Tuncay'dan
Ölmemiştim, pek yaşıyor da sayılmazdım. Gündüzleri akşama kadar kendime iş bulup oyalamak kolaydı da. Akşam olup karanlık geceye vardığında. Yeniden uykusuz gecelerim geri gelmişti.
O, bende yaşama gücü bırakmamıştı. Bazen gece bile ofiste oturduğum koltukta sabahı sabah ediyordum. Gerçek bir boyun eğişle kabullenmek çok zordu. Hep aklımın bir köşesinde o ve onunla yaşadığım tüm anılarım gözümün önünden geçip gidiyordu.... o varken nasıl da mutlu olduğumu nasıl unutabilirdim ki. Çocuksu neşesi, zekası, bir gülüşü için bütün ömrümü verebilirdim oysa ben. Sınırlarımı, beni ben yapan bütün her şeyimi vere vere kapılıp gitmiştim onun dünyasına.
Her düşündüğüm de geçirdiğimiz güzel anıların içinde boğulur gibi oluyordum. Gerçekten o kadar sıkıcı bir adam mıydım ben? Oysa yanımd
