DEEP IN CRUEL รักดำดิ่ง

EPISODE 01-01 คุณเสือ

EPISODE 01 -01

คุณเสือ

SAITHAN

ผมรู้สึกตัวอีกทีจากเสียงเกมผสมกับคำสบถด่าเบาๆ ของใครสักคนที่อยู่ไม่ห่างจากตัวผมมาก รู้เพียงว่านี่ไม่ใช่เสียงของคนคุ้นเคย ไม่ใช่เสียงพี่เหนือหรือใครที่ผมเคยหลับนอนด้วยแน่นอน เปลือกตาหนักๆ ค่อยๆ ลืมขึ้นช้าๆ ด้วยความกล้าๆ กลัวๆ ผมกลัวว่าผมจะตื่นมาในรังของงูเห่า ไอ้คนกลุ่มนั้นที่มันทำร้ายผมกับพี่เหนือ พวกมันยิ่งกว่างูเห่าเสียอีก เรียกว่าอสรพิษยังได้เลย

ภาพที่พวกมันจับผมกับพี่เหนือเปลื้องผ้ายังติดตาผมอยู่เลย รวมถึงตอนที่พวกมันกระทืบพี่ชายผม จ่อปืนยิงเข้ากลางลำตัวพี่ผมก่อนยกเท้าบดขยี้ปากแผลจนพี่เหนือนิ่วหน้าเจ็บ ทุกอย่างผมจำได้ จำได้แม้กระทั่งสายตาคู่สุดท้ายของใครสักคนที่ก้มลงมองผมในอ้อมกอด

ไม่ได้การล่ะ ผมต้องไปหาพี่เหนือเดี๋ยวนี้ จนกว่าเราสองคนจะพากันไปถึงบ้านคนชื่อเสืออย่างปลอดภัยก่อน!

ผมนอนนิ่งมองเพดานที่ไม่คุ้นตา บนนั้นตกแต่งได้อย่างหรูหราด้วยโคมไฟระย้าแบบที่คนรวยเขาใช้กัน เหลือบตามองไปทั่วอย่างเก็บข้อมูลและค้นพบว่าห้องนี้คือห้องนอน มีตู้เสื้อผ้า โต๊ะทำงาน มีเตียงนุ่มๆ ที่ผมนอนอยู่ โอเค อย่างน้อยผมก็ไม่ได้โดนลักพาตัวมายังบ้านร้าง หรือโกดังฝุ่นคลุ้งอย่างในละคร ตอนนี้อย่างสุดท้ายที่ผมสงสัยก็คือ...ใครกันที่มันเล่นเกมไปด่าไปอยู่แถวนี้ ผมค่อยๆ เอียงคอมองไปทางซ้ายมือช้าๆ

พบชายคนหนึ่งหน้าตาหล่อเหลาแบบสมัยนิยม ผิวพรรณขาวผ่อง รูปหน้าโค้งยาวได้รูป ตาตี่ชั้นเดียว จมูกโด่ง ผมเห็นเขาเพียงเท่านั้นเพราะเขานั่งก้มหน้าเล็กน้อย สมาธิจดจ่อกับโทรศัพท์มือถือในมือ ดูรูปลักษณ์การแต่งกายที่ดูไม่เป็นทางการนัก เสื้อเชิ้ตสีขาวสลับดำแขนยาวพับแขนเสื้อขึ้นเกือบถึงข้อศอก กับกางเกงยีนรัดรูปขายาวสีดำที่เท้าเป็นรองเท้าสลิปเปอร์ใส่อยู่บ้าน อืม...หรือนี่คือห้องเขา? แล้วเขาเป็นใคร?

ไม่ทันที่ผมจะเพ่งมองเขาให้มากกว่านี้ เจ้าตัวก็ช้อนตาขึ้นมองผมพอดี ตาตี่ๆ นั่นเบิกกว้างมองผมอย่างกับเห็นผี พาผมตกอกตกใจไปด้วย สองมือผมกำหมัดแน่น หากเขาจู่โจมเข้ามาผมชกหน้าเขาแน่ ทว่าเรามองหน้ากันอยู่อย่างนั้นหลายวินาทีเขาก็ยังนั่งตาค้างอยู่ที่เดิม จนเป็นผมเองที่ขยับตัวลุกขึ้น แต่ว่า...เจ็บหน้าท้องชะมัด

“พี่สายธารฟื้นแล้ว!!”

เขาลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ เก็บโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋ากางเกงก่อนสาวเท้ายาวๆ เดินออกจากห้องไป ผมใช้จังหวะที่ไม่มีใครอยู่นี้ดันตัวเองลุกขึ้นนั่งพิงกับพนักเตียง หน้าท้องรู้สึกเจ็บและอึดอัดไปพร้อมกัน ผมจับชายเสื้อตัวใหญ่ที่ตัวเองใส่ จัดการดึงขึ้นสูงจนเห็นว่ารอบเอวผมมีผ้าพันแผลสีขาวพันรอบตัวอยู่หลายชั้น ใครทำอะไรผมกันแน่เนี่ย

ตึก ตึก ตึก

ฝีเท้าสองคู่เดินเข้ามาในห้อง ผมเงยหน้ามองด้วยความตกใจ คนหนึ่งคือชายที่นั่งเล่นเกมตรงนี้เมื่อครู่ ส่วนอีกคน...เขาดูมีอายุมากกว่า แต่งตัวดีเลยทีเดียว มาดนักธุรกิจใส่สูทผูกเนกไทพร้อมกับกางเกงสแลกเนื้อดี ประเมินบุคลิกด้วยตาเปล่าปราดเดียวก็รู้ได้ว่าคนคนนี้ไม่ธรรมดา ดูเป็นคนมีอำนาจ ทั้งสายตา การวางตัว ท่าทางการเดิน ทว่านัยน์ตากลับแฝงความอ่อนโยนประหลาด ผมอดที่จะมองเขาไม่ได้ รู้ตัวอีกทีเขาก็เข้ามานั่งที่ขอบเตียงข้างๆ ผม

“คุณ...คุณ...”

ใช่! เขาคือคนที่เข้ามารับร่างผมที่โดนไอ้สองคนนั้นผลักลงพื้น ผมอยู่ในอ้อมกอดเขาก่อนที่ผมจะหมดสติ ใช่แน่ๆ ผมจำสายตาคู่นี้ได้ ผมอ้าปากพะงาบๆ ยกมือขึ้นชี้หน้าเขาพลางพูดคำเดิมซ้ำๆ เพราะไม่รู้ว่าเขาชื่ออะไร จะเรียกว่าอะไร หรือตอนนี้ควรถามอะไรก่อนดี

“อาเสือ ผมลงไปเอาน้ำมาให้พี่สายธารนะ”

“อืม” คนที่นั่งบนเตียงหันไปพยักหน้าให้หนุ่มหน้าตี๋ ตอกย้ำให้ผมรู้ว่าเขาคือคนที่ชื่อเสือ เป็นคนที่พี่เหนือบอกว่าอยู่ด้วยแล้วจะปลอดภัย ผมลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก ตอนนี้ผมกับพี่เหนือคงปลอดภัยแล้วสินะ

“คุณคือคุณเสือ?” ผมถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

“นายรู้จักฉัน?” เขาหันมาถามผมกลับด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ท่าทางใจเย็นจนผมแอบวางใจว่าคนคนนี้คงไม่มีพิษมีภัยอะไร

“พี่เหนือบอกครับว่าอยู่กับคุณเราจะปลอดภัย เมื่อวาน...คุณช่วยผมไว้เหรอ แล้วเรื่องราวมันเป็นมายังไงครับ คนพวกนั้นคุณจัดการเขาหมดแล้วหรือยัง พวกมันทำร้ายพี่เหนือหนักมาก ตอนนี้พี่ผมอยู่ไหนแล้วเป็นยังไงบ้างครับ?”

ผมยิงคำถามไปหลายคำถามเลย ตอนนี้ล้วนอยากรู้ทุกอย่างที่ผมควรจะรู้มาตั้งแต่แรก แต่ไม่ทันที่คุณเสือจะตอบอะไรผมกลับมา ชายหนุ่มที่เรียกเขาว่าอาก็ถือแก้วเปล่าพร้อมน้ำขวดหนึ่งขึ้นมารินเกือบเต็มแก้วแล้วยื่นให้ผมด้วยใบหน้าเป็นมิตร อ่า หน้าตาพ่อหนุ่มนี่ดูดีชะมัด ไม่ได้ดูจืดสนิทเสียทีเดียว มองไปมองมาก็น่ารักดีเหมือนกัน น่าจะอายุใกล้เคียงกับผม

“ดื่มน้ำก่อนครับพี่สายธาร” คนพวกนี้คงรู้ชื่อผมมาจากพี่เหนือล่ะสิ หรือไม่ก็รู้จักผมผ่านหน้าจอทีวีมาก่อนแล้ว

น้ำเปล่าถูกกลืนลงคออย่างหิวโหย แก้วหนึ่งผ่านไป ผมยื่นแก้วเปล่าไปขอน้ำเขาอีกสักหน่อยเพราะผมเจ็บหน้าท้อง ขยับตัวเอื้อมไปหยิบขวดน้ำไม่ถึง ครั้งนี้คุณเสือเป็นคนหยิบมันมาเทให้ด้วยตัวเอง ผมกลืนน้ำแก้วที่สองจนหมดพร้อมกับความรู้สึกสดชื่นเป็นบ้า อย่างกับคนไม่ได้กินน้ำมาหลายวันอย่างนั้นแหละ

“สายธาร ไอ้เหนือบอกอะไรนายเกี่ยวกับเรื่องชิปข้อมูลนั่นบ้าง บอกฉันมาให้หมด”

น้ำเสียงของคุณเสือเริ่มเข้มขึ้น ประกอบกับสายตาอ่อนโยนแปรเปลี่ยน

เป็นดุดัน จริงจัง ผมเผลอสบตาเขาเพียงวูบหนึ่งก็ต้องหลบตาก่อน นั่งก้มหน้ามองปลายเท้าตัวเอง ขบคิดเรื่องราวที่เกิดขึ้นทีละอย่างช้าๆ

“พี่เหนือบอกผมว่าให้เอาชิปนั้นมาให้คุณให้ได้ แต่ตอนพวกนั้นบุกเข้าจู่โจมพี่เหนือยัดมันเข้าปากผม บังคับให้ผมกลืน เขาบอกว่าเขาหนีคนพวกนั้นมาหลายวัน แล้วก็...เหมือนว่าชิปนั่นพี่ผมขโมยพวกนั้นมา อ้อ ถ้าคุณจะเอาคงต้องรอผมถ่ายออกก่อนนะครับ มันอยู่ในท้องผม ว่าแต่ข้อมูลในนั้นมันคืออะไรเหรอครับ?”

“มันเป็นเรื่องสำคัญมาก แล้วนายไม่ต้องถ่ายมันออกมา ฉันผ่าท้องนายเอาชิปออกมาหลายวันแล้ว แต่เหมือนมีข้อมูลบางส่วนเสียหายไปตอนนี้กำลังกู้ข้อมูลกันอยู่ เลยมาถามดูน่ะว่ารู้อะไรจากไอ้เหนืออีกไหม”

“ผ่าท้อง? ผ่าท้องผมเนี่ยนะ!!”

ผมก้มลงจับหน้าท้องตัวเองด้วยความตกใจ ทีแรกนึกว่าตัวเองอาจพลาดพลั้งโดนยิง เขาเลยพาผมมารักษา ที่ไหนได้ แผลนี่เกิดจากการที่เขาผ่าท้องผมเอาชิปเจ้าปัญหานั่นออกไปเนี่ยน่ะเหรอ? ผ่าท้องคนนะโว้ย ทำไมทำอะไรเหมือนเป็นเรื่องปกติง่ายดายแบบนี้

“มันจำเป็นน่ะ ฉันรอนายฟื้นเพื่อถ่ายมันออกมาไม่ไหว ยิ่งอยู่ในตัวนายนานเท่าไหร่ความชื้นจะยิ่งทำให้คุณภาพชิปเสื่อมลง แค่นี้ก็มีข้อมูลหายไปบางส่วนแล้ว”

ถ้าอย่างนั้นยิ่งแล้วใหญ่ หากจำเป็นต้องผ่าท้องผมก็ควรจะไถ่ถามผมสักนิดสิว่าผมเจ็บไหม เป็นยังไงบ้าง นี่อะไรกัน โผล่เข้ามาก็ถามถึงข้อมูลของชิปก่อนเลย สรุปผมกำลังพบเจอกับคนประเภทไหนอยู่กันแน่ แต่ช่างเถอะ เอาล่ะ ผมรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้เจ็บอะไรมากมายนัก ได้เวลาที่ผมต้องกลับไปรับบทนายเอกซีรีส์แล้ว

“ถ้าเรื่องนี้จบแล้ว ผมขอตัวกลับบ้านแล้วกัน มีงานที่ต้องทำเยอะเลย ขอบคุณมากนะครับที่ผ่าท้องผมแล้วรักษาผม คาดว่าแผลที่เย็บจะสวยมากพอที่จะทำให้ผมถอดเสื้อถ่ายแบบได้นะคุณเสือ อ้อ แล้วผมจะไม่อะไรมากกับเรื่องเจ็บตัวครั้งนี้ คิดซะว่าช่วยงานพี่เหนือแค่นั้นพอ”

ผมฝืนเกร็งตัวลุกจากเตียง วางสองเท้าลงบนพื้นกระเบื้องเย็นยะเยือกก่อนพยุงตัวเองลุกขึ้นยืน ก้าวแรกเดินออกไปด้วยท่าทางโคลงเคลงควบคุมตัวเองไม่ค่อยไหว สงสัยจะลุกเร็วไปเลยเวียนหัว ทว่าก้าวที่สองผมก็เข่าอ่อน ร่างกายล้มลง ดีหน่อยที่มีหนุ่มหน้าตี๋เข้ามาประคองไว้

“พี่สายธารพักหน่อยเถอะครับ พี่สลบไปสี่วันคงจะลุกเดินทันทีไม่ไหวหรอก”

“สี่วัน? ฉันเนี่ยนะ!!”

ผมหันมองหน้าสองคนนี้สลับกัน ไม่มีใครแสดงทีท่าว่าพูดเล่นออกมาเลย นี่ผมหลับไปสี่วันเลยเหรอ? ให้ตายเถอะ พี่จ๋าผู้จัดการส่วนตัวผมคงตามจิกเป็นไก่แน่ถ้าผมหายไปนานขนาดนี้ ฉิบ!

“เพลิง พาเขามานอน”

ร่างกายผมขยับตามคำสั่งคุณเสือทันที อ้อ หนุ่มหน้าตี๋นี่คงชื่อเพลิงสินะ ชื่อเท่ดีชะมัด ผมถูกนายเพลิงประคองขึ้นมานอนบนเตียงอีกครั้ง ทุกขณะที่ร่างกายเคลื่อนไหวผมกุมท้องตัวเองตลอดเวลา มันยังเจ็บอยู่น่ะเวลาขยับตัว

“พี่เหนืออยู่ไหนเหรอ พี่ผมเป็นยังไงบ้าง เขาถูกยิงด้วยนะ พาผมไปหาเขาหน่อยได้ไหมครับ”

เกิดความเงียบขึ้นทันที นายเพลิงหลบตาผม ผมจึงลากสายตากลับมาหาคุณเสือที่ยังคงมองผมด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ผมได้ยินเสียงกัดฟันดังกรอดจนสันกรามขึ้นรูป สีหน้าที่บางทีก็ดูอ่อนโยน บางทีก็ดุดัน มันสลับสับเปลี่ยนไปมาหลายครั้งตั้งแต่เราเจอกันไม่กี่นาทีมานี้ ผมเองก็เดาไม่ถูกว่าเขาคิดอะไรอยู่กันแน่ ส่วนตอนนี้เขากำลังโกรธเรื่องอะไรอยู่ คิ้วสองข้างถึงได้ขมวดเป็นปมแบบนี้

“ไอ้เหนือตายแล้ว เมื่อวาน...”

คำไม่กี่คำที่คุณเสือพ่นมันออกมาทำให้โลกทั้งใบของผมหยุดหมุน แววตาของเขาวูบไหว มันดูเศร้าเหลือเกินจนพาใจผมเชื่อคำพูดเขาไปแล้วเกือบเต็มร้อย ประกอบกับที่คุณเสือเสียอาการ เขายกมือขึ้นลูบหน้าลูบตาเพื่อเรียกสติก่อนหลบตาผมแล้วนั่งก้มหน้ามองพื้น

“ไม่เชื่อ พี่เหนือจะตายเพราะโดนยิงนัดเดียวได้ยังไง ก่อนหน้านี้มีเรื่องไปทั่วไม่เห็นเป็นอะไรเลย”

แน่สิว่าใจส่วนที่เหลือผมไม่เชื่อ ไม่เชื่อเด็ดขาด จะยอมรับว่าเรื่องนี้มันเกิดขึ้นจริงได้ยังไง โลกทั้งใบของผมมีแค่พี่เหนือคนเดียว พ่อกับแม่ผมประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตตั้งแต่ผมอยู่ประถม พี่เหนือที่เรียนมัธยมก็ทำงานหาเงินเลี้ยงผมและส่งตัวเองเรียนตั้งแต่นั้นมา ผม...มีพี่ชายคนเดียวที่เป็นทุกอย่างของชีวิต มาด่วนจากผมไปแบบนี้ไม่ยุติธรรมกับผมเลย

“มันรอนายฟื้นไม่ไหว ก่อนหน้านี้เหมือนโดนยิงมาแล้วสองนัดที่แขนกับอกแต่มันทำแผลไม่ถูกวิธี แผลติดเชื้อ ร่างกายช้ำในและเลือดคลั่งหลายจุด คงโดนซ้อมมาหนัก ฉันพยายามปลุกนายให้ไปดูใจมันหลายครั้งแต่นายไม่ตื่น”

“เป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ แค่นี้ทำไมคุณช่วยชีวิตพี่ผมไว้ไม่ได้วะ! ฮึก ไม่ล่ะ ผมไม่เชื่อดีกว่า ไม่ ตอนนี้ผมอาจจะแค่ฝันไปเท่านั้น”

ผมยกสองมือขึ้นเช็ดน้ำตาก่อนเลื่อนไปปิดหูคล้ายไม่อยากรับฟังและรับรู้อะไรอีก อยากให้ตอนนี้เป็นเพียงแค่ฝันไป แต่มันจะเป็นแบบนั้นไปได้ยังไง ในเมื่อรู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจราวกับเรื่องจริงได้ขนาดนี้

น้ำตาผมยิ่งไหลออกมามากขึ้นเมื่อทุกคนเงียบ ชัดเจนแล้วว่ามันคือเรื่องจริง ความเศร้าสร้อยจากแววตาของนายเพลิงและคุณเสือคงเป็นคำตอบสุดท้าย จังหวะนั้นผมเหมือนคนใจจะขาด ตะโกนร้องไห้โวยวายเสียงดัง ความเจ็บปวดที่หน้าท้องยังไม่เท่าหัวใจผมตอนนี้เลย พี่ชายผมจากผมไปแบบที่ไม่มีโอกาสได้ร่ำลากันสักคำ มันไวเกินไป ผมรับไม่ไหว

“ร้องออกมาเถอะ พวกเราก็เสียใจไปไม่น้อยกว่านายที่เสียเพื่อนที่ดีที่สุดอย่างมันไป”

“เสียใจเหรอ? ฮึก จะมีใครเสียใจได้เท่าผมวะ ฮึก ทั้งชีวิตผมมีพี่เหนือคนเดียว ถ้าไม่มีเขาผมก็ไม่มีใครแล้ว ฮือออ”

คำพูดพวกนี้ไม่ได้ดูเกินจริงเลยสักนิด จะมีใครเสียใจได้เท่าผมล่ะ จริงไหม? คนที่อยู่ด้วยกันมาตลอดยี่สิบสี่ปีของผม จู่ๆ ก็เกิดเรื่องร้ายบางอย่างขึ้นที่ทำให้พี่เหนือเป็นแบบนี้ เหอะ เพราะใครกันล่ะ

“เพราะคุณไงทำให้พี่ผมตาย!! คุณเสือ คุณยังมีหน้ามานั่งเผชิญหน้ากับผมอีกเหรอ ฮึก ถ้าเขาไม่ทำงานให้คุณ ไม่เสี่ยงชีวิตเอาชิปบ้านั่นมาให้คุณ พี่ผมคงไม่ตาย!!!”

เขาเหลือบตามองผมอย่างชิงชัง ได้ยินเสียงคุณเสือกัดกรามอีกครั้ง แววตาที่มองผมเริ่มเดือดดาล แล้วยังไงวะ มาสิ เข้ามาเลย ผมไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้ว ที่พูดไปก็ไม่ผิดสักนิดเลยด้วย เพราะเขานั่นแหละ เพราะพี่ผมทำงานให้เขา เสี่ยงชีวิตเพื่อเขา ผมร้องไห้สะอึกสะอื้นแต่ยังคงจ้องเขาตาไม่กะพริบ ในใจรู้สึกโกรธเคืองคุณเสือมากที่รักษาชีวิตพี่ผมไม่ได้ ไม่ใช่แค่เขาหรอก ผมโกรธทุกสิ่งในโลกนี้เลย โกรธพี่เหนือด้วยที่ไม่ยอมอดทนที่จะมีชีวิตอยู่ต่อ โกรธไอ้เวรพวกนั้นที่ยิงพี่ผม โกรธหมอที่ทำให้พี่ผมหายใจต่อไปไม่ได้ อย่างน้อยก็อยู่รอผมหน่อย อดทนอีกหน่อยไม่ได้เหรอ...