My Substitute Bride

Kabanata 7

Leandro

I can still remember those sweet lips of hers. Damn! I have to admit, her lips taste so good. I can’t imagine living without them forever. I want her so badly, na hindi ko maintindihan.

Am I starting to fall for her? Or is it just lust? But damn! You’re really weird, Lean, you really are!

I heard my phone ring. It’s Drake. Ano naman kaya ang kailangan nito?

"Hey pare, alam mo naman siguro na nasa pamamanhikan ako, diba?" bungad ko.

"You're really impossible, pare! Nauna pa talaga ang kasal kaysa pamamanhikan. Tumawag lang ako para kamustahin ka. I still can't believe na namaalam ka na talaga sa pagiging bachelor mo. So, kamusta naman, naka-score ka na ba sa Substitute Bride s***h con-Wife mo?" pagbibiro niya. And that gave me a hint. Muling nag-flashback sa akin ang mga mabilis na pangyayari. Ang matamis na halik na pinagsaluhan naming dalawa.

Sa loob ng isang araw, tatlong beses ko na siyang nahalikan kaagad.

Iba ka talaga!

"Well, same as you. I still can’t believe it. But, nandito na ‘to, kaya paninindigan ko na. After all, it's just temporary. I can file an annulment after this drama," sabi ko, pero parang gustong magprotesta ng isip ko.

Tumawa lang siya sa kabilang linya. "Kagaya nga ng sinasabi nila, 'wag kang magsalita nang tapos, pare. After all, your wife is so damn pretty. Kung tutuusin, mas maganda siya kaysa kay Mau. Pwede mo naman sigurong totohanin iyon, malay mo main—"

I cut him off.

"Tss. Stop talking nonsense, pare! And one more thing. Don’t fantasize about my wife. f**k off. She's mine, and mine alone. Got that?" inis na sabi ko.

"Woah! Chill, pare, you're overacting. Don’t act like you really love her. Ikaw na nga ang nagsabi niyan," aniya. Napailing nalang ako saka bumuntong-hininga.

"Alright, I’ll hang up. Matutulog na ako, pare. It's already late. Goodnight," paalam ko.

"Okay. Maybe I can pay you a visit. You don't mind at all, don’t you?" hirit pa niya.

"Nah, don’t bother. Night," putol ko. Napahiga naman ako sa maliit na sofa nila, pinagkasya ko lang ang katawan ko kahit lampas ang mga paa ko. I can’t really imagine na sa ganito kaliit na espasyo ako nagsusumiksik.

Sinubukan kong ipikit ang mga mata, pero ilang segundo lang, napapamulat na naman ako. Hindi talaga ako sanay na maliit ang hinihigaan ko. Specially hindi malambot ito. Tsk. Siguro ito ang tinatawag nilang namamahay.

Tiningnan ko ang oras sa cellphone ko. It’s already 1:30 in the morning. Kaagad akong napatingin sa mismong wallpaper ko. Larawan namin iyon ni Maureen noong third anniversary namin. I can’t stop thinking about her, about the memories we shared together, the moments of us. I can still imagine how happy I am when I’m with her. I want to find her at komprontahin siya kung bakit niya inindian ang kasal namin.

Aaminin kong galit ako sa kanya. Parang tinapakan ang ego ko sa ginawa niya. Sana noong una pa lang sinabi niya na ayaw niyang magpakasal sa akin, hindi ‘yung iiwan niya ako sa ere basta-basta.

"Makikita rin kita, Mau. At kapag nangyari ‘yun, just make sure you have an acceptable and valid reason para gawin mo sa akin ang ganoong klaseng pagkapahiya," turan ko sa sarili ko.

Pagkatapos ng malalim na pag-iisip ko, sa wakas, dinalaw na rin ako ng antok. Unti-unting bumigat ang talukap ng mata ko.

~KINABUKASAN~

"Woi, gising na kamahalan!" rinig kong sigaw ng malakas na boses.

Binalewala ko lang ito saka nagtalukbong ng unan. "Geez, I'm still sleepy, manang. Wala namang pasok sa opisina," reklamo ko.

"Aba’t ginawa pa akong manang! Woi, sangganong manyakol, wala ka sa palasyo mo kaya gumising ka na!" sigaw ulit niya. Kinuha pa niya ang nakatalukbong sa mukha ko.

Saka ko lang narealize kung nasaan ako. Oo nga pala, wala ako sa bahay. Tsk.

Pupungas-pungas ako habang bumangon. Ramdam ko ang p*******t ng buo kong katawan.

"s**t! My whole body is aching. Daig ko pa ang nakipag-sparring nito," sabi ko sabay inat. Napatanga naman ako nang makita ko siya sa harapan ko, nakapameywang habang nakairap na nakatingin sa akin.

"Aga-aga ang sungit. Wala man lang bang good morning kiss, sweetheart?" ngising tanong ko.

Napasimangot siya saka hinambalos ako. "Ang aga-aga, nambub’wisit ka. Tayo na diyan, marami pa raw kayong gagawin ni Tatay. Ayaw niya raw ng kukupad-kupad, kaya bilisan mo." Pagkasabi niya, kaagad na siyang tumalikod.

Muli akong humirit sa kanya. "Just a peck or a smack on the lips, sweetheart, please," pahabol ko.

"Kiskisin mo ‘yang mukha mo, letse!" inis na sigaw niya. Natatawa ako habang napapailing naman akong tumayo.

Muli akong nag-inat-inat. Ang sakit talaga ng katawan ko. Maybe puwede akong magpalipat ng kwarto at sabihin iyon kay Dad. Much better kung sa kwarto ni Kelseay.

"Woi, sangganong manyakol, bilisan mo raw!" dinig kong sigaw niya mula sa kung saan.

"I'm coming, sweetheart. Just a minute."

Why is she calling me such names? Tsk.

Kaagad akong lumabas at nadatnan si Dad na may bitbit na maraming timba. Nakahilera ang mga ito.

"Good morning, Dad. Good morning, sweetheart," bati ko sa kanila.

"Magandang umaga. O siya, halika na rito at marami ka pang pupunuing drum," ani Dad. Napakunot naman ang noo ko. Sa tingin ko, alam ko na ang susunod kong gagawin.

"Should I fill those drums, Dad?" di makapaniwalang tanong ko.

Oh God! Somebody tell me he’s only joking!

"Aba’y may reklamo ka ba? Kung ganoon, itawag mo ‘yan sa Human Rights. Mag-iigib ka lang naman at pupunuin mo ng tubig ang mga drum na iyon. Napakasimple lang, hindi ba?"

"Seriously, Dad? I can't really believe this," reklamo ko.

"Tatay oh, ayaw niya talaga. Mukhang nagrereklamo eh," sita pa ni Kelseay.

"Agh! Fine. But make sure if I’ll finish this, I can have my prize." Walang kagatol-gatol na sabi ko saka ngumisi.

Halos manlaki naman ang mga mata niya sa sinabi ko.