แม้จะหลับไปด้วยความเหนื่อยเพลียและสบายตัวแค่ไหนหากปริญก็ยังตื่นในเวลาตีสี่ ขณะที่คนเขากอดมาทั้งคืนยังหลับไม่รู้เรื่องรู้ราว ปริญรู้สึกว่ามันดูจะใจร้ายหากจะปลุกเธอในตอนนี้ เพิ่งได้นอนกันไปเพียงสามชั่วโมงกว่า เขาเองยังอยากพาเธอนอนต่อจนถึงเที่ยงเลย
แต่รู้ว่าทำไม่ได้ ยังไงก็ต้องปลุก แต่รอใกล้ๆ ตีห้าค่อยปลุกก็แล้วกัน เขาจึงตั้งนาฬิกาปลุกไว้ที่ตีสี่สี่สิบห้า คนอื่นๆ ในบ้านน่าจะเริ่มงานกันราวๆ ตีห้าครึ่งถึงหกโมง หุงข้าวเตรียมอาหาร ตื่นไวสุดก็ยายมีเพราะแกรอตักบาตรทุกเช้า
รู้สึกว่าเวลามันเดินเร็วเกินไปแล้วตอนเสียงนาฬิกาปลุกดัง คนในอ้อมกอดก็ขยับตัว ปริญเอื้อมมือไปเปิดโคมไฟให้เธอ เห็นบุญรักษาหยีตาเพื่อปรับสายตาให้ชินกับแสงและเขาดูออกว่าเธอดูลำบากในการตื่นเหมือนกัน เมื่อก่อนตอนลงไปนอนด้วยช่วงยายอุ่นเสียใหม่ๆ ช่วงหลังๆ บุญรักษาก็ตื่นตอนตีสี่กว่าๆ ที่เขาจะลุกกลับห้อง แต่เธอดูพร้อมตื่นกว่านี้
พอสมอง
