาไว้ คริสหันมามองด้วยสายตาหน่ายๆ ชักสีหน้ารำคาญ แต่ก็ยอมไปตามแรงดึงของฉันจนถึงโรงอาหาร พอกดให้เขานั่งลงได้ก็แอบถอนหายใจ ใช้พลังเยอะทีเดียว “จะกินอะไรก็รีบไปซื้อ ฉันรีบ” เขาสั่งอย่างไม่สบอารมณ์ แน่ละ ฉันรู้ว่าเขาจะไปไหน แอบดูแชตที่คริสคุยกับใครก็ไม่รู้ให้ไปช่วยตีคนน่ะ เลยต้องถ่วงเวลาเขาไว้ นี่ขนาดไม่ใช่เรื่องของตัวเองแท้ๆ คริสยังจะไปหาเรื่องกับเขาอีก “นายล่ะ กินอะไรไหม” คริสไม่หือไม่อือ มีเพียงสายตาเหนื่อยหน่ายเต็มทน ฉันเดินไปสั่งลูกชิ้นทอด แตงโมเย็นๆ ฉ่ำๆ และน้ำหวานมาเผื่อเขา กว่าจะได้ครบก็เดินกลับไปกลับมาอยู่หลายรอบ คริสดูอารมณ์ไม่ดี มองแต่โทรศัพท์ “อะ กินช่วยหน่อย น่าจะกินไม่หมด” ฉันจิ้มลูกชิ้นจ่อปากเขา ตอนแรกคิดว่าคริสคงไม่กินหรอก ดูอารมณ์ไม่ดีขนาดนี้ แต่พอเขางับลูกชิ้นเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ ก็ทำเอายิ้มไม่หุบ ป้อนลูกชิ้นป้อนแตงโมเขาอีก ทางนั้นก็กินทุกคำ ก่อนจะใช้ไม้จิ้มกินเองบ้างในที่สุด...ฉันยิ้มจนปวดแก้มแล้ว แต่สั่งให้ตัวเองหยุดยิ้มไม่ได้เลย จนมีคนมาขัดจังหวะ “น้องคริส พี่นั่งด้วยได้ไหมคะ” ฉันเงยหน้ามอง แก๊งพี่มอปลายสามคนเดินมาที่โต๊ะพวกฉัน แล้วคนที่ถามก็นั่งลงม้านั่งฝั่งฉันซึ่งตรงข้ามกับคริส เบียดจนฉันต้องขยับหนี “น้องชมพู พี่ขอคุยกับน้องคริสตามลำพังได้ไหม” เรียกฉันว่าน้องนะ แต่เสียงแข็งมาก “ปะ พวกเราไปทางนู้นกัน” แล้วเพื่อนอีกสามคนก็สะกิดฉัน คนหนึ่งดึงให้ลุกขึ้น ฉันรู้สึกไม่โอเคเลย ปกติไม่เคยเจอใครจู่โจมขนาดนี้ ฉันมองหน้าคริส ในใจคิดขอความช่วยเหลือจากเขา สายตาที่บ่งบอกว่าเบื่อฉันมาตลอดดูเปลี่ยนไป เขาดูไม่พอใจอะไรบางอย่าง “ถ้าจะคุยก็คุยกันตรงนี้แหละครับ ไม่ต้องไปไหนกันหรอก ไม่น่ามีอะไรแตกต่าง” คำตอบไม่แยแสของคริสทำให้ทุกคนเหวอไปเล็กน้อย มือพี่อีกคนยังดึงเสื้อและแขนฉันอยู่ “ผมว่าพี่ปล่อยเพื่อนผมเถอะ เสื้อมันยับแล้ว” ไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่าว่าสายตาที่มองพี่ๆ ดูน่ากลัวอย่างไรไม่รู้ ทั้งสี่คนดูอึ้งๆ ในตอนแรกก่อนจะยิ้มกลบเกลื่อน ปล่อยมือจากฉันแล้วเดินไปยืนด้านหลังเพื่อนตัวเอง ไม่รู้ทำไมถึงหายใจได้โล่งขึ้น ปริ่มๆ ในอก รู้สึกว่าเขาก็เลือกฉันละนะ ความจริงตั้งแต่ที่เห็นผู้หญิงมาจีบคริสก็ยังไม่เห็นเขาสนใจใครจริงจัง ถ้าฉันวุ่นวายหรือกีดกันคริสก็ไม่ค่อยจะว่าอะไรฉันหรอก...แต่ถ้ามากันไม่ทันก็ได้ยินผ่านหูว่าไปกับรุ่นพี่คนนั้นคนนี้บ้าง “พี่มีอะไรจะคุยกับผมเหรอครับ” แล้วก็หันไปมองกลุ่มรุ่นพี่มอปลาย ก่อนจะมองนิ่งที่รุ่นพี่คนที่ตั้งใจจีบเขา สีหน้าแววตาดูไม่แยแส อารมณ์เหมือนบอกให้รีบพูดรีบจบ จนรุ่นพี่หน้าเจื่อนไปเหมือนกัน “ออ พี่ก็แค่อยากถามว่าพี่คุยกับคริสได้ไหม พี่ชอบเรา” อือหือ ตรงมาก “ครับ” ฉันหันขวับไปมองคริสอย่างไม่พอใจขึ้นมาที่ไปตอบรับเขาง่ายๆ เหมือนคริสจะรู้ตัว เขาเหลือบมองฉันแว่บหนึ่งก่อนจะไปคุยกับรุ่นพี่ต่อ “พี่ขอเบอร์” “เฟซผมมีนะครับ” นั่นคือการปฏิเสธใช่ไหม รุ่นพี่หน้าเจื่อนไปอีกครั้ง ก่อนจะฝืนยิ้มให้เขา “ออ โอเคค่ะ เฟซก็เฟซ นี่คริสกินอะไรอีกไหม เดี๋ยวพี่เลี้ยง” สายเปย์อีกต่างหาก “ไม่ละครับ นี่ก็กินไม่หมดแล้ว กำลังจะกลับ” เขาปฏิเสธแบบไร้เยื่อใยจริงๆ “อ้อ งั้นพี่ไม่กวนละ” รู้สึกเหมือนน้ำเสียงจะไม่พอใจ เธอลุกขึ้น มองหน้าคริสแล้วก็หันมามองฉันตาแข็งด้วยสิ ฉันทำเป็นยิ้มให้เธอ แต่ทั้งหมดไม่คิดจะยิ้มตอบ เดินสะบัดออกไปแบบอารมณ์เสียเล็กน้อย “รู้สึกเหมือนจะโดนดักตบยังไงไม่รู้แฮะ” ฉันพูดตามหลัง ไม่เคยโดนหรอก แต่ตอนนี้ได้ฟีลมาก “น่าจะโดนสักที วุ่นวาย” คริสบ่น ฉันมองแรงใส่เขา ก่อนจะยักคิ้วกวน “งั้นฉันจะต้องเกาะนายไปตลอดเลยช่วงนี้ ไปไหนมาไหนคนเดียวกลัวโดนตบ” เริ่มคิดว่าคงต้องเกาะกลุ่มเพื่อนไว้บ้าง คริสทำสายตาหน่ายๆ ก่อนจะลุกขึ้น และเดินออกจากโต๊ะ ฉันก็รีบวิ่งไปเกาะแขนเขาไว้ คริสมองหน้าฉัน ก้มมองแขนตัวเองแล้วก็มองหน้าฉันอย่างตั้งใจ “เกาะแกะแบบนี้แหละเธอจะโดนดักตบจริงๆ” เขาประชด แต่ฉันก็ไม่ปล่อย แค่เปลี่ยนจากเกาะมาจับข้อมือเขาไว้แทน เผื่อคริสคิดจะหนีไปตีต่อยกับพวกที่นัดไว้อีก “ไม่ต้องเกาะหรอก ไม่ได้ไปไหน จะกลับบ้าน” เขาบอก ฉันเอียงหน้ามองเขาอย่างสงสัย นี่คริสรู้เหรอว่าฉันถ่วงเวลาไม่ให้เขาไปกับพวกที่นัดให้ไปช่วยตีคนน่ะ “ส่งข้อความฟ้องพ่อฉันแล้วไม่ใช่เหรอ จะมาถึงแล้วมั้ง” “นี่นายแอบอ่านเหรอ” “ก็เหมือนที่เธอแอบอ่านแชตฉันนั่นแหละ” เขาสวนกลับมาทันที “มันบังเอิญไปเห็นหรอก” “บังเอิญไปเห็นเหมือนกัน” นี่คริสไม่คิดจะยอมฉันบ้างเลย “อือ เดี๋ยวคุณตาก็มารับ นายน่ะเลิกเถอะเรื่องไปท้าตีท้าต่อย เจ็บตัวเปล่าๆ” “ไม่เลิก แต่นี่เห็นว่าไม่สนิทเฉยๆ เลยไม่ไปก็ได้” ฉันถอนหายใจ ฉันกลัวเขาเจ็บ กลัวเป็นอันตรายแบบในข่าว ใจเสียทุกครั้งที่ได้ยินว่าเขาไปมีเรื่องกับใคร กลัวพลาด กลัวฝั่งนั้นใช้อาวุธหนัก แต่คริสไม่ห่วงตัวเองบ้างเลย “คริส คุณตามาแล้ว ใช่ไหม” ฉันถามเขาทั้งที่จำทะเบียนรถได้แม่น “อืม ไปเถอะ พ่อน่าจะหาที่จอดไม่ได้” กลายเป็นว่าคริสเป็นคนจับแขนฉันแทนและพาเดินไปถนนใหญ่ ข้ามถนนไปอีกฝั่งที่รถของตาควงจอดอยู่ไกลๆ ในชั่วโมงเร่งด่วน ฉันมองข้อมือตัวเองที่มีมือเขาจับไว้แล้วแอบยิ้ม ถึงหลังๆ มาคริสจะไม่ใจดีเหมือนเมื่อก่อน...แต่ก็ไม่ได้แย่ไปเสียหมด “ขึ้นด้านหลังกันเลย” คุณพ่อคริสลดกระจกแล้วบอกพวกเรา ฉันเห็นแว่บๆ ว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งด้านหน้าข้างคนขับ รู้สึกคุ้นๆ จนมานั่งด้วยกันบนรถใจก็เต้นแรงด้วยความตื่นเต้นเมื่อรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นคือพี่แคร์ พี่สาวคริสซึ่งเป็นดาราระดับซุปเปอร์สตาร์ น่าจะเพิ่งเคยเจอตัวเป็นๆ ครั้งแรก เพราะเธอคงไม่ได้กลับโคราชบ่อย ถึงมาก็คงไม่ได้มีธุระอะไรกับฉันอยู่แล้ว “คุณตาสวัสดีค่ะ เอ่อ สวัสดีค่ะพี่แคร์” “สวัสดีจ้ะ นี่เพื่อนคริสใช่ไหม” “อืม ชมพู หลานสาวตาช้อยเพื่อนพ่อ” “ออ ตาช้อย จำได้ๆ ลูกพี่ใบชาใช่ไหม” พี่สาวของคริสเป็นรุ่นน้องแม่ฉันไม่กี่ปี เธอน่าจะอายุสักสามสิบเอ็ดสามสิบสอง แต่หน้าเด็กมากและยังเป็นนางเอกเบอร์ต้นๆ อยู่เลย “เอ่อ ใช่ค่ะ ตัวจริงพี่แคร์สวยมาก” ตื่นเต้นมากแต่ก็ชมออกไปในที่สุด พี่สาวคริสหัวเราะเบาๆ แบบผู้ใหญ่เอ็นดูเด็ก พอเธอหันมามองก็รู้สึกตัวเองจะเขินๆ “ชมพูใช่ไหมที่พ่อบอกว่าคอยช่วยคุมพฤติกรรมตาคริสน่ะ เทอมที่แล้วก็พาไปแก้ ร.จนครบทุกตัว” พี่สาวคริสหันไปถามคุณตา เหมือนถามฉันไปด้วย นี่ก็แอบภูมิใจลึกๆ เหมือนกันนะ มีกำลังใจจะวุ่นวายกับเขาต่อแล้ว

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more