“พวกเจ้าดูแลนางยังไง เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้”
ซิงเยียนพูดออกมา นางจับที่มือของฟางหรงที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง ก่อนจะร้องไห้ออกมา
“พวกเจ้ามันไร้ประโยชน์ โดยเฉพาะเจ้า เป็นถึงสามีเองแต่กลับปกป้องนางไม่ได้”
ซิงเยียนพูดออกมา เทียนอี้มองบรรดาลูกเขยของตนที่คุกเข่าอยู่ข้างเตียงของฟางหรงมาสามวันแล้ว พวกเขาไม่แม้แต่จะกินข้าวหรือลุกไปไหน
“เทียนอี้ เจ้าเป็นพ่อนางทำไมให้เกิดเรื่องแบบนี้”
ใช่เป็นเขาเองที่ผิด แม้แต่บุตรสาวคนเดียวก็ปกป้องนางไม่ได้
“พวกเจ้าออกไปให้หมด”
ซิงเยียนพูดออกมา แต่พวกเขาไม่แม้แต่จะลุกขึ้นหรือเงยหน้ามองนางด้วยซ้ำ
“พวกเจ้า พวกเจ้ามัน…”
พรึบ!!
เทียนอี้เข้าไปพยุงซิงเยียนมีอาการเหมือนจะเป็นลม
“มาข้าจะพาเจ้าไปพักก่อน”
เทียนอี้พยุงซิงเยียนออกไปจากห้อง ตอนนี้ทั้งห้องปกคลุมไปด้วยความเงียบอีกครั้ง กลิ่นยาคลุ้งไปทั่วห้อง ท่านหมอที่ดูอาการฟางหรงเองมีถึงสามคน พวกเขามองชายทั้งห้าที่นั่
