“งั้นต่อไปมาพูดเรื่องของเรา”
ฉันรู้สึกปรับโหมดไม่ทัน สมองขาวโพลนขึ้นมาชั่วขณะ ทั้งสายตานิ่งๆ ของเขาที่มองกัน ทั้งประโยคที่เขาใช้...เรื่องของเรา
“เรื่องของเรา” ฉันถามเขา
“อืม เธอโกรธอะไรฉันหรือเปล่า” ฉันทั้งสงสัย ทั้งใจสั่นๆ ไม่คิดว่าคริสจะถามอะไรแบบนี้ คำถามที่ดูเหมือนว่าแคร์
“ฉันก็โกรธนายเป็นปกติอยู่แล้วนี่ เรื่องอะไรก็จำไม่ได้หรอก” ไม่มีอะไรที่โกรธเขาหรอก การที่โกรธแป๊บๆ เวลาไม่ได้ดั่งใจมันไม่สามารถเรียกว่าโกรธได้สำหรับฉัน
“ไม่ปกติ เธอไม่เคยโกรธแล้วเมินฉัน” บ้าจริง นี่ฉันไปเมินเขาตอนไหน แล้วคริสจะรู้ตัวหรือสนใจด้วยเหรอกับการแค่ถูกฉันเมินน่ะ
“เมินแบบไหนกันเล่า”
“ก็แบบไปเรียนเองทุกวัน ไม่วุ่นวายให้ไปส่งเลย”
“แบบนั้นมันก็ดีแล้วหรือเปล่า จะได้ไม่เป็นภาระนายไง” ฉันพูดแบบโมโหหน่อยๆ
“นั่งไง ประชดแบบนี้แสดงว่าโกรธจริงๆ ด้วย แล้วตกลงโกรธเรื่องอะไร” ฉันสะอึกไปเหมือนกันที่ถูกคริสดักแบบนั
