Sabahın ilk saatleri olmasına rağmen Kuzey, çoktan Mehmet’le birlikte terkedilmiş depoda Yusuf’u yeniden sorguya başlamıştı. Geceden beri konuşmamıştı adam. Ama Kuzey biliyordu: Her suskunluk, daha derin bir sırrın iziydi.
Yusuf'un yüzü yorgundu. Ama gözleri hâlâ inatla konuşuyordu. Sessiz bir meydan okuma taşıyordu bakışlarında.
“Kim?” dedi Kuzey, ellerini masaya dayayarak. “Yıllar önce Halil’e ne olduysa, arkasında biri var. Seninle birlikte plan kuran kim?”
Yusuf hafifçe güldü. “Adını duyduğunda bile tüylerin diken diken olacak.”
Mehmet sabrını yitirmişti. Yumruğunu masaya indirdi. “Yeter! Konuş!”
Yusuf irkildi, ama ardından mırıldandı:
“Doğunun Gölgesi…”
Kuzey ve Mehmet göz göze geldi.
“Ne demek bu?” dedi Kuzey.
“Doğunun Gölgesi,” dedi Yusuf, sesi karanlık bir fısıltıya dönmüş
