พยศร้ายหัวใจเถื่อน

รอยยิ้มกระจ่างใสของสาววัยแรกแย้มยังประพรมอยู่บนหน้าแทบจะตลอดเวลา ตั้งแต่ลงรถโดยสารจากขนส่ง นั่งรอคนมารับ ได้ทอดมองวิวสองข้างทางที่ส่วนมากก็หนีไม่พ้นต้นไม้ใบหญ้ารกชัฏ ถึงความสวยงามจะแจ่มชัดในสายตาของคนมองอย่างเธอ แต่นั่นก็อาจเป็นเพราะเธอเกิดและโตที่นี่ เมื่อต้องไปใช้ชีวิตอยู่ไกลถิ่นฐานบ้านเกิดเป็นระยะเวลาหลายปี การได้กลับมาเห็นสิ่งเหล่านี้คงช่วยทดแทนความคิดถึงได้ แต่ถ้าหากเป็นคนนอกพื้นที่หรือต่างถิ่น การเข้ามาลึกและไกลจากตัวเมืองขนาดนี้ ‘บ้าน’ ของเธอก็คงจะถูกมองว่ากันดาร หรือเป็นชนบทบ้านทุ่ง บ้านนอกไกลปืนเที่ยงนั่นแหละ “อ๊าาาาาา คิดถึงจังเลย” หญิงสาวโยนกระเป๋าเป้ลงบนพื้นหญ้าจนกลิ้งหลุนๆ ไปสองสามตลบแล้วอ้าสองแขนออกจนสุด สูดหายใจเข้าลึกจนล้นปอด ใจจริงอยากจะล้มตัวลงไปนอนเกลือกกลิ้งบนพื้นหญ้าดังเช่นกระเป๋าที่ตนเองโยนไปก่อนหน้า แต่เอาไว้ก่อนก็ได้ เวลายังมีอีกถมเถไป “คงยังไม่ได้กินอะไรมาเลยล่ะสิหนูหญ้า ถ้าหิวก็ปั่นเจ้าเลดี้พิงก์ตามลุงไปที่ครัวคนงานนะ เมื่อเช้ายายหมอนมันแกงบอนไว้หม้อเบ้อเริ่ม น่าจะยังไม่หมดหรอก เดี๋ยวลุงเอารถไปเก็บที่โรงรถก่อน” “ขอบคุณนะจ๊ะลุงสุข” เจ้า ‘เลดี้พิงก์’ ที่ลุงแกหมายถึงคือจักรยานสีชมพูพาสเทลคู่ใจของเธอ ลุงสุขสันต์คือคนที่ไปรับเธอจากท่ารถด้วยกระบะบุโรทั่งสีน้ำเงินคันเก่าแต่ขลังสุดเพราะอยู่คู่กับไร่แห่งนี้มาตั้งแต่รุ่นปู่ย่าตาทวด ซ่อมแล้วซ่อมอีกจนแม้แต่กระจกข้างประตูก็ไม่เหลือแล้ว และไม่มีใครคิดจะใส่กระจกเข้าไปมาหลายปีดีดัก ด้วยเครื่องปรับอากาศในรถก็ใช้การไม่ได้อีกแล้ว ไม่มีกระจกก็ได้รับลมธรรมชาติเวลารถแล่น จะเสียอยู่อย่างเดียวก็ตรงที่วันดีคืนดีประตูเจ้ากรรมก็ดันเปิดไม่ได้ แม้กระทั่งต้องปีนออกมาทางหน้าต่างหรือปีนข้ามไปออกประตูอีกฝั่งเธอก็เคยทำมาแล้วทั้งนั้น ส่วนป้าสายสมรนั้นคือเมียของแก มีหน้าที่หลักคือเป็นแม่ครัวทำอาหารให้คนงานและนายทั้งสามคนของไร่แห่งนี้ แต่ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีฝีมือป้าสายก็ไม่เคยพัฒนาขึ้นเลย และใครก็ห้ามติแกเชียวไม่อย่างนั้นป้าสายจะคว่ำหม้อประชดซะเลย เวลาอยู่ต่อหน้าเธอจึงต้องแกล้งยอป้าสายเสมอว่าฝีมือแกนี่ชั้นยอดเยี่ยมกระเทียมดองเลยทีเดียว เธอกลับมาคราวนี้ก็ตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะยึดหน้าที่เดิมกลับมาอีกครั้งเพราะเรียนจบแล้ว จะเหลือเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่ยังต้องกลับไปจัดการอีกเพียงไม่กี่ครั้งก็ไม่ต้องกลับไปอีกแล้ว แม้แต่ช่วงที่รับพระราชทานปริญญาบัตรเธอก็ตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่ไปรับ รอส่งกลับมาที่บ้านทีเดียวเลย “อ่อ เดี๋ยวจ้ะลุงสุข” “ว่าไงรึนังหนู” “แล้วนายสิงห์ล่ะจ๊ะ ตอนนี้ไปอยู่ซะที่ไหน ตอนขับรถเข้ามาหญ้าก็ไม่เห็น นี่บ้านก็ปิดไว้คงไม่ได้กลับมาพักเที่ยงที่บ้าน” คนที่เธออยากเจอที่สุดก็คือนายสิงห์ สุดรักสุดหวง ยอดดวงใจของไอ้หญ้าคนนี้นี่แหละ “ลุงก็ไม่แน่ใจนะ ตอนออกไปรับเอ็งเห็นนายแกบอกว่าจะเข้าไปปรึกษาคุณหนึ่งเรื่องอะไรสักอย่างตรงออฟฟิศนั่นแหละ ไม่รู้ตอนนี้ยังอยู่หรือเปล่า” ได้ยินดังนั้นญาติกาก็ไม่รอช้าที่จะเดินไปคว้ากระเป๋า ก้าวอีกไม่กี่สิบก้าวจนถึงบ้านปูนชั้นเดียวหลังน้อยของเธอ จัดการเหวี่ยงเจ้าเป้ไปกองแอ้งแม้งที่หน้าประตูไว้ก่อนแล้วจึงวิ่งไปคว้าเจ้าเลดี้พิงก์ใต้ต้นมะม่วงปั่นไปในทิศทางที่หมายตาไว้ทันที “กลับมาแล้วรึเจ้าหญ้า” เธอโบกมือเร็วๆ พร้อมตะโกนตอบว่า ‘กลับมาแล้วจ้ะ’ขณะที่สองเท้ายังซอยปั่นจักรยานด้วยความเร็วสูง และได้ทำแบบนี้แทบจะตลอดทั้งทางที่มีลุงป้าน้าอาคนงานในไร่ทำงานกันอยู่ “แหม เดี๋ยวนี้มุ้งมิ้งโรแมนติกขึ้นเยอะเลยนะนาย” ญาติกาพูดกับตัวเองกับสายลมแถมยังหัวเราะคิกคักอีกด้วย เพราะเห็นถึงความแปลกตาในไร่ที่เธอเติบโตมา เดี๋ยวนี้ที่นี่สดใส สวยงามด้วยต้นไม้ ดอกไม้หลากสีสันที่เจ้าของไร่เคยมองว่าสิ้นเปลือง ไร้ประโยชน์ ขายหรือกินไม่ได้บัดนี้กลายเป็นอาหารตาที่มีให้เห็นไปทั่วทั้งไร่ ศาลาเล็ก ศาลาน้อย จุดนั่งพักกินลมชมวิวก็มีมากขึ้น ที่นี่แทบจะกลายเป็นรีสอร์ตชื่อดังไปแล้วกระมัง และไม่ต้องสืบเลยว่าเพราะอะไร ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้านายคนล่าสุดของที่นี่ชื่นชอบความสวยงาม ร่มรื่นแบบนี้เป็นพิเศษ และ ‘นาย’ คนนี้ที่เธอพูดถึงก็คือ คุณหนึ่ง รัฐศาสตร์ เจ้าของอันดับหนึ่งของ ‘ลัดทา’ ไร่สวนผสมแห่งนี้ พืชหลักของที่นี่ก็คือมันสำปะหลัง มะเขือเทศ หอมหัวใหญ่ แคร์รอตและอีกมากมายหลายชนิดที่สับเปลี่ยนหมุนเวียนกันไป แต่จะว่านายเหนือหัวอันดับหนึ่งก็อาจจะไม่ถูกแล้ว เพราะเธอได้ข่าวมาว่าเมื่อหลายปีก่อนนายได้โอนกรรมสิทธิ์ทั้งหมดไปเป็นชื่อของเมียสุดที่รักของนายนั่นเอง พี่ว่าน มีกังวาน คือนายหญิงของที่นี่ และเป็นภรรยาที่คุณหนึ่งแสนจะเทิดทูนรักใคร่ แม้ช่วงที่พี่ว่านเพิ่งย้ายเข้ามาที่ไร่และเริ่มปลูกดอกรักรสขมกับคุณหนึ่งของเธอ ญาติกาจะยังเป็นเพียงเด็กสาวมอปลายตัวผอมแห้งกระโดกกระเดกไปตามประสา แต่หญิงสาวก็ยังจำเรื่องราวความรัก พ่อแง่แม่งอนของคู่นี้ได้ เธอชอบโมเมนต์ตอนคุณหนึ่งที่เปรียบเสมือน พ่อ พี่ชาย ผู้มีพระคุณของเธอมีความรัก ชายหนุ่มผู้เคยนิ่งเงียบ มองโลกในแง่ร้าย และเหมือนจะมีชาติกำเนิดที่ค่อนข้างรันทดไปสักหน่อย จนหล่อหลอมให้รัฐศาสตร์เป็นคนหลายบุคลิก บางทีก็ใจดี บางทีก็ไร้เหตุผล และบางทีก็น่าสงสารเห็นใจอย่างที่สุดเปลี่ยนไป เมื่อพี่ว่านก้าวเข้ามาในชีวิตของพวกเราทุกคน ความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ก็เกิดขึ้น นายของเธอดูทำตัวประหลาดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เรียกร้องความสนใจ เกกมะเหรกเกเรและเอาแต่ใจอย่างที่สุด หลายครั้งหลายคราที่ทำเรื่องไม่คาดฝันเพียงเพราะอยากเอาชนะ (ใจ) พี่ว่าน … ถึงขั้นรื้อหลังคาบ้านของเธอในวันที่พายุเข้า ก็เคยทำมาแล้ว ! อาจเพราะตอนนั้นเธอยังเด็กมากละมั้งจึงมองไม่ค่อยออกนักว่าคุณหนึ่งเป็นอะไร ถูกไข้ป่ามาลาเรียเล่นงานเข้าแล้ว หรือว่าผีสางตนใดเข้าสิงกันแน่ แต่ไม่นานนักนายก็เปิดเผยต่อทุกคนว่าพี่ว่านคือเมียที่นายเอามาอยู่ที่ไร่ด้วย มันทำให้เธอได้รู้ว่าคนอย่างนาย สุดท้ายก็มีหัวใจ ไม่ได้เย็นชา โลกหม่นหมองอย่างที่แสดงออกมาเกือบทั้งชีวิตที่เธอได้รู้จักเขา