EPISODE 01-02 คุณเสือ
2504 Words
EPISODE 01-02
คุณเสือ
“พี่สายธารอย่าว่าอาเสือเลยครับ ทุกคนเสียใจจริงๆ อาเหนืออยู่กับเรามานานมาก เป็นครอบครัวเดียวกันเลยก็ว่าได้ ไม่ใช่แค่พี่นะที่เสียใจ พวกเราก็ใจหายไม่ต่างกัน อาเสือเก็บศพอาเหนือไว้เพื่อรอพี่ฟื้นเลยนะครับ อยากให้พี่น้องได้เจอกันก่อน”
“พี่ผมมีผมเป็นน้องชายคนเดียว มีครอบครัวเดียวคือผม พวกคุณไม่ใช่! ไม่ต้องมาเรียกพี่เหนืออย่างสนิทสนมเลย! ฮึก เขาไม่ใช่อาของใคร เป็นพี่ผมคนเดียว คนอื่นก็คนนอก!!!”
ผมตอบกลับไปอย่างสาดเสียเทเสีย ไม่สนใจความสัมพันธ์ของใครทั้งนั้นแหละ มาเรียกว่าตัวเองเป็นครอบครัวเดียวกันได้ยังไง ผมยังไม่เคยเห็นหน้าคนพวกนี้เลยด้วยซ้ำ ยามเราทุกข์ไม่เห็นเงาคนเหล่านี้คอยช่วยเหลือเลย มุดหัวไปอยู่ไหนกันหมดล่ะคนที่กล้าเรียกพี่ผมว่าครอบครัวน่ะ พอพี่เหนือตายไปแล้ว ขยับสถานะตัวเองให้ดูสนิทขึ้นมาเพื่อระลึกถึงหรือยังไง
“เลิกบ้าได้หรือยัง เสียใจให้พอ ยังไงไอ้เหนือมันก็ไม่กลับมาแล้ว”
คุณเสือตอบกลับผมมาด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น เขาดูใจเย็นกว่าที่ผมคิดไว้มาก แต่เพราะท่าทางไม่รู้ร้อนรู้หนาวของเขานี่แหละทำให้ผมยิ่งโกรธ ผมอยากให้เขาเล่าอะไรมากกว่านี้ พูดอะไรมากกว่านี้ แต่ไม่เลย เขานิ่งและยอมให้ผมโวยวายอยู่ฝ่ายเดียว
สองมือยกขึ้นเช็ดน้ำตาครั้งแล้วครั้งเล่า ผมไม่ไหวแล้ว แค่คิดว่าวันต่อไปผมจะไม่ได้เห็นหน้าพี่ชายตัวเองอีกแค่นี้ใจผมก็จะขาดแล้ว ใครวะที่บอกจะนั่งเฝ้าจอทีวีรอดูซีรีส์ที่ผมเล่นทุกวันที่ออนแอร์ จะคอยไปรับไปส่งผมกลับจากกองถ่าย ตอนนี้ดันชิงตายไปก่อนแล้วเหรอ เขาทิ้งให้คนเป็นอย่างผมต้องอยู่อย่างทรมานแบบนี้ได้ยังไง พี่เหนือ ทำไมพี่เห็นแก่ตัวจังวะ ไหนพี่เคยบอกผมว่าถ้าผมอยู่พี่ก็อยู่ ถ้าผมตายพี่ก็ตายไง ในวันที่ผมเคยคิดสั้นเกือบฆ่าตัวตายพี่เคยบอกผมแบบนี้ จากวันนั้นมาผมอยู่บนโลกนี้เพื่อพี่ แล้วทำไม...พี่แค่มีลมหายใจอยู่เพื่อน้องชายคนนี้ไม่ได้วะพี่ ทำไม...
“พี่สายธารยังมีพวกเรานะครับ อาเหนือฝากฝังพี่ไว้กับพวกเราแล้ว อาเสือรับปากแล้วยังไงพี่ก็ต้องปลอดภัย”
“ช่างเถอะ รอสติดีค่อยคุยกัน ฉันไม่อยากคุยกับเด็กขี้แย”
คุณเสือทำท่าจะลุกออกไปพร้อมกับหลานชายของเขา แต่ผมโถมตัวคว้าเขาไว้ได้เสียก่อน ดูจากรูปการณ์เหมือนผมกระโจนเข้ากอดเขา แต่เปล่า ผมแค่อยากให้เขาอยู่ต่อเพื่อถามอะไรสักหน่อยเท่านั้นเอง
“เดี๋ยวก่อน ฮึก พี่เหนือบอกอะไรคุณบ้าง? เขาพูดถึงผมว่ายังไง”
ยามนี้ได้กอดใครสักคนมันกลับรู้สึกอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก สองแขนผมไม่ยอมปล่อยจากรอบเอวคุณเสือเลย แถมยังสะอื้นไห้หนักกว่าเก่าเพียงเพราะได้รับไออุ่นจากกายอีกฝ่าย
“ฉันรับปากว่าจะดูแลนาย มันฝากนายไว้กับฉัน ไม่ว่าจะอยู่ในสถานะอะไรนายคือคนของฉันแล้วสายธาร จะเป็นน้องชายฉันก็ย่อมได้ จะเป็นลูกน้องก็ย่อมได้ หรือจะเป็นหลานดีล่ะเด็กน้อย อายุนายมากกว่าเจ้าเพลิงแค่ปีเดียวเอง”
ผมเงยหน้ามองเขาที่พลิกตัวหันมา คุณเสือจับสองแขนผมให้กอดเอวเขาแน่นขึ้นกว่าเดิม ก่อนมือใหญ่จะยกขึ้นลูบหัวผมแผ่วเบาจนผมมุดหน้าร้องไห้กับหน้าท้องของเขา คำพูดอ่อนโยนเมื่อกี้คืออะไรกัน เขากำลังปลอบผมอยู่งั้นเหรอ
“คุณเสือ ฮึก ผมอยากไปหาพี่เหนือ พาผมไปหาเขานะ”
ขณะที่ผมกำลังจะผละตัวออกมาจากอ้อมกอดนี้ ทว่าคุณเสือกลับเป็นคนดึงแขนผมกลับเข้าไปกอดใหม่อีกครั้ง
“แน่นอน แต่ไม่ใช่วันนี้ นายต้องหายดีก่อน เดินคล่องเมื่อไหร่ฉันถึงจะยอมจัดงานศพให้”
ความเงียบก่อตัวขึ้นอีกครั้ง ผมซบหน้าลงกับหน้าท้องของเขาจนตัวเองหยุดร้องไห้ไปตอนไหนไม่รู้ ไม่รู้เนิ่นนานแค่ไหนที่ผมนั่งกอดเขาราวกับเป็นที่พึ่งสุดท้าย ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะพี่เหนือบอกผมว่าอยู่กับเขาจะปลอดภัยด้วยล่ะมั้งผมเลยนั่งกอดเขาไม่ปล่อยแบบนี้ เพราะผมก็ไม่รู้จักใครอีกเลยนอกจากคนชื่อเสือ พี่เหนือบอกผมมาแค่คนนี้คนเดียว
เมื่อผละออกมาได้ ผมเพิ่งรู้ว่าในห้องเหลือผมกับเขาแค่สองคน นายเพลิงไม่อยู่แล้ว คุณเสือประคองใบหน้าผมให้เงยมองเขา นิ้วโป้งเกลี่ยน้ำตาบนแก้มของผมอย่างอ่อนโยน ตอนนี้แววตาคนตรงหน้าผมดูใจดี อบอุ่น รู้สึกว่าผมพึ่งพาเขาได้ ความรู้สึกแบบนี้เหมือนดูฉาบฉวยเพราะเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน มีเพียงคำพูดของคนตายที่เคยยืนยันเอาไว้ว่าอยู่กับเขาจะปลอดภัยเท่านั้นเอง
“เอาล่ะเด็กดี ฉันยืนให้นายกอดมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว หวังว่าจะช่วยปลอบนายได้บ้าง”
“ผม...ไม่รู้จะทำยังไงต่อไปดี”
นั่นสินะ ผมควรทำยังไงต่อดีล่ะ เคยอยู่แบบมีพี่ชายมายี่สิบสี่ปี พี่เหนือเป็นทุกอย่าง เป็นพ่อ เป็นแม่ เป็นพี่ชาย พอเขาไม่อยู่แล้วไม่เหลือใครจริงๆ ยิ่งพวกเสี่ยหรือเพื่อนดาราที่ผมเคยหลับนอนด้วยล่ะไม่ต้องพูดถึง คนพวกนั้นผมไม่นับเป็นครอบครัวหรอก แต่ถ้าตัดพวกนั้นออกไปผมก็เหลือตัวคนเดียว
“อย่างแรกนายต้องเลือกที่จะเชื่อใจฉัน เพราะฉันจะมาเป็นโลกทั้งใบของนายแทนไอ้เหนือ มันรักนายมาก และฉันรับปากมันว่าจะดูแลนายให้ดีที่สุด นี่คงเป็นสิ่งเดียวที่ฉันทำเพื่อเพื่อนรักของฉันได้เหมือนกัน”
“แลกกับอะไร? ให้ผมคอยอุ่นเตียงให้งั้นเหรอ? ได้นะ ถ้าคุณให้ผมมากพอ”
ผมใช้ร่างกายแลกกับสิ่งที่ผมอยากได้มามาก กับคุณเสือก็คงไม่ต่าง คนอายุมากกว่าผมชอบเห็นผมเป็นแค่แมวตัวเล็กไม่มีเขี้ยวมีเล็บอะไร คอยคิดแต่จะย่ำยี เรามีผลประโยชน์ต่อกันเสมอ ผมเสียตัวแลกงานกับผู้กำกับแม้กระทั่งหุ้นส่วนของสังกัดมาแล้ว แค่จะเสียตัวอีกสักครั้งเพื่อให้คุณเสือดูแลผมให้ปลอดภัยจากคนพวกนั้นจะเป็นไรไป
“ร่างกายนายฉันไม่ต้องการหรอก เก็บมันไว้เถอะ อยู่กับฉันที่นี่นายคงไม่ได้ใช้มัน”
“อยู่กับคุณที่นี่? ไม่ได้หรอก ผมมีงาน ผมสลบมาสี่วันผู้จัดการผมคงหาผมแทบพลิกแผ่นดินแล้วครับ”
“อ้อ งานที่นายทำตอนนี้คงทำต่อไม่ได้ นายต้องอยู่กับฉันที่นี่ไปพักใหญ่ จนกว่าฉันจะจัดการไอ้เลวพวกนั้นได้ เพราะถ้านายออกจากที่นี่ไปเมื่อไหร่ความปลอดภัยนายเป็นศูนย์”
“นานแค่ไหน ผมจะได้โทรไปเลื่อนงานถูก”
ไม่อยากจะนึกเลยว่านานนี่มันนานเท่าไหร่กัน สำหรับผมการเลื่อนงานแต่ละวันออกไปมันเป็นเรื่องยาก ยิ่งงานกะทันหันยิ่งยากเลยแหละเพราะทางผู้จัดต้องบ่นจนหูชา เราต้องจ่ายเงินค่าผิดสัญญา เขาก็ต้องหาคนมาแทนเรา ลำบากกันทุกฝ่าย ผมไม่อยากให้ใครมาเดือดร้อนเพราะผม
“ก็นาน...ฉันตอบไม่ได้เหมือนกัน สายธาร ตั้งแต่ที่นายอยู่กับฉันที่นี่ ชีวิตนายจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป เข้าใจใช่ไหม?”
มืออุ่นของเขายังคงประคองใบหน้าผมเอาไว้ น้ำเสียงอบอุ่นพูดคุยด้วยความใจเย็น เขามองผมเหมือนมองญาติพี่น้องของตัวเองอย่างงั้นแหละ ไม่มีสักวินาทีที่ดวงตาคู่นี้จะดูมุ่งร้ายต่อผม
หรือเขา...ต้องการทำตามคำขอสุดท้ายของพี่เหนืออย่างที่เขาว่าจริงๆ
“ไม่เหมือนเดิมยังไง ผมไม่เข้าใจ”
“นายต้องทิ้งชีวิตของสายธารที่นายเคยเป็นและอยู่ที่นี่ อยู่กับฉัน ฉันไม่เคยมีน้องชายเหมือนกัน มีแต่หลานซนๆ อย่างไอ้เพลิง ไม่รู้ว่านายจะเลี้ยงยากไหม แต่เพื่อไอ้เหนือฉันทำตามที่มันขอได้แน่ นายจะเป็นคนคนเดียวที่ฉันจะดูแลให้ดีที่สุดเลย”
ความอบอุ่นหัวใจมันวูบไหวอย่างน่าประหลาด ไอ้ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไร ทำไมคุณเสือเขาพูดคุยกับผมแบบนี้ อย่างกับคนในครอบครัว อีกอย่างที่ผมตกใจมากคือมันเหมือนกับที่พี่เหนือคุยกับผม ตอนพี่ผมอารมณ์ดีเขาจะชอบพูดจาลักษณะนี้กับผมเสมอ บอกว่าจะดูแลผม เรามีกันสองคน อะไรทำนองนี้
คำว่าจะดูแลให้ดีที่สุดท้ายประโยคที่เขาบอกมา ผมเห็นใบหน้าพี่เหนือทับซ้อนหน้าของเขาทันที เชื่อไหมว่าผมฟังแล้วความรู้สึกไม่ต่างกันเลย ไม่ว่าจะเป็นพี่เหนือพูด หรือคุณเสือพูด มันน่าฟังจนผมคล้อยตามและเผลอเชื่อใจไปแล้ว
“หึ คนไม่รู้จักกันจะดูแลกันโดยไม่หวังอะไรได้ยังไงกันล่ะครับคุณเสือ ไม่ต้องอายนะครับ ผมคุยง่าย หากคุณอยากได้ก็แค่บอกผมมา เพียงแค่คุณเอ่ยปากผมจะแล่นไปแก้ผ้ารอคุณบนเตียงทันทีเลย ถ้าหาก...คุณปกป้องผมจากคนพวกนั้นได้จริงๆ”
“ไม่ต้องทำหน้าที่อุ่นเตียงให้ฉันหรอก เตียงของฉันมันเย็นชืดมานานแล้ว ปล่อยให้มันเย็นต่อไปเถอะไม่รบกวนนายให้เหนื่อยหรอก พักผ่อนนะ ถ้านายหายดีเราจะไปหาไอ้เหนือกัน”
มืออุ่นค่อยๆ ผละออกจากใบหน้าของผม ไม่นานร่างใหญ่กำยำของคุณเสือก็หายออกไปจากห้อง ผมมองตามหลังเขาไปอย่างไม่อยากจะเชื่อ เกิดมาไม่เคยมีใครปฏิเสธร่างกายของผมเลยสักครั้งเดียว หึ ประทับใจเขาจริงๆ แต่เชื่อเถอะว่าเขาเก๊กแบบนี้ได้อีกไม่นานหรอก ผมไม่เชื่อว่าโลกใบนี้จะบริสุทธิ์ไร้ซึ่งผลประโยชน์ เขาไม่เลี้ยงผมให้เสียข้าวสุกไปวันๆ โดยไม่หวังอะไรหรอก สักวันหนึ่งคุณต้องกลืนน้ำลายตัวเองคุณเสือ วันหนึ่งคุณจะต้องการผม!
ตึก ตึก ตึก
“พี่สายธารกินข้าวก่อนไหมครับ ผมทำโจ๊กร้อนๆ ขึ้นมาให้ กระเพาะพี่เพิ่งผ่าตัดคงกินอาหารหนักกว่านี้ไม่ได้ อาเสือบอกให้ผมขึ้นมาดูแลพี่จนกว่าพี่จะอาการดีขึ้นน่ะ ต่อไปอยากได้อะไรก็บอกผมแล้วกัน”
“คุณเสือเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้หรือเปล่า?”
ผมถามนายเพลิงออกไปก่อนรับชามโจ๊กมาวางบนตัก ดีหน่อยที่มีจานเปล่ารองก้นชามมา ไม่งั้นคงร้อนแย่
“ใช่ครับ อาเสือเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ มีอะไรเหรอครับ?”
“แล้วบ้านหลังนี้มีนายหญิงหรือเปล่า?” แน่ล่ะว่าเขาไม่ต้องการผมเพราะมีเมียอยู่แล้ว
“ไม่มีครับ บ้านเราไม่ได้ให้คนเข้าออกได้ง่ายๆ นะ” นายเพลิงมองซ้ายมองขวาก่อนจะทิ้งตัวนั่งข้างผม เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้จนผมย่นคอหนี “ที่นี่น่ะถ้ำเสือเลยนะครับ! คนเข้าออกได้มีแต่คนสำคัญ มีอาสิงห์พี่ชายอาเสือ อาเหนือที่เป็นเพื่อนรักอาเสือเลย ทำงานด้วยกันมานาน ตั้งแต่ผมยังเด็กผมก็เห็นอาๆ เขาสนิทกันแล้ว ส่วนผมเป็นหลาน เข้าออกได้อยู่แล้ว มีอาธนาอีกคนที่จะมาที่นี่อาทิตย์ละครั้ง ล่าสุดก็เป็นพี่นี่แหละ”
“ฉันก็ไม่ได้อยากมา พวกนายพาฉันมาเอง จับผ่าท้องจนสลบไปหลายวัน ขนาดพี่ตายฉันยังไม่ได้ดูใจเขา”
พอพูดถึงพี่เหนือ ข้าวในปากก็จืดลงทันตา น้ำตาที่หยุดไหลไปแล้วกำลังก่อตัวจนขอบตาร้อนผะผ่าว
“ที่จริงเราเสนอกันว่าให้พี่พักที่คอนโดหรือโรงแรมในเครือของเรา แต่อาเสือไม่ยอม เขาบอกว่าไม่ปลอดภัยพอ เขาเถียงกับอาสิงห์ตั้งนานเพื่อให้คุณอยู่ที่นี่ด้วยกัน แต่อาสิงห์น่ะยอมน้องชายอยู่แล้วเพราะตัวเองไม่ได้มีสิทธิอะไรในบ้านมาก เขาอยู่อีกที่หนึ่งน่ะ นานๆ ทีจะทำให้พี่น้องคู่นี้เถียงกันได้นะฮะ อาเสือยอมมีปากเสียงกับอาสิงห์เพื่อให้พี่อยู่กับเราที่นี่เลยนะ”
“แล้วทำไมอาของนายถึงอยากให้ฉันอยู่ที่นี่ขนาดนั้น?” ฟังไปฟังมามันก็น่าสงสัย
“เขาบอกว่าเขาถูกชะตากับพี่”
ถูกชะตากับคนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนอย่างผมเนี่ยน่ะเหรอ? ประหลาดเกินไปหรือเปล่า ยังไงเสียเหตุผลแค่คำว่าถูกชะตามันไม่มีน้ำหนักพอจะรั้งให้ผมอยู่ที่นี่ ผมห่วงงานจริงๆ งานที่ผมรักรอผมอยู่ ผมกลับไปทำงานผมอาจมีความสุข แล้วการได้อยู่ที่นี่ล่ะ มีอะไรที่ผมรักพอที่จะทำให้ผมอยู่อย่างมีความสุขเหรอ? ก็ไม่มี
ถ้าเขาอยากดูแลผมจริง แค่ส่งบอดี้การ์ดสักสามสี่คนคอยตามผมไปทุกที่ก็พอ เหนี่ยวรั้งผมให้อยู่ที่นี่อย่างไร้อิสระมันออกจะเกินไปหน่อย แม้จะเป็นคำสั่งเสียของคนตายก็ตาม ผมเป็นคนดื้อด้าน รักอิสระ ขี้เบื่อ ขี้เหงา ให้อยู่เฉยๆ เป็นหนูติดจั่นผมคงอยู่ได้ไม่นาน
“อาเสือเขาดูตื่นเต้นจะตายที่พี่สายธารจะมาอยู่ที่นี่ บ้านเราไม่มีสมาชิกใหม่มานานแล้ว อาเสือทำห้องใหม่ให้พี่ด้วยนะ อย่างสวย วันนี้ก็ไปยืนคุมช่างเองกับมือให้ตกแต่งห้องให้พี่เสร็จไวๆ”
ทำไมผมถึงรู้สึกแปลกๆ กับคำพูดเหล่านี้กันนะ...
- Writer
