EP13 ขอเป็นแฟน
1629 Words
"เฌอรีน ไปคุยกันหน่อย"
"ทำไมมีเรื่องคุยกับหนูเยอะจัง"
เขาหันมาพูดย้ำ "ไปคุยกันหน่อย" เฌอรีนเห็นสายตาแบบนั้นของเขาเธอเลยไม่พูดอะไร ยอมเดินตามเขาไปเงียบๆ วิคเตอร์พามาคุยกันที่บ้าน ฐานลับ
“รีบพูดสิคะ”
"ไปถอนตัวรึยัง?"
"ก็บอกไปแล้วว่าไม่"
"งั้นพี่จะโทรหามาเบลเองไปบอกถอนตัวให้เอง"
“พี่จะทำไปทำไม พี่หวงหนูเหรอ"
"ใช่ไงพี่หวงเฌอ"
"พี่จะหวงหนูทำไมเราไม่ได้เป็นอะไรกัน"
วิคเตอร์ไม่เงียบอีกต่อไปเขาตอบเธอชัดเจน และดึงคนตัวเล็กเขามาหาเขา
"แล้วอยากเป็นไหมล่ะ เห็นย้ำหลายรอบแล้วว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน" เขากอดเธอไว้ในอ้อมแขนพร้อมก้มหน้าลงมา
จูบเฌอรีน
คนตัวเล็กประท้วงอึกอักอยู่ในลำคอ "อืม หวานจัง" เขาครางพอใจ เขาจูบเฌอรีน บดกลีบปากอย่างมีชั้นเชิงจูบร้ายๆ ของเขา ทำคนตัวเล็กในอ้อมแขนตัวอ่อนปวกเปียก
กว่าเขาจะยอมถอนจูบจากริมฝีปากแสนหวานของคนตัวเล็ก ทำเอาเฌอรีนขาสั้นตัวสั่นแทบยืนไม่อยู่
เขาอุ้มเธอขึ้นไปนั่งบนโซฟาชั้นบน เฌอรีนนั่งอยู่บนตักเขา เธอเอาแขนเล็กๆ ดันหน้าอกกว้างของเขาไว้ ก้มหน้างุดไม่กล้าสบตาเขา
"ทีนี้จะให้พี่โทรไปถอนตัวให้ได้รึยัง?”
"พี่วิคเตอร์หยุดนะคะ"
"เฌอก็รู้ว่าพี่หวง"
"ก็พี่จะหวงเฌอทำไมละคะ พี่ไม่ได้อยากคบใครจริงจังนี่ แล้วจะมาหวงเฌอทำไม แล้วก็ปล่อยเฌอสักที เฌอจะกลับแล้ว"
"ปล่อยไปเดินไหวเหรอ"
"ก็พี่ทำแบบนี้ทำไม"
"ทำแบบไหนจูบนะเหรอ คิดดูสินี่แค่เพิ่งเริ่มเองนะเพิ่งแค่จูบเอง ถ้าทำเยอะกว่านี้ล่ะ จะไหวเหรอ"
"คนบ้าเป็นบ้าอะไรของพี่เนี่ย"
"เราจะจูบกันจนกว่าเฌอจะยอมถอนตัว เอาแบบนั้นดีกว่าไหม"
"พี่วิคเตอร์หยุด"
"อะไร?"
"ปล่อยหนู" เขาทำเป็นไม่ได้ยินนั่งกอดเฌอรีนเฉย
"ปล่อยหนูได้ยินไหม"
“เรามาเป็นแฟนกันโอเคไหม” เฌอรีนเลิกดิ้น มองหน้าสบตาคนตัวโต
"ตกลงนะ"
“ไม่ค่ะ”
“อะไรนะ”
“ก็บอกว่าไม่ตกลง ปล่อยหนู"
"ทำไมถึงไม่ตกลง?" เฌอรีนเงียบ
"ตอบดิวะ" วิคเตอร์อารมณ์เสียเขาไม่รู้จะจัดการยังไงกับคนตัวเล็กตรงหน้าดี
"ก็พี่ไม่ได้อยากมีแฟน แค่อยากมีคู่นอนไม่ใช้เหรอ?”
"…. “
"แล้วที่พี่กำลังขอเป็นแฟนนี่มันบ้าอะไร ฮะเฌอรีน พี่ไม่ได้ขอใครเป็นแฟนไปทั่วหรอกนะ ก็บอกมาว่าตกลงพูดอยากนักรึไง"
เขาตะโกนใส่เธอ เฌอรีนร้องไห้
วิคเตอร์เดินออกไปดูดบุหรี่ เขาควรกลับไปเลยไม่ต้องสนใจแม่ง เหมือนที่เขาเป็นปกติของเขาดีไหมนะ ดื้อก็ดื้อเอาแต่ใจก็ที่สุด เขาอัดบุหรี่เข้าปอดลึกๆ แล้วก็เดินเข้าไปหาเฌอรีน
"มานี่มาเลิกร้องไห้" เขาดึงเธอมานั่งบนตัก ขอโทษที่เสียงดังใส่เลิกร้องนะ "พี่ขอโทษ" เขาเช็ดน้ำตาให้เฌอรีนด้วยจูบของเขา
เฌอรีนมองหน้าเขาสบตาคนตัวโต "พี่มีผู้หญิงกี่คนตอนนี้"
"ไม่มี ไม่มีใครเลย"
"ที่นอนด้วย" เธอถามเน้นเสียง
"ไม่ได้นอนกับใครเลย"
"นานแค่ไหนแล้ว?"
"สองอาทิตย์ได้แล้ว"
"นี่นานแล้วเหรอคะ"
"นานสิ"
"แล้วปกติละค่ะ"
"ทุกวันเว้นเสาร์อาทิตย์ถ้ากลับไปนอนบ้าน"
"ทำไม" เขาถามยิ้มๆ "กลัวขึ้นมารึว่ายังไง?"
ก็กลัวน่ะสิ แค่จูบเธอยังจะขาดใจตายเลย ถ้านอนกับเขาทุกวันจะเป็นยังไงเฌอรีคิดเหม่อๆ
"คิดอะไรอยู่? เฌอ"
"ค่ะ?"
"คิดอะไรอยู่"
"ป...เปล่า ค่ะ"
"แล้วหน้าแดงทำไม?"
"ไม่รู้ค่ะ"
"ไม่รู้เหรอ?"
วิคเตอร์จูบหนักๆ ที่มุมปากเธอ "พี่วิคเตอร์ค่ะ" เขาจูบเธอไม่หยุด
“ไปนอนคอนโดพี่ไหม” เขากระซิบข้างหูเธอ เฌอรีนห่อไหล่ด้วยความสยิว
"เฌอทำให้พี่นอนกับใครไม่ได้เลย ต้องรับผิดชอบสิ"
"เกี่ยวอะไรกับหนูด้วยล่ะ"
"เกี่ยวสิเราเป็นแฟนกันแล้วพี่ต้องนอนกับแฟนสิ ไปนะเฌอ พี่อยากเห็นคัพCของเฌอ"
"ไม่ได้ค่ะ"
"ทำไม?"
"เฌอเป็นเมน"
"จริงเหรอ?"
"จริงสิคะ"
"อืมไม่เป็นไรพี่รอได้กี่วัน"
"ห้าวัน"
"พี่จะไปนอนกับคนอื่นรึเปล่า"
"ไม่หรอกพี่จะไม่นอกใจเฌอแน่นอน"
"ทำไม่วันนี้พี่พูดเก่งจังปกติพี่ไม่ค่อยพูด"
"พี่พูดเยอะแต่กับเฌอคนเดียว"
"กับสาวคนอื่นไม่จีบเขาเลยรึไง"
"ไม่ต้องจีบแค่มองๆ ก็เดินมาหาเอง"
"แล้วไม่พูดกันรึไง ส่วนมากก็ไม่ค่อยพูดนะร้องอย่างเดียวทั้งคืน อยากร้องบ้างไหมล่ะ"
"พี่วิคเตอร์หยุดพูดแบบนี้เลยนะ"
"ทำไมก็เฌอถาม"
"ไปนอนกับพี่เถอะนอนกอดเฉยๆ นะ"
"ไม่เชื่อหรอก"
"จำวันที่เฌอเมาได้ไหมพี่ยังนอนกอดเฉยๆ เลย นะครับ"
นี่เขาวิคเตอร์นะ ต้องมาขอร้องให้ผู้หญิงนอนด้วยงั้นเหรอ แค่นอนด้วยเฉยๆ อีกต่างหาก เอาก็ไม่ได้ ขอร้องเพื่อแค่อยากนอนกอดเธองั้นเหรอ นี่ฉันเป็นบ้าอะไรวะ ไปเอาคนอื่นสิรอเข้าคิวอยู่เยอะแยะ วิคเตอร์งงๆ กับตัวเอง
"ให้เฌอกลับบ้านนะคะ เฌอหายไปเดี๋ยวก็เป็นเรื่อง พี่ๆ ได้หาตัวกันวุ้น"
"ให้ไปบอกเจเจกับเอเดนไหมว่าเฌอจะย้ายมาอยู่กับพี่"
"เฌอบอกตอนไหนว่าจะย้ายมาอยู่กับพี่"
"เดี๋ยวพี่เรียนจบแล้วจะไม่ค่อยได้เจอกัน ถ้าไม่ย้ายมาอยู่ด้วยกันแล้วจะเจอกันได้ยังไง"
"ขอคิดดูก่อนค่ะ"
"งั้นไปนอนด้วยกันคืนนี้"
"ไปกินข้าวกันดีไหมแล้วแยกย้ายกันกลับนะคะ"
"ก็ได้"
"ไปเลยนะคะ"
"เฌออยากทานอะไรครับ"
"ทุกอย่างเลยค่ะ"
"ปกติเฌอกินน้อยไม่ใช่เหรอ"
"เวลาผู้หญิงเป็นเมน ไม่น่ารักหลายอย่างเลยค่ะ กินเยอะด้วย"
"พี่เลี้ยงไหวไม่ต้องห่วง" เขาพูดยิ้มๆ จุ๊บหน้าผากเธอ
ทานข้าวเสร็จ เขาเดินมาส่งเฌอรีนขึ้นรถกลับบ้าน
"ขับรถดีๆ นะถึงบ้านแล้วโทรหาพี่ด้วย"
"ได้ค่ะ"
เช้าวันต่อมา วิคเตอร์เดินผิวปากมาแต่ไกล สามคนมองหน้ากัน
"เป็นเมนเหรอมึง เมื่อวานเดือดๆ อยู่เลย วันนี้อารมณ์ดีเฉย เมื่อคืนมึงไปทำอะไรมา" เลโอถาม
"ก็แค่ไปกินข้าว"
"ไปกินข้าว" เลโอย้ำ
"อืม"
"ไปกินข้าวกับใคร? ถึงได้อารมณ์ดีขนาดนี้" เลโอพูดลอยๆ
“ไปดูดบุหรี่กันเถอะ เรื่องของมันอย่าไปถามมันเลย ถ้ามันอยากบอกเดี๋ยวมันบอกเอง" เอเดนพูดเสร็จพยักหน้ากับเลโอ
สาวๆคณะบริหารมองลงมาจากหน้าต่าง "เมื่อไหร่พี่ๆ แก๊งนี้เขาจะเลิกมาดูดบุหรี่ตรงนี้ซะที ฉันเห็นแล้วอยากจะบ้าตาย ดูพี่เจเจ ปากสีชมพูหล่อโฮก ดูหุ่นดูกล้ามแขนเขาสิ" อบิเกลแค่ได้ยินชื่อเขาเธอก็หน้าแดง
"เกลเป็นอะไรร้อนเหรอ หน้าแดงเชียว"
"อืมนิดหน่อย ขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ"
"โอเค รีบละอาจารย์จะมาแล้ว"
"อืม"
"พี่จินนี่อีกแล้ว ฉันว่าคบกันแน่ๆ เดินมากอดพี่วิคเตอร์เฉยเลย"
"><”
พรึบ!! เฌอรีนลุกขึ้น รีบไปดู เธอเห็นวิคเตอร์ยืนอยู่กับจินนี่ ผู้หญิงคนนั้นกอดเขาอีกแล้วเขาก็ยืนให้เธอกอดเฉยๆ งั้นเหรอ?
เมื่อวานมาขอฉันเป็นแฟน ชวนไปนอนด้วยวันนี้กอดกับผู้หญิงคนอื่น ไอ้คนทุเรศ ฉันจะลงไปด่าเขาและบอกว่าอย่ามายุ่งกันอีก เฌอรีนเดินออกจากห้องเรียน
พอไปถึงไม่มีใครอยู่แล้ว พี่ๆ เธอก็ไม่อยู่แล้วกะว่าจะไปเอาเรื่องเขา
เฌอรีนเดินสวนกับจินนี่ "น้องค่ะ" จินนี่เรียกเธอ
"ค่ะ"
"น้องชื่อเฌอรีนใช่ไหม"
"ใช่ค่ะ"
"คุยด้วยหน่อยได้ไหมคะ"
"พี่มีอะไรคะ?"
"เรื่องวิคเตอร์"
“น้องเป็นเด็กใหม่เขาเหรอคะ ขอพูดอะไรหน่อยนะคะ วิคเตอร์เขาชอบของใหม่เสมอ มีมาเติมไม่เคยขาด ผู้หญิงเขาเยอะแยะ แต่เขาขี้เบื่อใช้แล้วก็ทิ้งทั้งนั้นไม่เคยเกินสองครั้งนะ"
"ส่วนพี่ น้องลองไปถามวิคเตอร์ดูนะว่า ทำไมถึงวนเวียนอยู่กับพี่ตลอดไม่เคยไปไหนรอดซะที"
"ไม่ถามหรอกค่ะ และก็ไม่รู้ด้วยว่าพี่มาเล่าเรื่องพวกนี้ให้หนูฟังทำไม่ เพราะพี่น่าจะเข้าใจผิด เฌอไม่ได้เป็นเด็กพี่วิคเตอร์ค่ะ"
"งั้นเหรอแบบนั้นก็ดี พี่สงสารน้องแค่บอกเอาบุญเฉยๆ ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ ไปนะ"
เฌอรีนรู้สึกหัวใจเจ็บจี๊ด "คนเลวจริงๆ สินะ" เฌอรีนเกลียดเขาจะไม่คุยด้วยอีกเลย
"...."
“เด็กๆ เกล เฌอรีน"
“ค่ะพี่มาเบล”
“เย็นนี้ซ้อมเดินนะ อบิเกลเป็นอะไรรึเปล่าไม่สบายเหรอ"
"เปล่าค่ะมึนหัวนิดหน่อยค่ะพี่เบล เดี๋ยวมีคาบว่างเฌอจะพาไปพักเองค่ะ"
- Writer
