****เป่าเปาเบิกตากว้าง รีบหันไปมองทางหนีทีไล่ ราวกับจะหนีจากชะตากรรมที่ถูกตัดสินไปแล้ว แต่สุดท้ายมันก็เดินวนกลับมาหาเธอ พร้อมส่งเสียงร้อง “แง๊ว~!” อีกครั้งอย่างสิ้นหวัง ใบหน้าที่น่ารักน่าชังของมันดูน่าสงสารเสียนี่กระไร
หลังจากทะเลาะกับแมวอ้วนไปอีกพักใหญ่ ถังหูลู่ก็นั่งลงพร้อมกับความคิดที่ถาโถมเข้ามา ‘จะทำไงดีนะ...เราไม่อยากโดนพวกนั้นด่ากราดที่ไม่ส่งงานให้ทันเวลา แถมเลทไปให้วันหนึ่งแล้วด้วยเพราะเรื่องย้ายบ้าน…’
ขณะที่กำลังเคาะปากกากับโต๊ะด้วยความเครียด จู่ ๆ ความทรงจำหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัว ‘ถ้าจำไม่ผิด...ไฟล์เราบันทึกไว้ในคราวด์นี่...ยังดึงข้อมูลออกมาได้อยู่!’ ดวงตาเธอเปล่งประกายทันทีที่เจอทางออก
“ดีล่ะ! ไปขอใช้คอมเฮียหยิงดีกว่า หวังว่าจะยังไม่นอนนะ...” เธอพึมพำกับตัวเอง ก่อนหันไปมองเป่าเปาที่กำลังนั่งจ้องมาด้วยสายตาออดอ้อนน่าเอ็นดู
“ส่วนแก! เป่าเปา...แม่จะลดอาหารแกเป็นการลงโทษที่ท
