"Magpahinga ka na muna!" niyakap ko ang anak ko na nasa tabi lang ni Keia. Matagal itong nawalan ng pakialam sa paligid nito. Wala palaging emosyon, palaging mainit ang ulo, kami na nga lang pamilya n'ya ang nakalalapit sa kanya ng ganito. Kakausapin lang n'ya ang iba, para sa trabaho. Ngayon, nakikita ko ang iba't ibang emosyon nito, because of this girl. Sinulyapan ko si Keia na tulog na tulog pa rin. She's fine now, hindi malala ang nangyari. Tiniyak iyon ng mga doctor na sumuri sa kanya.
"I'll stay here." Seryosong sabi nito.
"A-nak?" nag-aalalang ani ko rito.
"I don't want to see Margaux, do something about it!" mariing anas nito. Tumango-tango ako. Tumawag na si Atara. Alam na nito ang gagawin. Pamangkin pa rin naman nito si Margaux, kaya nagkasundo kami na ito muna ang bahala
