“เธอไม่มีอะไรต้องอายฉันหรอกน่า”
“ที่ผ่านมาเคยมีเรื่องน่าอายกว่านี้ไหม”
“ก็ตอนที่เธอหลบแม่เธอตอนไปห้างฯ ไง ตามหากันวุ่นสุดท้ายไปเจอนอนหลับอยู่ในบ้านตุ๊กตา” น่าจะตอนประถมต้นที่เธอแอนตี้แม่รุนแรง แม่เธอจะมารับไปเที่ยว นัดเจอกันที่ห้างฯ ผมกับพ่อก็ไปด้วยแล้วชมพูก็หายไปก่อนที่แม่เธอจะมา แต่ผมรู้ก่อนแล้วเพราะเธอกระซิบบอกว่าจะหนีแม่ ไม่อยากไปด้วย ผู้ใหญ่ก็ตามหากันตอนนั้นผมก็เข้าทีมกับเธอ ไม่ยอมบอกใครเหมือนกัน พอหาเจอก็ทะเลาะกับแม่ไปตามระเบียบ สุดท้ายก็ไม่ได้ไปเที่ยว แล้วก็นั่งซึมมาในรถ พอมาถึงบ้านหาอะไรเล่นกันก็หายซึมแล้วตอนเด็กๆ
ตอนนี้ชมพูก็เริ่มซึมอีกครั้ง แม้เธอจะดูไม่ค่อยอะไรกับพ่อแม่แล้ว แต่มันก็ต้องรู้สึกอยู่บ้าง และเรื่องนี้ผมว่าค่อนข้างหนัก ผมสังเกตเธอเรื่อยๆ ค่อนข้างจะตกใจตอนที่เห็นเธอก้มหน้าลงแล้วแอบเอามือปาดน้ำตา แม้จะไม่ได้ร้องไห้สะอึกสะอื้น น้ำตาแค่หยดเดียวก็ทำผมใจหายไปด้วย ไม่เห็น
