Arabaya bindik hepimiz. Gökhan ve arkadaşı arkaya ben de öne oturmuştum. Kimse konuşmuyordu ve bu sessizlik inanılmaz rahatsız ediciydi. Babam da rahatsız olmuş olacak ki, konuşmaya başladı.
“Ağrın var mı Gökhan?” dedi aynadan ona bakıp.
“Yok, iyiyim efendim” diye cevap gelince babam güldü.
“Oğlum bana amca ya da abi desene yahu, efendim nedir. Rahat ol azıcık” deyince Gökhan mırıltıyla
“Tabi, amca” dedi. Babam konuşmakta kararlıydı.
“Elini bir hafta kullanmayacaksın. Su falan değmesin mümkün olduğunca. Bir hafta sonra gelip dikişlerini aldırman lazım. Gelmeden haber ver de doktorunu ayarlayayım. Biraz yoğun oluyor, seni kontrol etsin, oldu mu?”
“Tamam, haber veririm”
“Dikkat de etmen lazım”
“Ederim, tabii”
“Sen İnci’ye söylersin o bana haber verir. Ben de sana bir saat söylerim o
