เด็กข้างบ้าน (ลูกหนูขี้กลัว)

EP.2 ชอบแกล้ง

"นั่งลง! เลิกทำตัวเป็นเด็ก หัดสู้คนซะบ้าง"

ลับหลังแม่ก็เอาเลย รามินตวาดเสียงแข็ง

"...."

ขนมผิงก้มหน้างุด ตัวสั่นเหมือนลูกหนูขี้กลัว

"ก้มหน้าทำไม เงยหน้าขึ้น!"

"...."

ค่อยๆเงยหน้าขึ้น ริมฝีปากสั่นระริก

"ห้ามร้องไห้!"

รามินกระชากเสียง

"ฮึก.."

น้ำตาหยดแหมะลงบนตัก เบะปาก

"เลิกขี้แย!"

ตวาดเสียงดังกว่าเดิม

"ฮึก.. ฮึก.."

สะดุ้งเฮือก ปล่อยโฮ

"รามินทำอะไรน้อง!?"

ดรีมถลาเข้ามาอุ้มขนมผิงขึ้นบนตัก

"ผมไม่ได้ทำ!"

ทำเสียงขึ้นจมูกด้วยความเกลียดชัง เบื่อนักยัยลูกหนูขี้อ้อน

"ขนมผิง โอ๋ๆ กลัวพี่รามินใช่มั๊ยลูก?"

"ฮึก..ฮือๆ.."

ซุกลงกับอ้อมกอดของดรีม สะอึกสะอื้นน่าสงสาร

"น่าเบื่อ! ขี้แย สมควรแล้วที่ถูกแกล้ง"

รามินลุกขึ้นยืน ก้าวเข้ามาเย่อผมเปียด้วยความโมโห

"โอ้ยย! ..ฮือๆ..ฮือ.."

หนูน้อยร้องโฮลั่นบ้าน

"รามินทำแบบนี้ได้ยังงัย! แม่จะบอกให้พ่ออบรมให้หนัก ทำไมต้องรังแกน้อง?"

ดรีมหน้าเสีย เพิ่งเคยเห็นลูกชายเลือดร้อนก้าวร้าวก็วันนี้

"ผมไม่อยากมาบ้านยาย ผมเบื่อยัยลูกหนู คราวหน้าแม่พานายรามันต์มาแทนผมก็แล้วกัน"

"รามิน!"

ดรีมร้องตามหลังลูกชายหัวแข็ง

~ชั่วโมงต่อมา~

"ดรีมมีอะไร?"

"พ่อจ๊ะดูลูกชายคนโปรดของพ่อทำ ทำตัวแก่เกินวัย โกรธอะไรก็ไม่รู้ ตวาดขนมผิงจนตัวสั่นกลัวไปหมดแล้ว"

ดรีมส่ายหน้าเอือมระอา กอดร่างเล็กๆที่ยังสั่นเทาเอาไว้

"เจ้าลูกชายคนนี้ไม่ธรรมดา"

พ่อริคกดยิ้มภูมิใจ เลือดพ่อ นิสัยพ่อ รามินได้ไปเต็มๆไม่มีหัก

"เหมือนพ่อที่สุด นิสัยดีๆไม่เอามา เอาแต่นิสัยร้อนๆบ้าดีเดือดมาหมด"

"แม่ดรีมพูดแบบนี้อยากถูกพ่อจับตีก้นใช่มั๊ย?"

ริคกระเซ้า สายตากรุ้มกริ่มเจ้าชู้

"น้าดรีมถูกตีก้นด้วยเหรอจ๊ะ?"

ขนมผิงถามเสียงเบา หันมามองหน้าดรีมด้วยความสงสัย ดวงตากลมโตใสแจ๋ว

"อะ.. เอ่อ.. ไม่ใช่จ๊ะ น้าริคพูดเล่น"

ดรีมอึกอักแก้ตัว แก้มแดงจัด

"ขนมผิงไม่เคยโดนตีก้น แม่โดนัทบอกว่าขนมผิงผิวช้ำง่าย"

หนูน้อยพูดไปยิ้มไป แม่โดนัทกับพ่อเจคทะนุถนอมไม่เคยต่อว่าหรือตีแม้แต่แปะเดียว

"น่ารักจังลูกสาวของเจคคนนี้"

ริคอดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม ขนมผิงตัวเล็กบอบบางผิวขาวผ่อง ดวงตากลมโตไร้เดียงสาแต่แฝงความดื้อรั้นเอาไว้ลึกๆ

"น่ารักมาก พ่อนักเลงโตรามินถึงได้ออกตัวปกป้องตลอด ป่านนี้แม่โดนัทคงตามหาลูกสาวจนบ้านแตก"

ดรีมอมยิ้ม รามินมักจะเงียบขรึมพูดน้อยเวลาอยู่กับคนอื่น แต่พอเจอขนมผิงนิสัยเลือดร้อนจะเข้าสิง หัวเสีย โมโห โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงไปซะทุกครั้ง..

"ขนมผิงมาอยู่นี่เอง แม่ตามหา.. ดรีม! ดรีมมาตั้งแต่เมื่อไหร่?"

ดรีมพูดยังไม่ทันขาดคำ โดนัทก็พรวดพราดเข้ามาในห้องรับแขก

"พูดถึงก็มาเลย"

ริคยิ้ม

"มาถึงเมื่อชั่วโมงที่แล้ว"

"ขนมผิงลูกแม่เป็นอะไรทำไมใส่เสื้อผ้าของพี่รามิน? มาหาแม่ซิลูก ผมเปียกด้วย"

โดนัทยังคงความโผงผางห้าวเป้งเหมือนเดิม ทรุดตัวลงนั่งข้างลูกน้อย แล้วกดหอมเบาๆไปที่แก้มเปียกชุ่ม

"หนูถูกพี่แตงโมฉีดน้ำใส่"

ขนมผิงบอก ไม่กล้าบอกว่าถูกรามินตวาดจนร้องไห้โฮด้วย

"เฮ้ออ.. แอบไปเล่นกับแตงโมอีกแล้ว เมื่อไหร่จะเข็ดนะเรา"

โดนัทส่ายหน้าอ่อนใจ ยกมือขึ้นลูบแก้มนุ่มของลูกสาว โดนแกล้งกลับมาทุกวันแต่ก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น วันรุ่งขึ้นแอบออกไปอีก..

--------------☆°•°•☆°•°•☆--------------

รามินไม่ยอมมาที่บ้านยายอีกเลยตามที่เคยพูดกับดรีมเอาไว้ ลูกชายคนโตดื้อรั้นหัวแข็งมากกว่าใคร ลองได้พูดอะไรแล้วจะรักษาคำพูดดังคำสัญญา

เวลาล่วงไปเป็นปี ขนมผิงเข้าโรงเรียน รามินเดินทางไปเรียนต่อต่างประเทศ..

ถึงแม้รุ่นพ่อแม่จะยังคงความเป็นเพื่อน แต่รุ่นลูกกลับห่างไกลกันเพราะต่างคนต่างไปเรียนต่อในสาขาวิชาชีพและตามฐานะการส่งเสียของพ่อแม่

รามินกลับมาอีกครั้งตอนอายุยี่สิบ ร่างสูงใหญ่เหมือนพ่อ ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้ม มีรอยสักที่ต้นแขนกำยำ

ขนมผิงอายุสิบสองแต่ตัวยังเล็กกระทัดรัดไซส์มินิเหมือนเดิม ผมดกยาวถักเป็นเปีย หนูน้อยเดินผ่านรั้วค่ายมวยเข้ามาในรั้วบ้านของยายรามิน

เนื่องจากเมื่ออาทิตย์ที่แล้วยายได้จากไปอย่างสงบ เพื่อนสนิทรวมถึงญาติมิตรจึงมารวมตัวกันเพื่อให้กำลังใจดรีม เจคกับโดนัทพ่อแม่ของขนมผิงก็มาอยู่ตั้งแต่เช้า

"อื้ออ.. กลิ่นบุหรี่เหม็นจัง"

ขนมผิงย่นจมูก เดินผ่านเงาของต้นไม้ใหญ่ริมรั้วบ้านของยายรามิน ดวงตากลมโตมองไปรอบบริเวณเพื่อหาที่มาของกลิ่น

"มองอะไร!?"

เสียงห้วนจัดดังขึ้น ร่างสูงใหญ่ใบหน้าดุดันขยับออกมาจากหลังต้นไม้ ดีดบุหรี่ลงกับพื้น ก่อนจะใช้ขาเหยียบจนบี้แบน

"....."

ขนมผิงหลุบตาลง ตัวสั่นน้อยๆตั้งท่าจะเดินหนี

"เดี๋ยวก่อน! เธอ.."

รามินหรี่ตามอง ความรู้สึกคลับคล้ายคลับคลาทำให้ต้องมองสำรวจอย่างละเอียด ดวงตาสีเข้มวูบไหวด้วยประกายของความทรงจำในอดีตเมื่อเห็นผมเปียทั้งสองข้าง

"....."

ขนมผิงก้าวขาสั่นๆหนี

"ยัยลูกหนู!"

คนถูกเรียกสะดุ้งเฮือกสุดตัว ก่อนจะหันหน้าตื่นๆมามองรามิน แล้ววิ่งเร็วจี๋เข้าไปในบ้าน

ขนมผิงรู้สึกกลัวเหมือนเช่นทุกครั้งที่เจอรามิน ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน แต่ดวงตาสีเข้มดุดันขี้โมโหก็ยังคงเหมือนเดิม

~ภายในห้องรับแขก~

"รามินหายไปไหน เมื่อไหร่จะเลิกบุหรี่?"

ดรีมเอ็ดลูกชาย กลับมาจากเมืองนอกครั้งนี้ ลูกชายเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก แต่มีนิสัยดิบๆปนห่ามติดมาด้วย

"ผมสัญญากับแม่แล้วว่าอายุครบยี่สิบสองผมจะเลิกบุหรี่"

รามินบอกเสียงเข้ม พูดคำไหนคำนั้นเสมอ

"อื้อหือ.. รามินจริงๆเหรอเนี่ย โหห.. โตเป็นหนุ่มแล้วหล่อมาก"

แม่ของขนมผิงร้องออกมาเบาๆ ร่างสูงใหญ่ของรามินทำให้บ้านดูเล็กไปถนัดตา ส่วนใบหน้าก็หล่อเหลาคมเข้ม

"สวัสดีครับป้าโดนัท"

รามินยกมือไหว้โดนัท เสียงทุ้มๆแหบห้าวแตกเนื้อหนุ่ม ขยับเข้าไปทรุดตัวลงนั่งข้างร่างเล็กกระจิ๋วบอบบาง

"โอ๊ะ!"

ขนมผิงสะดุ้งโหยง นั่งตัวลีบติดกับผนังห้อง สายตาหวาดหวั่นตื่นๆเหมือนลูกหนูมองไปรอบห้อง ขบปากข่มความกลัว

'ที่มีตั้งเยอะแยะ ทำไมพี่รามินต้องเจาะจงมานั่งใกล้ขนมผิงด้วย'

"ถอยไป! ตัวนิดเดียวนั่งกินที่"

ขึ้นเสียง ดวงตาแข็งกร้าว ต้นขากำยำแนบไปกับเรียวขาขาวผ่อง

"รามินอย่าแกล้งขนมผิง"

เสียงของแม่ดรีมดังขัดขึ้น เห็นท่าทางขนมผิงแล้วสงสาร กี่ปีผ่านไป รามินก็ยังชอบตวาดขนมผิงเหมือนเดิม

"ผมเปล่าสักหน่อย"

รามินตวัดตาสีเข้มจ้องดวงตากลมโตตื่นกลัว อ้อมมือมาทางด้านหลังแล้วแอบดึงผมเปียด้วยความหมันเขี้ยว

"อะ โอ้ยย! . พี่รามิน"

ริมฝีปากสั่นระริก ก้มหน้าซ่อนน้ำตา

"ห้ามโวยวาย ห้ามร้องไห้ เมื่อไหร่จะโต?"

รามินเค้นเสียงแข็งกร้าว เห็นหน้าแล้วโมโห อ่อนแอขี้กลัวไม่เคยเปลี่ยน..

--------------☆°•°•☆°•°•☆--------------