SIPSIP (SSPG)

Gutom

CHAPTER 17

RARA POV

Pag-angat pa lang namin mula sa secret underground room namin, halos mapaupo ako sa hagdan sa pagod. Tangina, literal na nanginginig pa rin ang legs ko. Pero syempre, ayokong ipahalata kay Bakikong kahit obvious na obvious dahil hinawakan niya agad ang bewang ko.

“Careful, Mahal,” sabi niya, nakangiti nang parang alam na alam niyang laspag ako. “Baka malaglag ka jan, uulit pa tayo mamaya.”

Binato ko siya ng tingin. “Hoy, huwag ka nang lumandi diyan. Gutom ako. G-U-T-O-M.”

Tumawa siya, yung malalim na tawa na parang nanunukso pa lalo. “Oo na, Mahal. Let’s eat. I cooked.”

Pagkarinig ko nun, natawa ako. “You? Nagluto? Baka naman heated ka lang, hindi ‘to real food.”

“Grabe ka sa asawa mo,” sagot niya sabay kiss sa noo ko. “Sige na, kumain na tayo bago ka himatayin.”

Pagdating namin sa dining area, buhay pa ang yellow dim lights. Ang linis, ang lamig ng hangin, at may amoy ng sinigang na parang niyakap ang sikmura ko. Sa sobrang gutom ko, halos hindi ko na napansin na habang naglalakad ako papunta sa upuan, naka-hawak pa siya sa bewang ko, parang guard.

“Para kang security guard ko,” biro ko habang umuupo.

“Hindi,” sagot niya, seryoso pero may ngiti. “Para akong bantay ng queen ko.”

Ayun na naman. Napakagat ako sa labi, hindi dahil sa libog, kundi dahil sa kilig. Kasi kahit ilang dekada na kaming magkasama, ewan ko ba… may magic pa rin ang lalaking ‘to. Yung tipong simpleng salita, tatamaan ka hanggang bone marrow.

Umupo siya sa tapat ko, sabay abot ng mangkok. “Tikman mo. Baka sabihin mong peke.”

“Aba, confident.”

Kumuha ako ng isang subo and holy s**t.

“Tangina Bakikong…” bulong ko habang nakapikit.

“O,” ngumiti siya. “Masarap, ‘di ba?”

“Mas masarap ka pa rin,” bulong ko pabalik.

Nanlaki mata niya, tapos natawa ako nang malakas. “Ayan! Para sayo yan! Minsan dapat matikman mo rin ‘yung banat kong pang-asar!”

“Grabe ka talaga…” sagot niya, pero kitang-kita ko sa mukha niya na kinikilig rin siya kahit macho-macho pa ang aura niya.

Habang kumakain kami, ramdam ko talaga yung comfort ng married life na hindi nakakasawa. Walang awkward, walang trying-hard, puro natural na lambingan at kulitan.

“So…” sabi ko habang umaabot ng kanin, “bukas darating na ang bagong katulong.”

“Yeah,” sagot niya. “Si Manang Fely, yung nirecommend ni Tita Marga. Mabait daw yun.”

“Good,” sagot ko. “Kasi honestly, Mahal… we really need extra hands dito. Lalo na kapag busy ako sa bakery.”

“Oo nga, Mahal. About that.” Humigpit yung mukha niya na parang may gusto siyang sabihin. “You’re sure na bibisita ka bukas?”

Tumango ako. “Oo naman. Salsal Bakery ‘yon. Baby natin ‘yon, after ng dalawang bata natin.”

Napahinto siya, sumandal ng bahagya, tapos ngumiti nang napakalambing.

“Hindi ko alam bakit Salsal ang pinangalan mo.”

Napatawa ako. “Kasi catchy. And nakakatawa. And nakakahiya. And nakakabilib. Lahat na.”

Umiling siya, pero halatang proud. “Pero kahit anong pangalan, it works. Ikaw kasi ang may hawak.”

“Syempre,” angas ko. “Master ko yan.”

“So what’s your plan tomorrow?” tanong niya habang naglalagay ng sabaw sa bowl ko. Ramdam ko yung pag-aalaga sa simpleng pag-serbisyo niya.

“Simple lang,” sagot ko. “Check inventory. Silipin kung kamusta yung bagong oven. Tapos baka mag-bake ako ng panibagong menu.”

Nagtaas siya ng kilay. “Alam mo namang kapag nag-bake ka, hindi ka na mapipigilan.”

“Excuse me,” sagot ko. “That’s talent.”

He chuckled. “Talent ba talaga? O adik ka lang sa harina?”

“Pwede both,” sagot ko, proud pa.

Tahimik kami sandali habang nagkukuha ulit ng food. Pero comfortable silence—yung klase na ang sarap lang sa pakiramdam. Para kaming dalawang taong sanay nang kumain nang magkasama, huminga nang sabay, at mahalin ang isa’t isa kahit walang salita.

Pero syempre, hindi matatapos ang dinner nang walang landian si Bakikong.

“Mahal…” sabi niya bigla, sabay lapit ng upuan niya. Umupo siya sa tapat ko kanina, pero ngayon, lumipat siya sa side ko, katabi ko literal, one inch na lang layo ng katawan niya sa akin.

“Ha?” tanong ko, nagtataka pero halatang kinikilig na naman.

“Can I ask something?”

“What?”

Hinawakan niya pisngi ko gamit ang dalawang kamay niya. Yung hawak na sobrang lambing, yung hawak na parang hindi niya kayang mawala ako kahit saglit.

“Are you tired? Masakit ba legs mo?”

Grabe. Napatingin ako sa kanya nang may ngiti.

“Bakit? Concerned ka?”

“Syempre,” sagot niya, diretso sa mata ko. “I hurt you ba?”

“Hindi ah,” sagot ko kaagad. “Masarap kaya.”

“Tss,” pilit niyang tinago yung ngiti, pero halatang proud. “Pero kaya mo pa ba maglakad bukas?”

“Hoy,” sabi ko, medyo tinulak ang balikat niya. “Hindi mo ako napilay.”

“Hindi pa,” bulong niya, tapos kumindat.

“PUTANGINA MO,” sabi ko sabay tawa. “Hindi s*x ngayon, okay? Dinner tayo!”

He laughed, yung tawang yung tipong masaya siya sa simpleng reaksyon ko.

“I love you, Mahal,” bigla niyang sabi, walang babala.

Tumigil ako. Hindi dahil hindi ko yun naririnig araw-araw pero iba kasi kapag binibitawan niya nang ganun. Iba yung sincerity, yung bigat, yung init.

“I love you too, Bakikong,” sagot ko, mas mahina pero puno.

Hinawakan niya kamay ko, hinaplos ang likod nun gamit ang thumb niya.

“You know… kahit everyday tayo nag-aasaran, naglalambingan, nagkakalokohan…” sabi niya, “I’m still grateful. Alam mo yun? Yung tipong bawat araw, pagtingin ko sa’yo, napapasabi ako sa sarili ko na ang swerte ko.”

Natahimik ako. Na-melt yung buong puso ko.

“Mahal…” bulong ko. “Don’t make me cry habang may sinigang pa ako.”

Tawa siyang malakas. “Ayoko ka umiiyak. Unless tears of joy. Or-”

“HOY,” pinutol ko agad. “Walang green!”

“Fine,” sabi niya, pero halatang may plano pa. “Pero seryoso talaga, Rara. I’m thankful. Kahit gaano tayo ka-wild minsan, kahit gaano tayo ka-baliw, kahit gaano tayo ka-lasing sa isa’t isa…”

Dinikit niya noo niya sa noo ko. Magkadikit ang hininga namin.

“I wouldn’t trade this life. Not for anything.”

I swear, parang gusto kong maiyak.

“You’re my home, Bakikong,” sagot ko, marahan.

Ngumiti siya. Yung ngiti niya na reserved lang para sa’kin hindi yung pormal, hindi yung for work, hindi yung pang-asar. Yung tunay.

“You hungry pa?” tanong niya.

“Oo,” sagot ko.

“Kain tayo.”

“Kakain pa ba? O kandungin mo na lang ako dito?” biro ko.

Nagulat siya, tapos natawa ng sobra. “Hoy! Ikaw naman pala ang malandi!”

“Joke lang,” sagot ko pero nakangiti. “Pero pwede rin.”

Umiling siya, pero tumawa.

“Kumain ka na bago kita masundo sa kusina,” sagot niya.

At bumalik kami sa pagkain—pero sa gitna ng bawat subo, may tinginan, may hawakan, may kulitan. Yung klase ng dinner na simple lang pero punung-puno ng pagmamahal at kilig.

Pagkatapos kumain, nagligpit kami sabay. As in sabay para kaming dalawang teenager na nagda-date. Siya nagbanlaw ng plato, ako nagpunas ng mesa. Palitan kami ng joke, tawanan, tapik, at halik sa pisngi.

Pagkatapos magligpit, nagpahinga kami sa couch, naka-higa ako sa dibdib niya habang hinahagod niya ang buhok ko.

“Tomorrow,” sabi niya, “I’ll drive you to the bakery.”

“Tara,” sagot ko. “Date natin ‘yon.”

“Everyday is a date with you.”

At doon ako napangiti nang sobrang lawak. Yung tipong kilig na may kasamang peace.

Kasi oo… wild kami. Oo… baliw kami. Oo… minsan parang hindi kami normal.

Pero kami ‘to. At mahal namin ang isa’t isa sa pinaka-totoong paraan.