Saçlarımı geriye itip lavabodan çıkarken, bir anda önüme taş gibi bir bedene çarptım. Sarsılıp burnumu tuttum.
“Ah!” dedim refleksle. “Hayırdır, buraya duvar mı ördüler de haberim olmadı?”
Başımı kaldırdığımda nefesim kesildi.
Karşımda Alp Yüzbaşı duruyordu.
Elim hâlâ burnumdaydı, gözlerim fal taşı gibi açılmıştı.
( YAZAR ANLATIMIYLA )
Kardelen, elini hızla acıyan burnundan çekti. Alp Yüzbaşı’nın bu denli erken geleceğini tahmin etmiyordu; en azından gelmeden haber vermesini beklerdi. O an, adama telefon numarasını dahi vermediğini dank eden bir gerçeklikle hatırladı.
"İyi misin, Kardelen?" diye sordu Yüzbaşı. Elini, genç kadının burnuna doğru kaldırıp tam dokunacakken, Kardelen hafifçe geriye doğru eğildi. Ellerini havaya kaldırıp avuç içlerini Yüzbaşı’na doğru uzatırken, "Sorun yo
