ร้อยเล่ห์มารยา

พิมพ์ประภาลืมตาตื่นขึ้นมา ในวันแรกของการปิดภาคเรียน เสียงถกเถียงกันระหว่างบิดากับพี่สาวดังแว่วเข้าในหู ร่างบางจึงลุกออกจากเตียงก่อนจะคว้าเอาเสื้อคลุมมันสวมใส่ แล้วเดินออกไปจากห้องนอน “แบบนี้มันเกินไป เปรียวว่าเราขอชดใช้เป็นเงินดีกว่านะคะ เปรียวไม่ใช่อีตัว ไม่มีวันยอมไปเป็นนางบำเรอให้ใคร” ปรียาปฏิเสธที่จะไปอยู่กับปรเมศที่เชียงใหม่ บิดารับเงินจากเขามาโดยไม่ถามความคิดเห็นจากเธอเลย หญิงสาวได้แต่น้ำตาซึมที่บิดาเห็นบริษัทสำคัญกว่าลูกสาวตัวเอง “แล้วไหนล่ะเงิน มันแปดสิบล้านนะเปรียว ไม่ใช่แปดร้อยหรือว่าแปดพัน คุณกานต์เป็นคนดี ถ้าลูกไปอยู่กับเค้า มันก็ไม่ได้เสียหายอะไร เวลาแค่ปีเดียวเอง” บดินทร์พยายามเกลี้ยกล่อมบุตรสาว แต่ปรียากลับไม่ยอมอยู่ท่าเดียว “ถ้าเค้าเป็นคนดีอย่างที่พ่อบอก เค้าจะไม่ทำแบบนี้” เธอพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้น ก่อนจะคว้ากระเป๋าออกไป “ยายเปรียว จะไปไหน มาคุยกับพ่อให้รู้เรื่องก่อน” บดินทร์เดินตามบุตรสาวออกไป แต่ก็ไม่ทันเมื่อปรียาขับรถผ่านหน้าเขาไปแล้ว “มีอะไรเหรอคะพ่อ” พิมพ์ประภาเดินเข้าไปหาบิดาด้วยความไม่เข้าใจ เธอมาทันประโยคสุดท้ายของพี่สาว เธอโตมากพอที่จะแยกแยะทุกเรื่องด้วยตัวเองได้แล้ว “ไม่มีอะไรหรอกลูก ปัญหาของผู้ใหญ่น่ะ” บดินทร์เดินกลับเข้าไปในบ้าน ยกจับโทรศัพท์มือขึ้นมาต่อสายโทรหาปรเมศ ก่อนที่ปลายสาวจะกดรับอย่างรวดเร็ว “คือวันนี้ผมกับลูกยังไม่พร้อม ขอเลื่อนไปอีกสักสองสามวันนะครับ” เขานัดหมายไว้กับชายหนุ่มในอีกสามสิบนาที แต่ตอนนี้บุตรสาวของเขากลับขับรถออกไปจากบ้าน ปรียาเป็นคนหัวรั้นพอสมควร “ไม่ทันแล้วครับคุณบดินทร์ เพราะตอนนี้ผมอยู่หน้าบ้านคุณแล้ว” รถบีเอ็มดับบลิวคันสวยจอดสนิท ก่อนที่ร่างใหญ่จะเปิดประตูออกแล้วก้าวลงมาเต็มความสูงถึงหนึ่งร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตร “ใครกันคะพ่อ” สาวน้อยขี้สงสัยหรี่ตามองไปยังผู้ชายร่างสูงใหญ่ แต่ยังเห็นใบหน้าของเขาได้ไม่ถนัดตานัก พอเขาเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆก็ทำเอาร่างบางนิ่งแข็ง เธอตะลึงกับความหล่อเหลาของบุรุษตรงหน้า ใบหน้าคมคายที่ดูนิ่งเรียบราวกับว่าไม่ได้สนใจสิ่งใดๆ แต่สายตาคมคู่นั้นกลับมีความมุ่งมั่นและดุดัน หัวใจของเธอเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาข้างนอกหน้าอกด้านซ้าย เกิดเป็นความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน เธอร้อนผ่าวไปทั้งร่างกายโดยเฉพาะตรงจุดนั้น เมื่อเผลอมองไปยังริมฝีปากหยักสีแดงระเรื่อและไรหนวดเคราที่ขึ้นรกครึ้มเป็นรอยโกนจางๆ จนกระทั่งร่างสูงเดินผ่านหน้าเธอไป “สวัสดีครับคุณบดินทร์ ผมมารับลูกสาวของคุณตามสัญญาของเรา” ปรเมศยกมือไหว้ผู้ที่อาวุโสกว่า “เอ่อคือ...ยายเปรียวไม่อยู่บ้านครับ” หน้าผากของชายวัยห้าสิบหยักย่นบ่งบอกถึงความเป็นกังวล “แต่เราคุยกันไว้แล้ว หรือว่าลูกสาวของคุณเปลี่ยนใจไม่ยอมรับข้อเสนอของผม” ดวงตาคมหรี่มองอย่างจะจับผิด เขาไม่ได้คิดจะเอาผู้หญิงมากเล่ห์มาทำเมียอย่างที่บอก แต่เขาต้องการเอาหล่อนไปใช้งานตรากตรำที่ไร่ต่างหาก “ผมขอโทษครับ คือยายเปรียวหัวแข็งเกินไป คุณกานต์พอจะมีหนทางอื่นให้ผมเลือกไหมครับ” “ผมว่าเราคุยกันเข้าใจก่อนที่คุณจะเซ็นสัญญารับเงินจากผมแล้ว ผมจะใจดีให้เวลาคุณอีกสองวัน” ปรเมศยื่นคำขาด เขาคิดไว้อยู่แล้วว่าผู้หญิงหน้าเงินหัวนอกที่พยายามจะจังน้องชายของเขาจะต้องไม่ทนอยู่ในไร่ในสวน “เอ่อ...ครับ” บดินทร์หน้าซีดเผือด “ถ้าอย่างนั้นผมลานะครับ” ปรเมศกล่าวลา ก่อนหมุนตัวเดินออกมา เขาเห็นสาวน้อยร่างบอบบางกำลังมองมาที่ตน แต่นั่นกลับไม่ใช่ประเด็นที่เขาสนใจ “คนนั้นเค้าเป็นใครคะพ่อ แล้วทำไมเค้าต้องมารับพี่เปรียวด้วย” พิมพ์ประภาเดินเข้าไปหาบิดา ดูท่าทางคุณคนหล่อจะร้ายลึกไม่เบา และเขาออกจะสนอกสนใจพี่สาวเธอออกปานนั้น “ไม่มีอะไรหรอกลูก ขึ้นห้องไปเถอะ” เขาไม่อยากให้บุตรสาวคนเล็กต้องมารับรู้เรื่องแบบนี้ จึงรีบตัดบท เพราะพิมพ์ประภายังเด็กมาก ยากที่จะเข้าใจ “ไม่ค่ะพ่อ แตงโมโตแล้วนะคะ พ่อกับพี่เปรียวกำลังมีปัญหา แล้วจะให้แตงโมอยู่เฉยๆได้ยังไงกัน” เธอน้ำตาคลอ ก่อนจะโผเข้ากอดบิดาแล้วร่ำไห้ออกมา “คนนั้นเค้าชื่อคุณปรเมศ หรือจะเรียกสั้นๆว่าคุณกานต์ก็ได้ พ่อติดหนี้เค้าแปดสิบล้าน เพราะต้องเอาเงินมาช่วยบริษัท ข้อตกลงแลกเปลี่ยนก็คือตัวของพี่สาวเรา มันแย่มากเลยใช่ไหมลูกพ่อ” บดินทร์ยกมือขึ้นลูบศีรษะบุตรสาวอย่างเอ็นดู “ไม่หรอกค่ะพ่อ แตงโมเข้าใจ และแตงโมก็จะช่วยพ่อเองค่ะ” จู่ๆสาวน้อยก็พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่น “ช่วยเป็นกำลังใจให้พ่อน่ะหรือ?” บดินทร์อดขำไม่ได้ “ไม่ใช่ค่ะ แตงโมจะไปอยู่กับเค้าแทนพี่เปรียวเอง” เธอไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองพูดอะไรออกไป หากเพราะอยากอยู่ใกล้ๆผู้ชายคนนั้นก็คงไม่ใช่ อาจเป็นเพราะอยากช่วยบิดามากกว่า “ทำอย่างนั้นไม่ได้หรอกแตงโม ลูกยังเด็กเกินไป พ่อยอมไม่ได้” บดินทร์ส่ายหน้า พิมพ์ประภายังไร้เดียงสาเกินไปสำหรับเรื่องพรรค์นี้ “ทำไมล่ะคะ ก็แค่ทำงานชดใช้หนี้ เรื่องแค่นี้สบายมากค่ะพ่อ” เรื่องงานบ้านงานเรือนเธอไม่เคยเกี่ยง ต่อให้เขาจะใช้งานหนักแค่ไหน เธอก็จะอดทน “มันจะไม่ใช่แค่ทำงานน่ะสิ สิ่งที่คุณกานต์เค้าอยากได้มันมากกว่านั้น” คนเป็นพ่อพูดทิ้งเป็นปริศนา “อะไรเหรอคะ” แน่นอนว่าเด็กวัยเจริญพันธุ์ย่อมสงสัย ถึงแม้ว่าเธอจะเดาทางออกบ้าง แต่ก็ยังไม่อยากทำตัวให้ดูเหมือนกร้านโลก ทั้งที่เธอเองก็เรียนทฤษฎีของเรื่องพวกนี้จากโรงเรียนมาหมดแล้ว “ความสัมพันธ์ทางกายแบบผู้ใหญ่ ลูกก็อายุ18ย่างเข้า19แล้ว คงพอจะเข้าใจความหมายนี้ใช่ไหม” เขาหลงลืมไปว่าบัดนี้พิมพ์ประภาเติบโตขึ้นเป็นสาวสะพรั่งเต็มตัวแล้ว “เอ่อ...เข้าใจค่ะ” พอนึกถึงใบหน้าคมคายของเขาคนนั้นก็ทำให้เธอรู้สึกร้อนๆหนาวๆคล้ายจะจับไข้ “พอรู้แบบนี้แล้ว ยังอยากช่วยพ่ออยู่อีกไหม” บดินทร์พูดจบก็หันหลังให้บุตรสาว เขาไม่คิดจะอยากเอาคำตอบจากพิมพ์ประภา “ค่ะ แตงโมจะช่วยพ่อเอง แตงโมจะไปอยู่กับคุณกานต์” เธอเปล่งเสียงตะโกนตามหลังบิดาด้วยความมุ่งมั่น ในเมื่อตัดสินใจแล้วว่าเธอจะช่วยบิดากับพี่สาว ต่อให้ต้องเจอกับอะไรเธอก็จะสู้ไปให้ถึงที่สุด เธอมันบ้าไปแล้วแตงโม ที่หลงรักปรเมศตั้งแต่วินาทีแรกที่เห็น แถมยังยอมทำตามเงื่อนไขนี้ ไม่ต่างกับการพาตัวเองดำดิ่งลงสู่เหวนรก ตอนแรกมาแล้ว ขอกำลังใจให้หญิงแพรวหน่อยนะยูวววว เข้ามาพูดคุยกับหญิงแพรวได้ที่ Facebook (เพจ) พิมพ์ตรงช่องค้นหา >> อรภาวาสิริ หญิงแพรว