แรงกระทั้นกาย โยกส่ายตัวตนฝากฝังลงไปอย่างถึงพริกถึงขิงก่อเกิดเหงื่อเม็ดโตไหลอาบร่างเปลือย อีกเพียงนิดก็ได้เห็นขอบรุ้งที่หมายไปเยือนแล้ว แม้อยากประวิงเวลาหฤหรรษ์นี้ออกไป แต่ชายหนุ่มก็มิอาจหักหาญร่างเล็กที่แดดิ้นทุรนทุราย สายตาเจ้าหล่อนวิงวอนขอให้นำพาไปจนสุดทางเสียที
“อื้อ... หยุดทำไมคะ” เสียงชู่วแผ่วเบากับอาการยกนิ้วชี้ชิดไว้ที่ปาก บอกให้เธอเงียบเสียงลงก่อน เหมือนอย่างที่เขาก็หยุดการกระทำทุกสิ่งลงฉับพลัน ทั้งที่ยังสอดประสานกันแน่นจนทรมานอยู่เช่นนี้
“คุณหนึ่งได้ยินเสียงก๊อกแก๊ก เหมือนโจรขึ้นบ้านเรา”
“คิดไปเองหรือเปล่าคะ ว่านไม่เห็นได้ยินอะไรเลย”
รัฐศาสตร์กดจุมพิตลงบนกระหม่อมชื้นเหงื่อแรงๆ แล้วล้อเมีย
“ว่านจะไปได้ยินอะไรล่ะครับ ก็ครางดังกลบหมดทุกเสียงซะแบบนั้น... อูย ซี้ด” แน่นอนว่าเขาโดนเมียบิดเนื้ออีกตามเคย โทษฐานเห็นเมียอายแล้วมีความสุข
“แล้วจะทำยังไงดีคะ โทรเรียกพวกปั้นกับน้าสินดีมั
