Nakahawak ang magkabilang kamay ko sa aking dibdib dahil sa walang tigil na pagtahip nito. Hindi ko na ginawang lingunin pa ang establisyemento kung saan ako nanggaling kanina. Ayoko nang lingunin pa 'yong lugar na pinag-iwanan ko sa kanya.
Baka ito na 'yong closure na kailangan naming dalawa.
Mabilis kong pinahid gamit ang aking palad ang mga luha kong kanina pa walang tigil sa pagpatak. Mabuti na lang at mabilis na dumating 'yong pina-book kong Grab taxi.
Wala pa ring patid ang aking pag-iyak habang nasa loob na ako ng sasakyan. Ngunit alam ko sa sarili ko na kinakailangan kong magpakatatag. Alang-alang sa anak ko. Kakayanin ko...
Ilang buwan pa ang lumipas ay unti-unti ko na ring naibabangon ang aking sarili. Natutunan ko ng tanggapin na tuluyan na ngang natapos ang pagsasama namin
