Ellerimizi Uzatalım Aşka

Öykü: Seni bir arkadaş bir dostum gibi sevdim. (23:04) Hayat: N'oldu kız gece gece kafayı mı sıyırdın? (23:08) Öykü: Sen oturmuş bana aşktan dem vuruyorsun. (23:09) Hayat: Ne aşkı kızım delirdin mi sen? (23:09) Öykü: Bende sevdiğin çok şey var adı aşk değil (23:09) Hayat: neymiş söyle bakalım? (23:10) Öykü: Çağırdım mı? Ayarttım mı? (23:10) Hayat: Gidiyorum o zaman(23:10) Öykü: Kendin geldin ya. Şimdi dinle! (23:10)  Hayat: Dinliyorum söyle. (23:11) Öykü: 1, çok sıkıldım (23:11) Hayat: ne diyorsun açık açık söylesene kızım(23:12) Öykü: 2, yerim çok dar (23:12) Hayat: Konum at yanına geliyorum (23:13) Öykü: ooo senden çok var (23:13) Hayat: Konum atsana kızım (23:13) Öykü: Beni mi buldun şimdi? Çok işim var. (23:13) Hayat: Abini arıyom hee (23:14) Öykü: Tamam abi arama ya valla şakaydı (23:14) Hayat: evde misin (23:15) Öykü: Evet (23:15) Hayat: Kapının önüne çık (23:16) Öykü: Emrivaki sevmem (23:17) Bunu yazdıktan hemen sonra odamın camına bir taş atıldığını duydum. Pencereyi açtığımda ise gerçekten orada olduğunu gördüm Hayat abinin. Koyu kahve gözleri doğrudan bana bakıyordu. Kaşları çatık gibiydi.  "Aşağı in kız!" Emir kipiyle konuşuyordu ve bu hiç hoşuma gitmemişti. Bir şey demeden suratına pencereyi kapattım ve odamın mor renkli perdesini çektim.  Evimiz iki kattan oluşuyordu. Benim odam ikinci kattaydı. Ayrıca annemlere yakalanmadan gelmesi imkansızdı. Hem abim de içerdeydi ve onun neden bu saatte burada olduğunu sorgulayabilirdi.  Yatağımda kısa bir şort ve askılı ile uzanırken birden kapımın açılma sesini işittim. Oydu. Buradaydı.  Benim... odamdaydı.  Göz göze geldik. Yutkundu, gözleri hafifçe aşağı kaydı. Neredeyse göğüslerimi gösteren askılıdan aşağı indi bakışları. Baştan aşağı kızardığımı hissettim. Büsbütün açıkta olan bacaklarıma baktı. Keşke, dedim o an. Keşke yer yarılsaydı da dibine girseydim.  "Kusura bakma lütfen..." dedi ve gözlerini yumdu. Fırsattan istifade hızlıca üzerime bir ceket giymiştim. Hızlı bir şekilde aynaya bakıp ona geri döndüm saçlarımı düzelterek. "Gözlerini açabilirsin" Normalde bu durumdan asla gocunmazdım. Hatta buna benzer kombinlerle dışarı çıktığım çok oluyordu. Ancak şimdi söz konusu oydu. Tanıştığım günden beri, yaklaşık 1 sene, platonik bir şekilde sevdiğim kişiydi söz konusu.  Gözlerini hafifçe araladı ve doğrudan gözlerime bakmaya başladı. Kapıyı tamamen kapatarak bana doğru yürümeye başladı.  O bana doğru yürüdükçe geriye doğru çekildim. Adımlarımız paralel olarak gidiyordu. O bana, ben arkaya ilerliyordum.  Koyu gözleri parlıyordu ay ışığında. Bana doğru her geldiğinde bir kez daha parlıyordu gözleri ve bir ton daha açılıyordu kahveleri. Daha fazla ilerleyemedim. En sonda duvara sırtımı dayadım ve bana söyleyeceklerini bekledim. Ama her şeyden önce çok merak ettiğim bir sorum vardı. "Buraya kadar nasıl girdin?" Gülümsedi. Dudağının tek kenarı kıvrıldı yukarı doğru. "Abinin yanına geldiğimi söyledim. Şansıma ki abin duştaymış. Ben de abinin odasına değil de hemen yanındaki senin odana girdim. Sana sormam gereken bir hesap var güzellik."  "Ne hesabıymış o?" Bilmiş bilmiş konuşurken tek kaşım havadaydı.  "O mesajlar neydi öyle? Yok yerim dar yok aşktan dem vuruyorsun. Ne anlatmaya çalışıyordun?" "Sadece t****k hesabım için bir akımdı. Bu kadar abartmana gerek yok." Baştan aşağı süzdü beni. Durduğu yerde yüzünü yüzüme yaklaştırdı ve yeşil gözlerime derin derin baktı.  "Emin misin? Bana hiç öyle gelmedi."  "Hayat abi, olur mu öyle şey? Bak abi diyorum. Sana başka gözle bakamam ki ben." Büyük ihtimalle onunla olma ihtimalimi tamamen yok ediyordum ama yapabileceğim bir şey yoktu. Ona âşık olmama rağmen yine de bu oyunculuğum takdire şayandı.  Sert bir şekilde yutkunduğunu boynundaki adem elmasının hareket edişinden anlayabiliyordum. Ben onun boynuna bakarken onun gözleri doğrudan dudaklarımdaydı. Bu kadarı fazla gelmişti bana. Her yerimin yavaşça yandığını hissettim. Kor tam kalbimin üzerine düşmüştü de ben söndürmeye çalışıyordum. Eli bel çukurumda durduğunda gözlerimi kapattım. Benim ellerim ise onun göğsünün üstündeydi.  "Bana ne yapıyorsun?" dedi bana. Anlam veremedim. Yine de çok düşünmek istemedim. Ne kadar düşünürsem o kadar kazınacaktı bilinçaltıma.  "HAYAT!" Bizi bölen şey abimin yüksek çıkan sesi olmuştu. Hayat birden benden uzaklaştı. Elini belimden çekti ve kapıya doğru baktı. Sonrasında hızla bana döndü. "Bu günden sonra hiçbir şey aynı olmayacak Öykü." Yine ne dediğini tam anlamasam da yine üstünde durmak istemedim. Ama sormadan da edemedim. "Neyden bahsediyors..." Konuşmamı kapının açılma sesi bölmüştü. Abim içeri girmeden sadece başını kapıdan içeri uzatmıştı ve ne olduğunu anlamaya çalışıyordu. "Ne oluyor lan burada?" Yüzü garip ve daha önce görmediğim bir ifadeye bürünmüştü.  "Hiç, sadece sohbet ediyorduk." Hayat abi göz göre göre abime yalan söylerken ben sessiz kalmıştım. "Altına kısacık bir şort giyip üstüne kalın bir ceket giymek nasıl bir zeka?" Abim hazır gelmişken bana laf atmayı ihmal etmemişti.  "Neyse Ömer hadi biz senin odana gidelim" "Tamam o zaman." Abim kapıyı açık bırakıp bir yan odaya gitmişti.  Hayat son bir kez bana doğru dönüp kulağıma eğildi. Bu zamanda kolumu da tutmuştu sıkıca. "Daha hesabını vermedin küçük kız. Ama vakit bol merak etme. Gece de uzun, ömür de."  "Kolumu bıraksana." "Bırakmazsam?" "Hayat. Bırak şu kolumu." Kelimelerim arasında duraksıyordum tehdit eder gibi. Ancak sokak dövüşçüsü olan biriyle başa çıkabilmem mümkün değildi. "HAYAT GELMİYOR MUSUN" "Hadi git sen en iyisi."  "Kovuyorsun yani?"  "Evet canım. Oda benim odam. Hadi git küfrettirme." "Etsene küfür."  "Seviyene inmek istemem"  "Hadi ya, neredeymiş benim seviyem?"  "Baya aşağılarda. Görünmüyor bile artık"  Hayat tam ağzını açmıştı ki onu abim böldü. "Hayat gelecek misin artık kardeşim?" Kendisi görünmese de sesi çok gür çıkıyordu. "Geliyorum Ömer geliyorum kardeşim çatlama tamam geliyorum." Sabır dilenir gibi gözlerini kapattı ve çıkıp gitti.