✦ ตอนที่ 4 — “เมื่อคำสาปเริ่มตื่นขึ้นพร้อมหัวใจ”

642 Words

หลังจากคืนนั้น… คืนที่น้ำเผลอเรียกชื่อ ทับทิม ออกมาจากส่วนลึกที่สุดของหัวใจ ทุกอย่างในชีวิตของเธอก็เปลี่ยนไป ทับทิมเริ่ม “อยู่ใกล้ขึ้น” ทั้งที่น้ำไม่ได้เรียก ทั้งที่เธอไม่ได้อยากให้มันเกิด บางคืนทับทิมยืนมองเธอเงียบ ๆ ข้างเตียง บางคืนเธอนั่งตรงปลายเท้าเหมือนกำลังเฝ้าคนป่วย บางคืนเธอซบหน้าลงที่ไหล่น้ำ ทั้งที่ตัวของเธอเย็นเหมือนน้ำค้างบนศพ และทุกคืน… ความทรงจำของอดีตชาติเริ่มทำให้น้ำหัวใจเต้นแรง เหมือนรู้อะไรบางอย่างกำลังจะตื่น ⸻ 🌘 คืนวันพระ — วันที่ “คำสาปแรงที่สุด” คืนนั้นเป็นวันพระใหญ่ ลมในหอพักพัดแรง ทั้งที่หน้าต่างปิดแน่น ดอกลั่นทมจากต้นหลังหอปลิวมาติดอยู่ที่ช่องใต้ประตู ส่งกลิ่นหอมแปลก ๆ เข้ามาในห้อง น้ำรู้สึกได้ทันที คืนนี้…ทับทิมจะมาแรงกว่าทุกครั้ง เธออยากจะหลับเพื่อหลีกหนี แต่ไม่ทันแล้ว เวลา 01:23 น. ถึงอีกครั้ง เหมือนเดิม เหมือนทุกคืน แต่คืนนี้…หนักกว่า อากาศเย็นลงอย่างรวดเร็ว เสื้อที่ใส่อยู่บางเกินไป น้ำตัวสั่นแบบที่เธอไม่เคยเป็น และทันทีที่ลืมตา เธอก็รู้ว่า—ทับทิมอยู่ในห้องแล้ว ⸻ 🌕 เธอยืนอยู่ตรงหน้าต่าง…เหมือนรูปในความฝัน ทับทิมยืนหันหลังให้ในชุดไทยแดง ผมยาวสยาย ปลายผมปลิวเหมือนมีลมอยู่รอบตัว ทั้งที่ห้องปิดสนิท น้ำกลืนน้ำลาย เสียงหัวใจดังจนเหมือนจะหลุดออกมานอกอก เธอถามออกไปเบา ๆ โดยไม่รู้ว่าทำไมถึงกล้าถาม “ทับทิม…?” ร่างนั้นค่อย ๆ หันกลับมา ช้า นุ่ม แต่เจ็บปวด ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา แต่ยิ้ม… ยิ้มแบบที่รอคอยมาเป็นร้อยปี “ในที่สุด… เจ้าก็เรียกข้าอีก” น้ำไม่รู้จะพูดอะไร แต่ในวินาทีนั้นเอง ภาพบางอย่างปรากฏในหัวแบบฉับพลัน เหมือนความคิดใครสักคนกระแทกเข้ามา —เสียงทะเลาะ —เสียงร้องไห้ —ริมผาที่สูงจำนน —ทับทิมกรีดร้อง —เลือด —คำสาป น้ำจับหน้าอกตัวเอง เจ็บปวดเหมือนหัวใจถูกบีบ และภาพก็ชัดขึ้นเรื่อย ๆ ทับทิมเห็นน้ำเจ็บ เธอรีบเข้ามาใกล้ เร็วจนเหมือนลอยมากับลม เธอจับแก้มน้ำ มือเย็นมาก แต่สัมผัสนั้นทำให้น้ำหัวใจสั่นสะเทือน “เจ้าเห็นแล้วใช่หรือไม่…” “เห็นว่าเหตุใดข้าจึงสาปเจ้า…” น้ำหอบหายใจ ทั้งเจ็บ ทั้งสับสน ทั้งกลัว แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอรู้สึก… คุ้น รู้สึกเหมือนเคยรักผู้หญิงคนนี้จนเจ็บจริง ๆ ทับทิมก้มมาใกล้ ใกล้จนปลายจมูกเกือบแตะกัน น้ำรู้สึกถึงลมหายใจเย็น ๆ ที่ไม่ควรมีเสียงหายใจเลย “นั่นล่ะน้ำ… หัวใจของเจ้ากำลังจำข้าได้ก่อนสมอง” เธอมองลึกเข้าตา ลึกจนเหมือนดึงน้ำกลับไปในอดีต “เมื่อเจ้าเริ่มจำ… คำสาปก็เริ่มตื่น” น้ำเบิกตากว้าง เพราะภาพในหัวเริ่มไหลหลากเหมือนน้ำทะลักเขื่อน ภาพอดีตชาติที่น้ำไม่อยากเห็น แต่ก็หยุดไม่ได้ ทับทิมยื่นมือมาจับมือเธอ แรงกว่าเดิม เย็นกว่าเดิม และ “จริง” กว่าทุกครั้งที่เคยสัมผัส “ชาติที่แล้ว ข้าตายเพราะรักเจ้า” “แต่ชาตินี้… หากเจ้าจำข้าได้อีกครั้ง…” เธอก้มมาใกล้หูน้ำ เสียงกระซิบสั่นจนเหมือนจะร้องไห้หนัก “ข้าจะไม่ยอมปล่อยเจ้าไปอีกแล้ว” อุณหภูมิห้องตกฮวบ ไฟกระพริบแรง ผ้าม่านปลิวเอง และคำสาปที่สงบนานเริ่ม “ทำงานจริงจัง” เป็นครั้งแรก หัวใจของน้ำเริ่มรู้ว่าตัวเองเคยรักใคร และความรักนั้น— กำลังปลุกผีที่คิดถึงเธอมานานหลายชาติให้แรงขึ้นเรื่อย ๆ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more