Tuncay'dan
Kalbime ilk dokunan kişisin Tuncay."
Bu cümle, içimde yıllardır taş gibi oturan bir boşluğun çatlamasına sebep oldu. Sanki bir duvar yıkıldı, ardında yıllardır saklı duran çocuk ortaya çıktı. Onun gözleri gözlerime değdikçe içimde bir sızı değil, bir ısı yayılıyordu. Ellerini yüzümde hissetmek, yıllardır kimseye göstermediğim bir yanımı onun avuçlarına bırakmak gibiydi. Ve bu teslimiyet… ilk kez korkutmuyordu beni.
Dışarıdaki dünya sessizce geri çekilmiş gibiydi. Perdeler kapanmış, sokaktan gelen sesler bu ana karışmamaya yemin etmişti sanki. Sadece onun nefesi vardı kulaklarımda. Hafif, ritmik, ama her biri içime işleyen bir tınıda…Omzuna düşen saç teli yanağıma sürtündü. O küçücük temas, yıllarca eksik kalmış bir parçanın yerine oturması gibiydi. Ellerini yüzümden çekmese,
