“เมื่อวิญญาณยังจำ แต่ใจคนยังลืม”

เมื่อวิญญาณยังจำ แต่ใจคนยังลืม”ตอนที่ 1 — คืนที่เจ้าคุณกลับมา

ไฟในหอพักดับลงทันทีที่น้ำปิดประตูห้อง

เสียง “ติ๊ก…ติ๊ก…” ของนาฬิกาในความมืดดังชัดเหมือนอยู่ในอกตัวเอง

น้ำกำลังจะควานหาโทรศัพท์ แต่ปลายประสาทกลับรับรู้อะไรบางอย่างได้ก่อน—

ความเย็นที่ไหลผ่านต้นคอเหมือนมีคนยืนซ้อนอยู่ด้านหลัง

และแล้ว…เสียงกระซิบเบา ๆ ก็ดังขึ้นข้างหู

“น้ำ… เธอยังจำฉันไม่ได้เลยใช่ไหม”

เสียงนั้นนุ่ม อบอุ่น แต่สั่นไหวราวกับเก็บความคิดถึงไว้หลายร้อยปี

น้ำตัวแข็งทื่อ

“ใคร… ใครอยู่ตรงนั้น”

ความมืดค่อย ๆ รวมตัวเป็นเงาของผู้หญิงคนหนึ่ง

ชุดสีขาวจางเหมือนหมอก

ผมยาวสยาย และดวงตาที่มองมาด้วยความโหยหาแทบทำให้น้ำหายใจติดขัด

เธอไม่ใช่เงาที่มาหลอก

แต่เป็นเงาที่ “รอ” มานานมากแล้ว

ผู้หญิงคนนั้นยิ้มบาง ๆ ก่อนเอ่ยชื่อของตัวเอง

“ฉัน… เจ้าคุณ”

น้ำไม่รู้ทำไม หัวใจถึงเต้นแรงเหมือนเคยได้ยินชื่อนี้ที่ไหนมาก่อน

ทั้งที่เธอแน่ใจว่าชาตินี้ไม่เคยรู้จักใครชื่อแบบนี้เลย

เจ้าคุณมองหน้าเธอด้วยดวงตาที่เหมือนรู้จักน้ำมานับภพชาติ

ก่อนจะพูดด้วยเสียงที่แผ่วลงเหมือนจะร้องไห้

“ครั้งหนึ่ง…ทุกชาติ ฉันรอให้เธอจำฉันให้ได้”

“แต่ตอนนี้… น้ำยังลืมทับทิมอยู่ดี”

ชื่อ “ทับทิม” ทำให้น้ำสะท้านวาบ

เหมือนก้อนอะไรบางอย่างในใจถูกเขย่า

เหมือนความทรงจำที่เคยหายไปกำลังเคลื่อนไหวขึ้นมาจากส่วนลึกที่สุดของหัวใจ

แต่เธอจำไม่ได้

แม้เพียงเศษเสี้ยวเดียว

ในขณะที่เจ้าคุณ—หรือทับทิมในอดีตชาติ—

จ้องเธอเหมือนจ้องคนรักที่กลับมาเกิดใหม่อีกครั้งหนึ่ง