บทที่ 14 มรสุม
“ขอบคุณมากนะคะ ที่เฮียมาเป็นเพื่อน” ปลายฝนหันมองแล้วส่งยิ้มมาให้โดนัท ที่เดินขนาบข้างและเว้นระยะห่างที่พอดี ดวงตากลมโตกำลังมีประกายวิบวับ จนอีกฝ่ายจ้องมองกลับอย่างไม่เกรงใจ
“คินมันหายไปไหน ทำไมไม่ชวนมาด้วย” คำถามอย่างสงสัยของเขาได้รับคำตอบในทันที
“พี่คินเมามากค่ะ ฝนเข้าไปดูหลับไปแล้ว ไม่อยากรบกวนด้วยค่ะ” คำตอบที่ไม่อ้อมค้อมทำให้โดนัทพยักหน้าเพียงเท่านั้น
การเดินเท้าไปยังร้านสะดวกซื้อ ใช้เวลาไปกลับนานหลายสิบนาที บรรยากาศที่เงียบสงบ แต่ก็ยังมีบุคคลที่มาเดินเล่นชมวิวในยามค่ำคืนบ้าง สายลมแถบชายทะเลพัดเอื่อยไม่แรงมากนัก
แสงสว่างจากไฟดวงเล็กภายในบ้านพักยังคงเปิดสว่าง ที่ห้องรับแขกขนาดใหญ่ ยังพบร่างของเพื่อนไทโยที่นั่งดื่มกันอยู่และสาวๆ อีกสองคนที่นั่งขนาดข้าง ส่วนคนอื่นๆ ทยอยกันกลับเข้าไปพักผ่อนกันหมด
“ฝนต้องเอายาไปให้นินก่อน นี่ค่ะ จะได้ไม่ปวดหัว” ปลายฝนยื่นเครื่องดื่มแ
