บทที่35ตัดบัวไม่เหลือใย
“ข้าเข้าใจแล้วท่านพ่อ…” สี่พ่อลูกกอดกันด้วยความเข้าใจ…จากนั้นเขาก้มลงอุ้มลูกสาวเดินกลับบ้าน มีบุตรชายสองคนเดินขนาบข้าง…เป็นภาพที่น่าเห็นใจของผู้คนที่เดินผ่านไปมา แต่ลับหลังมีหลายคนที่พูดถึงครอบครัวพวกเขา…
เสี่ยวหมิงเพิ่งจะเข้าใจว่าที่ผ่านมาบิดามิให้เขากับน้อง ๆ ออกไปเดินเล่นกับเพื่อน ๆเพราะมารดาหนีตามบุรุษไป…ท่านกลัวว่าจะต้องมีคนล้อเลียนพวกเขา…แต่ในเมื่อมันเป็นความจริง เขาก็คงต้องยอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้น แล้วจะพยายามอดทนให้มากพอที่จะไม่โต้ตอบกลับไป…แต่ความเป็นจริงมันมิได้ง่ายเพียงนั้น…เขาที่อยู่ในวัยเด็กอยู่ การควบคุมอารมณ์อาจไม่ได้ดีอย่างที่คิดไว้…
“พอถึงบ้านแล้ว พ่อจะไปชวนเพื่อน ๆที่เคยเลื่อยไม้ด้วยกันมาทำงานกับพ่อ เจ้าอยู่บ้านกับน้อง ๆละกัน” เขามิอยากฝากลูก ๆกับเยว์ชิงอีก แต่ถ้ามีลูกชายคนโตอยู่ด้วยเขาจะอุ่นใจมากกว่า
“ขอรับ ท่านพ่อมิต้องห่วง…ข้าจะอยู่กับน้อง ๆท
