Bölüm 16: Kapanan Kapı, Susmayan Yemin
Rüzgâr dağın yamacından aşağı uğuldarken Sahra’nın nefesi kesik kesikti. Ay ışığı taşların üstünde gümüş gibi kayıyor, yer yer karanlıkta kayboluyordu. Arkasında ayak sesleri, homurdanmalar, birinin “Kaçma artık!” diye bağırışı… Sonra bir el, omzundan öyle sert yakaladı ki Sahra’nın dizleri çözüldü.
Devran.
Sahra’nın kolunu çelik gibi kavradı, onu olduğu yerde döndürüp kendine çekti. Gözleri ateşten beterdi.
“Demek ki yine kaçacaktın,” dedi dişlerinin arasından. “Demek ki bunca söze rağmen, hâlâ anlamadın.”
Sahra nefes nefeseydi. “Ali’yi vurdun… onu öldürdün sandım…”
“Ölmedi,” dedi Devran, sesi beklenmedik biçimde çatlayarak. “Benim kanımdan birini öldürecek kadar gözüm kararmadı daha. Kurşun sıyırdı. Ama bu konaktan içeri bir daha adım atmayaca
