แค้นรักคุณ

บทที่ 3 : รอยจูบแรกและความผิดพลาด

สติของลลินลอยเคว้งอยู่ในความมืด

มันไม่ใช่ความมืดที่น่ากลัว แต่เป็นความมืดที่ "นุ่ม"

ความรู้สึกแรกที่เธอรับรู้ได้คือ "สัมผัส" เธอไม่ได้อยู่บนเก้าอี้บาร์แข็ง ๆ หรือในแท็กซี่ที่เหม็นอับ แต่เธอกำลังนอนอยู่บนบางสิ่งที่นุ่มลื่นและเย็นสบายอย่างไม่น่าเชื่อราวกับก้อนเมฆ

ความรู้สึกที่สองคือ "กลิ่น"

กลิ่นสะอาดเหมือนไม้ราคาแพงผสมวิสกี้ชั้นดี กลิ่นเดียวกับผู้ชายคนนั้น มันหอมอบอวลอยู่รอบตัวเธอ หอมจนทำให้สมองที่มึนเมาหนักอึ้งรู้สึกผ่อนคลายอย่างประหลาด

ลลินพยายามจะลืมตา แต่เปลือกตามันหนักอึ้งเหลือเกิน

เธออยู่ที่ไหน?

[ฟู่...]

เสียงแอร์ที่ทำงานเบาๆ ดังสม่ำเสมอ ไม่ใช่เสียงพัดลมดังครืดคราดในห้องเช่าของเธอ

เธอขยับตัว และนั่นคือตอนที่เธอรู้ว่า เธอไม่ได้อยู่คนเดียว

มีความอบอุ่น และ "การเคลื่อนไหว" อยู่ข้างๆ เธอ ร่างของเธอกระทบกับแผงอกที่แข็งแกร่ง

"ชู่ว์..."

เสียงทุ้มต่ำกระซิบข้างหูเธอ "It's okay... sleep." (ไม่เป็นไร... นอนซะ)

มือหนาและอุ่นจัดลูบไล้ไปตามแผ่นหลังของเธออย่างปลอบประโลม สัมผัสของเขา มันช่างมั่นคงและอ่อนโยนในเวลาเดียวกัน สัมผัสที่ทำให้เธอรู้สึก "ปลอดภัย" อย่างประหลาด

ความสับสนตีรวนอยู่ในหัว

นี่มันผิด เธอต้องลุกขึ้น เธอต้องหนี

แต่ร่างกายของเธอ ที่ถูกแอลกอฮอล์ครอบงำ กลับโหยหาความอบอุ่นนี้

"คุณ" เธอละเมอ เสียงแผ่วเบาราวกระซิบ "คุณ เป็นใคร"

ความเงียบกริบ

มือที่เคยลูบไล้แผ่นหลังเธอ หยุดชะงัก

ลลินพยายามเพ่งมอง

ในแสงจันทร์สลัวที่ลอดผ่านหน้าต่างบานใหญ่ (ใหญ่กว่าผนังห้องทั้งห้องของเธอ) เธอเห็นเพียงเงาตะคุ่มของเขา

ไหล่กว้าง สันกรามที่คมคาย และดวงตาที่จ้องมองเธอในความมืด

ดวงตาที่เธอมองไม่เห็นสีแต่รับรู้ได้ถึง "ความต้องการ"

เขาไม่ตอบคำถามของเธอ

เขาโน้มใบหน้าลงมา กลิ่นวิสกี้ที่ติดอยู่บนริมฝีปากของเขาชัดเจนขึ้น

และเขาก็ "จูบ" เธอ

มันไม่ใช่รอยจูบที่อ่อนหวานเหมือนในความฝัน ไม่ใช่การสัมผัสที่ค่อยเป็นค่อยไป

แต่มันคือ "รอยจูบแรก" ที่เร่าร้อน ดุดัน และเอาแต่ใจ

ริมฝีปากของเขาทาบทับลงมาอย่างมั่นคงและช่ำชอง มันคือจูบที่ "สั่งการ" ไม่ใช่ "ร้องขอ" เขาบดเบียดริมฝีปาก ลิ้นร้อนชื้นของเขา รสชาติของแอลกอฮอล์และกลิ่นกายที่เป็นเอกลักษณ์ของเขา ทุกอย่างถาโถมเข้าใส่ลลินจนเธอตั้งตัวไม่ทัน

สติเส้นสุดท้ายของเธอที่ร้องเตือนว่า "ผิด" ขาดสะบั้นลง

เหลือเพียงสัญชาตญาณ

ความเหงา ความอ้างว้าง ความกดดันที่เธอแบกรับมาทั้งชีวิต มันระเบิดออกในคืนนี้

เธอจูบตอบ

เธอจูบ "ผู้ชายที่ไม่รู้ชื่อ" กลับไปอย่างสิ้นหวัง ราวกับว่านี่คือวิธีเดียวที่จะทำให้เธอรู้สึกว่า "มีตัวตน"

และนั่นคือ "ความผิดพลาด"

เมื่อการป้องกันตัวของเธอพังทลายลง เมื่อเธอ "อนุญาต" ให้เขาเข้ามา

ทุกอย่างก็สายเกินไป

ชุดเดรสสีดำราคาถูกถูกรั้งออกอย่างง่ายดายด้วยมือที่ชำนาญ ผิวเนื้อของเธอสัมผัสกับผ้าปูที่นอนที่ลื่นละเอียด ความเย็นของผ้าปูตัดกับความร้อนจากร่างกายของเขาที่ทาบทับลงมา

เธอควรจะเจ็บปวด แต่ความมึนเมามันกลบเกลื่อนทุกสิ่ง

เหลือเพียงความรู้สึกที่ถูก "ครอบครอง" อย่างสมบูรณ์แบบ

ลลินไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทุกอย่างจบลงเมื่อไหร่ เธอรู้แค่เพียงว่า ในวินาทีสุดท้ายก่อนที่สติจะดับวูบลงไปอีกครั้ง

เธอได้ยินเสียงเขาพึมพำ

ไม่ใช่ภาษาอังกฤษ... ไม่ใช่ภาษาไทย...

เป็นภาษาที่เธอไม่เข้าใจ... แต่ในน้ำเสียงนั้น... มันแฝงไปด้วยบางอย่างที่เธอไม่คาดคิด

"ความโดดเดี่ยว"