ดิฉันต้องนอกใจสามีจนกว่าจะท้อง

นัดเจอหนุ่มในแอพหาคู่

ตอน นัดเจอหนุ่มในแอพหาคู่

"คุณแม่คะ ริสาเอาน้ำคุณเหมไปตรวจมาแล้ว ผลออกมาว่าคุณเหมเป็นหมันค่ะ"

ฉันตัดสินใจรวบรวมความกล้าบอกความจริงกับคุณหญิงนิมมา หวังว่าท่านจะเข้าใจและเลิกกดดันฉันเสียที แต่ปฏิกิริยาของท่านกลับตรงกันข้ามกับที่ฉันคาดหวังไว้โดยสิ้นเชิง

"เหลวไหล" คุณหญิงตวาดเสียงดังลั่นห้องรับแขก "ตาเหมลูกชายฉันแข็งแรงสมบูรณ์ดีทุกอย่าง เขาทำงานหนัก เขามีพละกำลังวังชา จะมาเป็นหมันได้ยังไง เป็นแกนั่นแหละที่ไร้น้ำยา มดลูกแกมันคงแห้งผากจนไม่มีอะไรไปเจริญเติบโตได้"

"แต่ผลตรวจ..."

"ฉันไม่ดู" ท่านปัดเอกสารในมือฉันทิ้งลงพื้น "อย่ามาใส่ร้ายลูกชายฉัน ถ้าภายในปีนี้แกยังไม่มีหลานให้ฉันอุ้ม ฉันจะถือว่าแกบกพร่องในหน้าที่ ฉันจะหาเมียใหม่ให้ตาเหม ผู้หญิงที่พร้อมและแข็งแรงกว่าแกมีถมเถไป จำไว้"

คำขู่ของแม่สามีเปรียบเสมือนใบสั่งตาย ฉันเดินออกจากบ้านมาด้วยความสิ้นหวัง ฉันรักคุณเหม รักมากจนไม่อยากเสียเขาไป แต่ถ้าฉันไม่ท้อง ฉันก็จะไม่มีที่ยืนในบ้านหลังนี้อีกต่อไป

ทางออกสุดท้ายที่ฉันคิดได้คือต้องหา "น้ำเชื้อ" จากใครสักคน ใครก็ได้ที่แข็งแรงพอจะทำให้ฉันท้องได้โดยเร็วที่สุด

ฉันตัดสินใจโหลดแอปพลิเคชันหาคู่ ปัดเลือกผู้ชายที่มีคุณสมบัติดี รูปร่างหน้าตาดี และกรุ๊ปเลือดตรงกับสามีดิฉัน ฉันใช้เวลาเลือกเกือบวัน จนมาเจอกับ "นนท์" นักศึกษาหนุ่มนักกีฬาว่ายน้ำ เรานัดเจอกันที่ร้านกาแฟใต้โรงแรมย่านใจกลางเมือง

ฉันต้องปลอมตัวให้ดูไม่รวย แต่งตัวเหมือนสาวทำงานออฟฟิศ เอาเครื่องประดับแพงๆออก เปลี่ยนชุดแบรนด์เนมราคาหกหลักที่สวมมาจากบ้านออก ใส่ชุดธรรมดาราคาหลักร้อย นั่งรอเขาด้วยความกระสับกระส่าย รู้สึกอับอายจนแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนี ฉันคือกุลสตรีที่แต่งงานแล้ว แต่กลับต้องมานั่งรอผู้ชายแปลกหน้าเพื่อนัดไปทำเรื่องบัดสี แต่เมื่อนึกถึงคำขาดของคุณหญิงแม่ ฉันก็จำต้องกัดฟันสู้

"คุณริสาใช่ไหมครับ"

เสียงทุ้มทักขึ้น นนท์ตัวจริงหล่อเหลาและดูดีกว่าในรูปมาก ผิวสีแทนสุขภาพดีและรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ทำให้สาวๆ ในร้านเหลียวมอง แต่สำหรับฉัน เขาคือคนแปลกหน้า คือเครื่องมือที่ฉันจำใจต้องใช้

เราคุยกันไม่กี่คำ ฉันก็ชวนเขาขึ้นไปเปิดห้องทันทีเพื่อไม่ให้เสียเวลา

เมื่อประตูห้องพักปิดลง ความเงียบก็เข้าปกคลุม นนท์ไม่รอช้า เขาเดินเข้ามาประชิดตัวฉัน กลิ่นน้ำหอมวัยรุ่นผสมกลิ่นบุหรี่จางๆ จากตัวเขาทำให้ฉันรู้สึกเวียนหัว เขาเชยคางฉันขึ้นแล้วก้มลงประกบจูบ

สัมผัสแรกที่ริมฝีปากแตะกัน มันไม่ใช่ความหอมหวาน แต่มันคือความรู้สึกแปลกปลอมที่น่าขยะแขยง ลิ้นร้อนๆ ของเขาสอดแทรกเข้ามาในปากฉัน ควานหาความหวานอย่างหิวกระหาย ฉันหลับตาปี๋ พยายามกลั้นใจจูบตอบเขาไปตามหน้าที่ แต่ในหัวสมองของฉันกลับมีแต่ใบหน้าของคุณเหม สามีที่ฉันรัก

ฉันรู้สึกผิด รังเกียจรสสัมผัสที่ไม่คุ้นเคย น้ำลายของเขาที่ผสมปนเปเข้ามาทำให้ฉันอยากจะอาเจียน แต่ฉันก็ต้องฝืนทน ยอมให้เขากอดรัดและลูบไล้ไปตามเรือนร่าง

นนท์ดันฉันลงไปนอนบนเตียง เขาถอดชุดเดรสของฉันออก แล้วเลื่อนใบหน้าต่ำลงไปที่หว่างขา

ทันทีที่ลิ้นของเขาแตะลงบนร่องสาว ความรู้สึกขยะแขยงเมื่อครู่กลับถูกแทนที่ด้วยความเสียวซ่านอย่างรุนแรง ลิ้นของเขาพลิ้วไหว ตวัดเลียเม็ดกระสันของฉันอย่างชำนาญ

"อื้อ"

ฉันเผลอครางออกมา ร่างกายของฉันมันทรยศต่อจิตใจ มันตอบสนองต่อสัมผัสของเขาอย่างน่าไม่อาย ใบหน้าของคุณเหมที่เคยลอยวนอยู่ในหัวค่อยๆ เลือนหายไป เหลือเพียงความขาวโพลนของตัณหา

มือของฉันเอื้อมไปจิกผมรองทรงของนนท์แน่น ระบายความเสียวที่แล่นแปล๊บขึ้นมาถึงสมอง ฉันนอนส่ายสะโพกดิ้นไปมา บิดเร่าด้วยความทรมานปนสุขสม กัดริมฝีปากตัวเองจนเจ็บเพื่อกลั้นเสียงร้องหงิงๆ ไว้ในลำคอ

นนท์รู้ว่าฉันพร้อมแล้ว เขาผละจูบจากจุดนั้น ยืดตัวขึ้นถอดกางเกงออก เผยให้เห็นความเป็นชายที่แข็ง ตึงเปรี๊ยะ และมีขนาดใหญ่โตกว่าของคุณเหมมาก

เขาจับขาฉันแยกออกกว้าง ขยับตัวเข้ามาแทรกกลาง แล้วจับส่วนหัวบานโตของเขาจ่อที่ปากร่องสาวที่ฉ่ำเยิ้ม

"เริ่มเลยนะครับ"

เขาบอกเสียงพร่า ก่อนจะเริ่มบดเอวกดยัดเยียดความเป็นชายเข้ามา ฉันมองเห็นภาพกลีบดอกไม้ของฉันที่ถูกส่วนหัวบานโตของเขาแหวกออกและผลุบหายเข้าไปตามแรงดัน

"อึ่ก"

ฉันสะดุ้งเฮือก ความคับแน่นมหาศาลถาโถมเข้ามา แม้เขาจะกดเข้ามาเพียงแค่ส่วนหัว แต่มันก็เจ็บแปล๊บจนน้ำตาเล็ด ร่างกายของฉันไม่คุ้นชินกับขนาดมหึมาแบบนี้

ในวินาทีที่ความเจ็บปวดแล่นเข้ามา สติของฉันก็กลับคืนมา ภาพใบหน้าของคุณเหมที่ยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยนลอยกลับเข้ามาซ้อนทับใบหน้าของนนท์

ความรู้สึกผิดถาโถมเข้ามาอย่างรุนแรงยิ่งกว่าความเจ็บปวด ฉันทำไม่ได้ ฉันหักหลังคนที่ฉันรักไม่ได้

"หยุด หยุดเดี๋ยวนี้"

ฉันร้องลั่น ผลักอกนนท์ออกไปสุดแรง

"ออกไป ออกไปก่อน"

นนท์ชะงัก สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความงุนงงและอารมณ์ที่ค้างเติ่ง "เป็นอะไรครับพี่ริสา เรากำลังไปได้สวยเลยนะ"

"ฉันบอกให้หยุดไง ฉันไม่พร้อม" ฉันตะโกนเสียงสั่น น้ำตาไหลพราก "ออกไปเถอะค่ะ ขอร้องล่ะ วันหลังค่อยนัดกันใหม่ วันนี้ฉันทำไม่ได้จริงๆ"

ฉันขดตัวงอเข้าหากัน ดึงผ้าห่มมาคลุมร่างที่สั่นเทา นนท์มองฉันด้วยสายตาผิดหวัง แต่เมื่อเห็นท่าทีจริงจังของฉัน เขาก็ถอนหายใจยาว ยอมถอยห่าง หยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่อย่างลวกๆ แล้วเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ฉันนอนร้องไห้อยู่คนเดียวกับความรู้สึกผิดที่กัดกินหัวใจ