✦ ตอนที่ 6 — “คืนที่เกือบเอาชีวิตน้ำไป”

555 Words

คืนวันศิลป์—คืนที่วิญญาณแรงที่สุดในเดือน น้ำล้มตัวลงบนเตียงหลังเรียนหนักทั้งวัน แต่หัวใจเธอกลับเต้นเร็วโดยไร้เหตุผล เหมือนร่างกายรู้ว่าจะเกิดเรื่องบางอย่างขึ้น และไม่นาน… อุณหภูมิในห้องก็ลดลงเร็วกว่าทุกคืนก่อนหน้า จนลมหายใจของน้ำเริ่มเป็นไอขาว ๆ ไฟในห้องกระพริบ ม่านปลิวแรง ประตูห้องขยับเองเบา ๆ น้ำรู้ทันที— ทับทิมมา เธอไม่กลัวแล้ว แค่ใจสั่น ทั้งคิดถึง ทั้งสับสน และทั้งสงสารผู้หญิงที่ตามเธอมาทุกชาติ แต่ครั้งนี้… ทับทิมไม่เหมือนทุกคืน ⸻ 🌕 ร่างทับทิมที่ปรากฏครั้งนี้ “หนัก” กว่าทุกครั้ง ทับทิมยืนอยู่ปลายเตียง ผมยาวสยายฟุ้งเหมือนถูกลมแรงตี ชุดแดงเหมือนเปียกเลือด ดวงตาแดงจัดเหมือนร้องไห้มานานเป็นปี และเธอหอบหายใจ ทั้งที่วิญญาณไม่ควรมีลมหายใจเลย น้ำขยับตัวขึ้นนั่ง “ทับทิม… เป็นอะไรไป…” ทับทิมยิ้ม แต่เป็นรอยยิ้มเศร้าที่ไม่มั่นคงเลย เหมือนยืนไม่ไหว “น้ำ… ข้าคิดถึงเจ้า… มากกว่าที่คำสาปจะควบคุมได้” เธอก้าวเข้ามา แต่แรงกว่าที่เคย เหมือนถูกอะไรบางอย่างผลักให้เข้ามาใกล้เกินไป น้ำผงะถอย เพราะทับทิมจับข้อมือเธอได้จริง แรงกว่าวิญญาณปกติหลายเท่า ⸻ 🌑 คำสาปเริ่มทำงานอันตราย ทับทิมตัวสั่น เหมือนกำลังเจ็บ หรือกำลังสูญเสียการควบคุม “น้ำ… ข้าไม่อยากทำอย่างนี้…” “แต่คำสาป… มันดึงข้า… ให้ดึงเจ้ากลับไปอยู่กับข้า…” น้ำตกใจ “ทับทิม! ปล่อยก่อน—เจ็บ!” แต่ทับทิมเหมือนไม่ได้ยิน หรืออาจจะได้ยิน แต่ไม่มีแรงต้านคำสาปเลย มือเธอเย็นเฉียบ แรงเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับพยายามดึงวิญญาณของน้ำออกจากร่าง ดวงตาทับทิมเต็มไปด้วยน้ำตา และความกลัว—กลัวตัวเอง “น้ำ… ข้ากลัว… ข้ากลัวจะทำร้ายเจ้าอีกครั้ง เหมือนชาติแรก…” แต่คำสาปเริ่มรัดแน่น ทำให้เธอพูดออกมาอีกประโยคด้วยเสียงที่แทบแตกสลาย “ข้า… ไม่อยากให้เจ้าทิ้งข้าอีกแล้ว…” น้ำเริ่มหายใจไม่ออก หัวใจเต้นช้าลง เหมือนร่างกำลังถูกดึงออกจากโลกนี้ ⸻ 🌩️ เพื่อนเข้ามาช่วย—ก่อนน้ำหัวใจหยุด เสียงประตูถูกเปิดแรงมาก “น้ำ! อยู่ไหน!? ทำไมไม่ตอบ!?” เป็น แพรว เพื่อนสนิทของน้ำ ที่แวะมาดูเธอเพราะโทรหาแล้วไม่รับ ทันทีที่แพรวเข้ามา ร่างทับทิมสะบัดเหมือนถูกแรงอะไรผลัก ก่อนจะถอยออกไปด้านหลังอย่างรวดเร็ว แพรวเห็นน้ำตัวสั่น หายใจไม่ออก ตาเบิกกว้าง เธอตะโกนลั่น “น้ำ!! ตื่น!! ได้ยินไหม!?” แพรวจับร่างน้ำแล้วเขย่า แรงพอควร น้ำสำลักลมหายใจ เหมือนกลับเข้าร่างทันที ทับทิมมองด้วยสายตาเจ็บจนหัวใจแตก เหมือนถูกพรากจากน้ำอีกครั้งต่อหน้า “ข้า…ไม่ได้อยากทำ… ข้ารักเจ้า… น้ำ…ข้าไม่ได้อยากฆ่าเจ้าอีก…” แต่คำสาปผลักเธอออกไป ร่างทับทิมค่อย ๆ จางลง สลายหายไปในความมืดของมุมห้อง น้ำร้องไห้ เพราะทั้งกลัว ทั้งสงสารทับทิมที่เจ็บปวดจากคำสาปที่ตัวเองสร้างขึ้น และเพื่อนก็ได้แต่กอดเธอไว้ ไม่รู้ว่าผู้หญิงที่กำลังร้องไห้อยู่ในอ้อมแขน เพิ่งถูก “วิญญาณที่รักเกินไป” เกือบดึงออกจากโลกนี้ไปจริง ๆ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more