Episode 4

1327 Words

คาเฟ่หลังมหาวิทยาลัย บรรยากาศคาเฟ่สไตล์มินิมอล ที่เป็นที่นิยมในหมู่นักศึกษา เฟย์กำลังนั่งปรับทุกข์กับณิชาด้วยท่าทีหงุดหงิด “กูทนไม่ไหวแล้วนะ กับผู้ชายที่เข้ามาจีบไม่หยุดหย่อนเนี่ย กูอยากมีชีวิตส่วนตัวและไม่อยากเสียเวลาไปกับการปฏิเสธผู้ชายพวกนั้น” จริงๆ แล้ว เธอรู้สึกแย่เวลาที่ทำให้ใครสักคนต้องรู้สึกเสียใจ หรือผิดหวังที่ถูกเธอปฏิเสธ ขณะที่กำลังบ่นอยู่ของที่เธอสั่งไว้ก็มาเสิร์ฟ เฟย์สั่งเป็นชาเย็นหวานน้อย ส่วนณิชาสั่งเป็นลาเต้เพิ่มวิปครีม และเค้กนมสดอีกหนึ่งชิ้น พอเค้กมาส่ง พวกเธอก็นั่งทานกัน แล้วพบว่าเค้กร้านนี้อร่อยสมคำร่ำลือ โดยเฉพาะเค้กนมสดนี้ที่พวกเธอมาทีไรก็หมดทุกที เฟย์เป็นคนที่ชอบกินเค้กมากๆ ก็ถึงกับเอ่ยปากชมไม่หยุดหย่อน “เค้กนมสดอร่อยมากเลยมึง อร่อยสมคำร่ำลือจริงๆ” “อืม กูก็ว่าอร่อย ปกติเรามาทีไรไม่เคยได้กิน แม่ง! หมดทุกที” “กูว่าวันนี้คงเป็นวันที่โชคดีของเราสองคน” เฟย์เอ่ยพร้อมกับยิ้มออกมา ในตอนที่นั่งกินและกำลังพูดคุยกันอยู่ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเข้ามาทัก พร้อมกับขอคอนแทกต์ติดต่อเฟย์อีกแล้ว “สวัสดีครับ พี่ขอคอนแทกต์น้องได้ไหมครับ?” “ไม่สะดวกให้ค่ะ” นั่นเลยทำให้เฟย์มู้ดดรอปทันที ก่อนจะปฏิเสธไป แต่ว่าผู้ชายคนนั้นดันเสียมารยาทด้วยการนั่งที่โต๊ะด้วยซึ่งทำให้เฟย์ไม่โอเคอย่างมากจนแทบจะเปิดปากด่า ณิชาที่เห็นท่าไม่ดีก็ตามสเต็ปเดิม ห้ามทัพและบอกอย่างสุภาพ “ต้องขอโทษด้วยจริงๆ นะคะ ให้ไม่ได้จริงๆ ค่ะ” ผู้ชายคนนั้นก็ตื๊อไม่หยุดหย่อน และถามออกไปทันที “ที่ให้ไม่ได้เพราะมีแฟนแล้วเหรอ?” เฟย์ได้ยินแบบนั้นก็ชะงักค้าง ก่อนจะตอบกลับไปอย่างอึกอัก “ใช่! ฉันมีแฟนแล้ว และกำลังรอแฟนเลิกเรียนอยู่” นั่นเลยทำให้ผู้ชายคนนั้นรู้สึกผิดหวังและยอมเลิกราไป พอคนนั้นไปแล้วเฟย์ก็ระบายอารมณ์ออกมาอย่างช่วยไม่ได้ เธอถอนหายใจยาวเป็นพืด พลางบ่นอุบอิบ “กูเบื่อจะตายอยู่แล้ว! ทำไมต้องมีแต่คนมาวอแวก็ไม่รู้ จะเรียนจะทำอะไรก็ไม่ได้ทำ” “ก็สวยซะขนาดนี้ ใครๆ ก็อยากจีบสิ... หรือว่ามึงต้องหาแฟนจริงๆ สักคน?” “ใครจะไปหาได้ตอนนี้ ไม่มีใครน่าสนใจเลยสักคน!” “งั้นก็หาแฟนปลอมๆ มากันท่าไปก่อนสิ!” ณิชายิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะเสนอออกมา เฟย์ทำหน้างงเข้าไปใหญ่พร้อมกับพูดออกมา “จะไปหาแฟนปลอมๆ มาจากที่ไหนกัน?” ในระหว่างนั้นเฟย์ก็ดันนึกถึงคนคนหนึ่ง คนที่เธอแกล้งอยู่ทุกวันอย่างวิน แต่ในตอนที่เฟย์กำลังนึกถึงวินอยู่ ณิชาก็เสนอชื่อของวินออกมาพอดิบพอดี “เฟย์ กูว่าให้ไอ้วินมาเป็นแฟนปลอมๆ ของมึงดีปะ?” เฟย์ที่ได้ยินเช่นนั้นถึงกับสำลักชาเย็นที่พึ่งจะดื่มเข้าไป แค่กๆ “ถึงกับสำลักเลยเหรอวะ?” ณิชาถึงกับทำหน้าตกใจที่จู่ๆ เฟย์ก็สำลักออกมา “ทำไมมึงถึงคิดว่าต้องเป็นวิน?” เฟย์เอ่ยถามหลังจากที่หายสำลักแล้ว พรางคิดในใจว่าณิชาใจตรงกับเธอเลย “ก็เพราะวินดูไม่สนใจใคร แถมยังเป็นเพื่อนกันด้วย คงไม่เป็นอะไรหรอก” ณิชาพูดออกไปตามความคิด “กู…ขอไปคิดดูอีกที” “มึงจะคิดอะไรเยอะวะ! ไม่เห็นต้องคิดนานเลย คิดซะว่ามันเป็นเกมเกมหนึ่ง เล่นขำๆ” เฟย์ก็คิดตามที่ณิชาบอกก่อนจะตกลงกับตัวเองจนได้คำตอบ “อืม กูจะลองไปคุยกับวินดู” เธอตัดสินใจแล้วว่าวินนี่แหละที่จะมาเป็นไม้กันหมาชั้นดีของเธอ ห้องสมุดของมหาวิทยาลัย บรรยากาศในห้องสมุดของมหาวิทยาลัยตอนเย็น ช่างเงียบสงบจนดูวังเวง มีหนังสือเรียงรายอยู่ตามชั้นเต็มเกือบทุกชั้น ไหนจะกลิ่นของกระดาษที่ส่งกลิ่นออกมา และความเงียบงันเพราะต้องงดใช้เสียง มีนักศึกษานั่งอ่านหนังสือกระจัดกระจายอยู่ตามโต๊ะต่างๆ อย่างเงียบๆ วินกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่มุมหนึ่งของห้องสมุด มือของเขาเปิดอ่านเกี่ยวกับพวกการเขียนโค้ด เพราะเขาต้องทำโปรเจกต์ที่อาจารย์ให้เป็นงานมา วินนั่งอ่านหนังสือคนเดียวเงียบๆ ระหว่างที่วินกำลังอ่านหนังสืออยู่ ก็ได้ยินเสียงลากเก้าอี้ข้างๆ เขาเลยหันไปมอง ก็พบเข้ากับเฟย์ที่มาด้วยท่าทีจริงจังกว่าปกติ วินเงยหน้าขึ้นมามองด้วยความแปลกใจ “มาหากูถึงที่นี่มีอะไรหรือเปล่า?” วินเอ่ยถามเสียงเรียบ เฟย์มองหน้าวิน ก่อนจะหายใจเข้าลึกๆ เพื่อรวบรวมสติ แล้วพูดสิ่งที่ตัวเองต้องการออกมา “กูเบื่อพวกผู้ชายที่มาตามจีบ รู้ไหมที่ค่าเฟ่วันนี้มีผู้ชายคนหนึ่ง แม่ง! โคตรตื๊อเลย กูปฏิเสธก็แล้ว อะไรก็แล้ว ยังไม่ยอมไป น่ารำคาญมากๆ เลย” เฟย์เล่าเกริ่นเรื่องที่เธอลำบากใจมาตลอด และเล่าเรื่องที่เกิดที่คาเฟ่วันนี้ให้วินฟังด้วย “แล้วไงต่อ?” “วิน…กูมีเรื่องจะขอให้มึงช่วย” “เรื่องอะไร?” “มึงช่วยเป็นแฟนปลอมๆ ให้กูทีดิ?” เฟย์ขอให้วินช่วยแกล้งมาเป็นแฟนปลอมๆ ให้กับเธอ วินที่ได้ยินก็พยายามเก็บสีหน้า ในใจทั้งงง ทั้งสับสนและไม่เข้าใจว่าอะไรทำให้เฟย์ถึงมาขอเขาแบบนี้ “สรุปมึงจะช่วยกูไหม? ถ้ามันไม่จำเป็นกูก็ไม่ขอให้มึงช่วยหรอก” “ทำไมต้องเป็นกู?” “มึงเป็นคนเดียวที่กูไว้ใจ และมึงก็ดูไม่มีพิษไม่มีภัยอีกด้วย” วินทำท่าทีลังเล พยายามคิดอย่างหนักก่อนจะตอบออกไป “อืม” วินยอมตกลงและพยักหน้าออกมาเล็กน้อย เฟย์ดีใจอย่างปิดไม่มิดที่วินยอมตอบตกลง “แล้วคนอื่นจะไม่มองว่าแปลกเหรอ?” “ไม่เป็นไรหรอก เพราะยังไงมึงกับกูก็ตัวติดกันอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นไม่น่าจะมีใครสังเกตหรอก” วินที่ฟังก็คิดตามพรางพยักหน้าน้อยๆ แต่ก่อนจะได้แยกย้าย เฟย์ก็เพิ่มเงื่อนไขมา “แต่กูมีเงื่อนไขหนึ่งข้อ” “อะไร?” “มึงต้องให้กูไปอยู่กับมึงที่คอนโดด้วย” “ห๊ะ! อะไรนะ?” วินถามออกมาด้วยความตกใจ แบบตกใจจริงๆ เพราะไม่คิดว่าเฟย์จะตั้งเงื่อนไขนี้ขึ้นมา “มันจะดีเหรอ?” วินถามออกไปด้วยความลนลาน “เพื่อความสมจริงไง คนที่เป็นแฟนกัน เขาก็ไปอยู่ด้วยกัน” เธอเห็นจากเพื่อนๆ ในคณะฯ ที่ไปอยู่กับแฟนกันหลายคน “เอ่อ…” วินทำท่าทีลังเลกว่าตอนขอเป็นแฟนปลอมๆ อีก “หรือว่ามึงมีสาวซุกไว้ งั้นกูไปขอให้ไอ้พอร์ชหรือไอ้คิมมาเป็นแฟนแทนก็ได้” เฟย์เห็นวินทำท่าลังเลจึงแกล้งแซวออกมา คำพูดนั้นทำให้วินรีบส่ายหน้าอย่างแรง พลางบอกออกมา “กูไม่ได้มีใครทั้งนั้น มึงอยากมาอยู่ด้วยก็มาดิ!” เฟย์ยิ้มกว้างออกมาทันทีที่วินอนุญาต “งั้นเดี๋ยวกูกลับก่อนนะ กูต้องไปเก็บของเพื่อย้ายไปอยู่กับแฟนปลอมๆ” “อืม” “ขอบคุณนะ” เฟย์ขอตัวลาเพื่อที่จะกลับไปเก็บของแล้วย้ายมาอยู่กับ ‘แฟน(ปลอมๆ)’ โดยไม่ลืมที่จะขอบคุณแล้วแกล้งทำเป็นหอมแก้มวินหนึ่งที จนวินนิ่งค้างไป ส่วนเฟย์ก็รีบไปทันที

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more