CHAPTER 14
POV ni Gideon
Pagkatapos niyang talikuran ako at maglakad palayo, nanatili lang akong nakatayo sa parking lot, nakatitig sa direksyong tinahak niya. Gusto ko siyang habulin. Gusto kong ipaliwanag, itama, ayusin ang lahat ng nasabi ko. Pero alam kong kahit anong sabihin ko ngayon, hindi niya ako pakikinggan.
Dahil nasaktan ko siya.
Hindi ko sinasadyang saktan si Arziel—hindi kailanman. Pero sa sobrang pagmamadali kong protektahan siya, nakalimutan kong babae na siya, may isip, may damdamin, at higit sa lahat, may karapatang pumili para sa sarili niya.
Pero hindi ko siya kayang pabayaan lang na mag-isa. Hindi ako mapakali.
Kaya kahit galit pa ako—kahit mas galit siya—sinundan ko siya. Palihim. Sinigurado kong hindi niya ako napapansin. Nakabuntot ako sa medyo malayo, tahimik
