บทที่ 15 ความเจ็บนี้ไม่มีเสียง
“เฮียทุกคนหายไปไหนหมดอ่ะ” ญานินที่เดินปิดปากห้าวนอนเดินลงมาจากห้อง มองหาเพื่อนรักทั้งสองคนไม่พบจึงถามขึ้นด้วยความสงสัย
“กลับกันไปแล้ว” ไทโยที่กำลังชงกาแฟดื่มพูดขึ้น “เอากาแฟด้วยไหม”
“ไม่ค่ะ ขอน้ำเปล่าก็พอค่ะ” เธอเลื่อนเก้าอี้ออกแล้วนั่งลงฝั่งตรงข้ามโต๊ะกับไทโย “มันแปลกๆ ทำถึงกลับไม่บอกนินสักคำ” ญานินสงสัยเป็นอย่างมาก อย่างน้อยเพื่อนทั้งสองคนก็ควรต้องบอกเธอหน่อย
“เมื่อคืนเกิดเรื่องขึ้น..”
“????”
“ไปถามเพื่อนเอาเองแล้วกัน แนะนำให้โทรหาฝน” ไทโยเอ่ยขึ้นก่อนที่เขาจะวางแก้วน้ำเปล่าลงตรงหน้าของญานิน “วันนี้จะไปเดินเล่นแถวหาด ไปด้วยกันไหม”
“อืม” ญานินกำลังจ้องมองโทรศัพท์ของตัวเอง ก่อนที่เขาจะเปิดอ่านข้อความของปลายฝนที่ส่งมาให้ตอนเที่ยงคืน “เฮีย..ฝนไม่รับโทรศัพท์ บอกนินมาเถอะว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมยัยรินกับยัยฝนถึงได้กลับกลางดึกแบบนี้”
“.....”
“เถอะน่านะ…อยากร
