Episode 6

1120 Words

ปฏิบัติการอ่อยเริ่มต้นขึ้น เย็นวันนั้น วินกลับมาจากออกไปข้างนอก ก็เจอเข้ากับเฟย์ใส่ชุดอยู่บ้านแบบสบายๆ แต่ไอ้ชุดนั้นมันดันเป็นเสื้อกล้ามสายเดี่ยวกับกางเกงขาสั้น เฟย์กำลังยืนทำอาหารอยู่ในครัว พอหันมาเห็นวินกลับมาแล้วก็แกล้งบอกออกไป “ยินดีต้อนรับกลับมาน้าา…ที่รัก” วินยืนตัวแข็งทื่อ ไม่เข้าใจว่าเฟย์กำลังทำอะไร “ทำอะไร?” “กำลังทำอาหารไง” เฟย์บอกออกไปซึ่งจริงๆ แล้วเธอทำอาหารไม่ค่อยเป็น วินได้ยินแบบนั้นก็ตกใจเพราะเฟย์ทำอาหารไม่เป็น พ่วงกับหันไปเห็นเศษไข่ไหม้อยู่ในจานก็แทบลมจับ เขารีบเข้าชาร์จอย่างไว เฟย์แอบพองแก้มเล็กน้อย “นี่มึงไม่ไว้ใจกูเหรอ?” “กูไว้ใจมึงทุกเรื่อง แต่ยกเว้นแค่เรื่องทำอาหาร” นั่นเลยทำให้เฟย์แกล้งๆ งอน เพราะความจริงเธอก็ทำไม่เป็น และเธอเองก็ไม่อยากกินอาหารที่ตัวเองทำเหมือนกัน จากนั้นวินก็เป็นคนมาทำอาหารแทน โดยไม่ลืมเอ่ยถามออกมา “มึงอยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม?” “กูกินได้ทุกอย่างแหละ มึงอยากทำอะไรก็ทำไปเถอะ” วินลงมือทำอาหารอย่างคล่องแคล่ว ในใจพลางท่องยุบหนอพองหนอในใจกับชุดที่เฟย์ใส่ เขาพยายามไม่หันไปสนใจอีกฝ่ายเลย ทางด้านเฟย์ที่เห็นวินไม่สนใจก็ทำทีเดินเข้าไปแกล้งๆ ขอให้สอน “สอนกูทำบ้างดิ!” วินหันมาปรายตามอง ก่อนจะแอบลอบถามออกไป “นี่มึงใส่ชุดอะไรเนี่ย?” “ก็ชุดอยู่บ้านปกติไง ทำไมเหรอ?” นั่นเลยยิ่งทำให้วินยิ่งท่องยุบหนอพองหนอเข้าไปใหญ่ วินแกล้งๆ ดุเฟย์ “ชุดมันบางไป ยังไงกูก็เป็นผู้ชายนะ อยากให้มึงระวังมากกว่านี้หน่อย” แต่เฟย์ไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด กลับกันเธอกลับแกล้งบอกกับวินไปว่า “จะอายอะไรก็เราเป็นแฟนกันนี่” นั่นเลยทำให้วินถึงกับใจกระตุกวูบ แต่ก็พยายามเก็บอาการ หลังจากกินข้าวเสร็จ เฟย์ก็จัดการเก็บจาน เก็บครัว เสร็จแล้วก็ไปอาบน้ำ เวลาก็ล่วงเลยยันดึกแล้ว ถึงเวลาเข้านอนในคืนแรก เฟย์เดินขึ้นเตียงที่วินนอนอยู่ วินเขยิบให้เฟย์ได้มีพื้นที่นอนมากที่สุด โดยเขาเขยิบไปจนแทบจะชิดกับขอบเตียงอยู่แล้ว เฟย์ชวนวินคุย แต่วินก็นอนหลับตานิ่ง พยายามไม่สนใจอะไรทั้งนั้น “ปกติมึงนอนไวปะ?” “…” เงียบ ไม่มีเสียงตอบรับ “วิน มึงหลับแล้วเหรอ?” เฟย์สะกิดแขนวินเบาๆ “กูง่วง มึงก็นอนได้แล้ว มันดึกแล้ว” เขารีบบอกเหตุผลออกไป พอได้ยินแบบนั้นก็ยอมแกล้งนอนแต่โดยดี “เออๆ นอนก็ได้” เวลาผ่านไปสักพัก วินก็รู้สึกเหมือนมีอะไรขยับมาใกล้ ทันใดนั้นเอง เขาก็ถูกกอดโดยเฟย์ วินลืมตาตื่น หัวใจเต้นแรงจนแทบทะลุออกมา เขาพยายามดันอีกฝ่ายออกแต่ไม่เป็นผล ทั้งคืนวินที่โดนอีกฝ่ายกอดไว้ก็ได้แต่นอนไม่หลับทั้งคืน แต่หารู้ไม่ว่าที่กอดในตอนแรกน่ะ เฟย์จงใจเขยิบมากอดแต่สุดท้ายเธอก็หลับไปจริงๆ โดยที่ยังกอดวินอยู่ตลอดทั้งคืน เช้าวันต่อมา วินตื่นมาด้วยอาการตาลึกโบ๋เพราะนอนไม่หลับทั้งคืน เขาตื่นมาก็ไม่เห็นเฟย์อยู่ข้างกายแล้ว จึงถอนหายใจออกมายาวเหยียด พลางนึกถึงกลิ่นหอมเมื่อคืนที่เขาได้กลิ่นเพราะเฟย์เข้ามากอดก็ใจเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ ในขณะที่วินกำลังนึกคิดถึงกลิ่นและสัมผัสของเฟย์ เขาหันไปมองหมอนข้างๆ ที่เฟย์มานอนด้วยเมื่อคืน ก่อนที่เขาจะลูบหน้าตัวเองเพื่อตั้งสติแล้วลุกไปจัดการธุระอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อย วินเดินออกมาจากห้องก็เจอกับเฟย์ที่เข้ามาในห้องพร้อมถุงอาหารพอดี เธอยกถุงอาหารขึ้นโชว์พร้อมบอกออกมา “กูสั่งข้าวมาให้ เป็นไก่ทอดซอสหัวหอม” วินพยักหน้ารับ “อืม ขอบคุณ” กล่าวเสร็จวินก็เดินไปจัดแจงอาหารที่เฟย์ซื้อมา ระหว่างกินเฟย์ก็ชวนคุยสัพเพเหระไปเรื่อยๆ ตั้งแต่ที่เธอก้าวขาลงไปเอาอาหารที่ชั้นล่าง เธอรู้สึกว่าคนมันเงียบมากเลยที่นี่ แถมยังสงบ ถึงว่าทำไมวินถึงมาอยู่ที่คอนโดนี้ แทนที่จะไปอยู่คอนโดที่ใกล้มหาลัยมากกว่านี้แทน เฟย์กินข้าวอยู่ตรงข้ามกับวิน เธอแกล้งทำเป็นกินเลอะแต่วินไม่ได้สนใจเลย เธอเลยทำเป็นป้ายซอสที่ปากของตัวเอง ทำให้วินมองตาม ก่อนเธอจะทำเป็นเลียซอสที่ปากตัวเองให้วินดู นั่นทำให้วินตัวแข็งทื่อ ก่อนจะรีบกินรีบเอาจานไปเก็บทันที ทิ้งเฟย์ไว้ให้หัวเราะคิกคักด้วยความสนุกอยู่คนเดียว เฟย์เห็นแบบนั้นเลยเดินตามเข้ามาหา แกล้งทำเป็นนวดไหล่ของวิน “เหนื่อยไหม เดี๋ยวล้างให้เอง” เฟย์เอ่ยถามเมื่อเห็นวินกำลังจะล้างชาม “ไม่เป็นไร” วินก็ตอบน้อยเหมือนเดิม พรางกับคิดในใจ ‘โธ่เว้ย! ยัยตัวแสบ! นี่มันตั้งใจแกล้งกันชัดๆ!’ หลังกินข้าวเสร็จวินก็ไปนั่งอ่านหนังสือต่อบนโซฟา เฟย์แกล้งเปิดเพลงเสียงดังรบกวน วินไม่ได้ว่าอะไรเฟย์เลยแม้แต่น้อย กลับกันเขากลับลุกเข้าไปอ่านหนังสือในห้องแทน เฟย์เห็นแบบนั้นเลยเดินตามเข้ามาหา แกล้งทำเป็นนวดไหล่และเอ่ยถามออกมา แต่วินก็ตอบน้อยเหมือนเดิม “ทำไมมึงถึงเอาแต่อ่านหนังสือตลอดเวลาเลยเนี่ย วิศวะมันเรียนหนักขนาดนั้นเลยรึไง?” “ก็เรียนปกติ” “แล้วทำไมถึงอ่านหนังสือตลอดเลยล่ะ?” “ก็แค่อยากอ่าน ไม่มีอะไรทำนี่” เฟย์อยากรู้ว่าทำไมถึงชอบอ่านหนังสือนักทั้งที่อยู่กับเธอแท้ๆ เธอเลยไปเดินหาหนังสือมาเล่มหนึ่งตรงชั้นหนังสือของวิน แต่ก็พบว่ามีแต่หนังสือเชิงวิชาการ เลยทำให้เธอบ่นออกมาทันที “นี่มึงมีแต่หนังสือน่าเบื่อพวกนี้หรือไง?” “ก็มีอย่างที่เห็นนั่นแหละ” “น่าเบื่อจะตาย ไปดูหนังกันเถอะ” เฟย์เลยแกล้งบ่นๆ ว่าน่าเบื่อ ให้มาดูหนังกับเธอดีกว่าก่อนจะลากวินอกมานอกห้อง

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more