✦ ตอนที่ 5 — “สารภาพของผู้หญิงที่ไม่เคยหยุดรัก”

592 Words

คืนยังคงหนักด้วยฝนและลม ใบลั่นทมปลิวมาติดกระจกห้อง เหมือนคนที่กรีดร้องเรียกร้องความสนใจจากอีกโลกหนึ่ง น้ำยังถือมือนั้นอยู่ — มือของทับทิม เย็น บาง แต่แน่นเหมือนจะไม่ปล่อยอีก ทับทิมมองลงมาที่มือทั้งสองที่ประสานกัน ก่อนจะยิ้มบาง ๆ แบบที่เห็นแล้วเจ็บลึกที่สุด “น้ำ…” เสียงของเธอสั่นและแผ่ว เหมือนคนที่กำลังจะพูดความจริงที่เก็บมาเป็นร้อยปี “ข้าตามเจ้า…มาหลายชาติแล้วจริง ๆ” น้ำใจเต้นแรง ทั้งกลัว ทั้งสงสาร ทั้งเหมือนมีความคุ้นเคยที่แปลกประหลาดขึ้นในอก เธอถามเบา ๆ “หลายชาติ…จนถึงเมื่อไหร่…” ทับทิมมองตาน้ำ แววตานั้นทั้งรัก ทั้งเศร้า ทั้งเหนื่อยเกินบรรยาย “ตั้งแต่วันที่ข้าตายจากเจ้า…” เสียงสายฟ้าฟาดดังกลางหอพัก ราวกับหญิงสาววิญญาณกำลังเปิดบาดแผลในใจให้คนที่เธอรักเห็นอีกครั้ง ⸻ 🌕 “ชาติแรก…ข้าตายเพราะคิดว่าเจ้าหักหลัง” ทับทิมพูดต่อ ช้า แต่ชัด แต่ละคำเหมือนเลือดที่หยดจากอดีต “ข้าผิดเอง ข้าใจร้อน ข้าหึงจนมองอะไรไม่ชัด” “ข้าคิดว่าเจ้าทิ้งข้า ข้าจึง… เลือกตายเอง” น้ำขยับตัว หัวใจเหมือนถูกดึงย้อนกลับไปในภาพที่เห็นไม่ชัดในความฝัน ริมผา เสียงร้อง เลือด ทับทิมยิ้มเศร้า น้ำตาไหลช้า ๆ ราวกับหยดจากอีกโลก “หลังจากนั้น… ดวงวิญญาณข้าไม่เคยไปไหน” “ทุกครั้งที่เจ้าเกิดใหม่… ไม่ว่าเป็นชายหรือหญิง ข้าก็ตามเจ้าไปทันที” ⸻ 🌙 “ข้าตามเจ้าทุกชาติ ไม่เคยขาด” ทับทิมเล่าโดยไม่หลบตา เหมือนตั้งใจให้ความจริงนี้กระแทกลงในหัวใจน้ำโดยตรง “บางชาติ เจ้าตายก่อน” “บางชาติ ข้าตายตามเจ้าไป” “บางชาติ เราเดินผ่านกันเหมือนคนแปลกหน้า” “บางชาติ… เรามองตากัน แต่เจ้าไม่รู้เลยว่าข้าเป็นใคร” เธอยิ้มทั้งน้ำตา รอยยิ้มที่เจ็บปวดที่สุดในโลก “ข้าจำเจ้าได้ทุกชาติ แต่เจ้าจำข้าไม่ได้เลยสักชาติเดียว…” น้ำรู้สึกเหมือนใครเอามือมาบีบหัวใจ จนปวดร้าวไปทั้งอก ⸻ 🌘 “ข้าคิดถึงเจ้า…จนเกินจะเรียกว่าคิดถึง” ทับทิมเอื้อมมือมาแตะผมน้ำ ลูบเบา ๆ เหมือนวิญญาณที่ได้สัมผัสของรักที่รอคอยมานานเกินไป “ข้าตามเฝ้าเจ้า ตั้งแต่เจ้าเริ่มหัดเดิน…” เสียงเธอแตกพร่า “จนเจ้าเข้าสู่วัยเรียน จนเจ้าเติบโต จนเจ้าเริ่มมีความรัก แม้ข้าจะเจ็บ ข้าก็ยังรอ…” “ข้าตามเจ้า… แม้กระทั่งวันที่เจ้าเสียใจ วันที่เจ้าร้องไห้ในความมืด วันที่เจ้าเหนื่อยจนเกือบทำร้ายตัวเอง ข้าก็อยู่ข้างเจ้า แต่เจ้าไม่เคยเห็นข้าเลย…” น้ำก้มหน้าลง ความรู้สึกหนักแน่นในอกกำลังจะทะลักออกมา ⸻ 🌑 คำสารภาพสุดท้าย ทับทิมค่อย ๆ ช้อนคางน้ำขึ้นให้สบตา เธอยิ้ม ไม่ใช่ยิ้มของผี แต่เป็นยิ้มของผู้หญิงที่รักมากเกินกว่าจะไปไหนได้อีกแล้ว “น้ำ…” เสียงเธออ่อนจนแทบกระซิบ “ข้าตามเจ้า…เพราะข้ายังรักเจ้าไม่เคยเปลี่ยน ไม่ว่าจะผ่านมากี่ชาติ กี่ร้อยปี หัวใจข้าก็ยังเป็นของเจ้า” และประโยคที่ทำให้น้ำหยุดหายใจอยู่ครู่หนึ่ง— “แม้เจ้าไม่เคยจำข้าได้ แต่ข้า… ไม่เคยหยุดรักเจ้าเลยแม้แต่ลมหายใจเดียว”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more