รักพี่เสียดายน้อง(ความลับของมีนา)

น้องสโนว์ไวท์และพี่เลี้ยงคนใหม่

หมอสอง ทอล์ค

หลังจากช่วยสองพี่น้องเสร็จผมก็ไปดูงานที่นิวยอร์คเกือบสองอาทิตย์ ระหว่างนั้นผมก็เหมือนได้ไปพักผ่อนไปในตัวด้วยเพราะไม่ต้องอยู่บ้านคอยรบกับหลานสาวตัวน้อย "น้องสโนว์"ที่ตอนนี้ก็ยังคงเปลี่ยนพี่เลี้ยงใหม่ทุกๆสามวัน คงเป็นเพราะถูกสปอยมาตลอดหลานผมเลยเป็นแบบนี้ ระยะเวลาที่ผมไม่อยู่เฮียหนึ่งและน้องสามก็คอยผลัดเปลี่ยนกันดูแล

" ประสาทจะกินอยู่แล้ว"เจ้าสามทิ้งตัวลงนอนอย่างหมดแรงบนโซฟาหลังจากที่สโนว์หลับไปแล้ว

"เอาน๊าพรุ่งนี้ก้อเวรเฮียหนึ่งดูแล้ว''

"เมื่ิอไหร่สวรรคจะส่งพี่เลี้ยงถึกๆทนๆมารับมือกับสโนวส์ได้สักที "

"ยากว่ะ เอาเถอะลูกเราไม่ได้เป็นเด็กตลอดไปหรอกไม่กี่ปีก็โตแล้ว พอเค้าโตเค้าก็ไม่อยากอยู่กับเราแล้ว"ผมบอกอย่างให้กำลังใจเจ้าสามและให้กำลังใจตัวเองด้วย แต่ต้องยอมรับเลยว่าการเลี้ยงเด็กมันเหนื่อยมากจริงๆ ไหนจะต้องทำงานกันอีก ถึงจะมีพี่เลี้ยงมาดูแลแต่เราก็ยังต้องผลัดกันมาเฝ้าตามวันอยู่เพราะไม่อยากทิ้งสโนวส์ให้อยู่กับพี่เลี้ยงตามลำพังมากเกินไป มันเลยกลายเป็นสโนวส์เลยไม่ติดพี่เลี้ยงล่ะมั้ง

"ลาออกอีกแล้วหรอ!!!!!!"ผมพูดเสียงดังใส่ปลายสายซึ่งก็อคือพี่ชายคนโตผมที่โทรมาบอกว่าพี่เลี้ยงคนล่าสุดลาออกอีกแล้ว ผมล่ะอยากเอาหัวโขกผนังให้หลับไม่ต้องตื่นมาฟังอีกเลย มันรอบที่เท่าไหร่แล้วที่ใครๆก็ต่างทนหลานผมไม่ได้

"หน้าพี่หมอเครียดจังครับ"เสียงของสิงหาที่นั้งอยู่ฝั่งตรงข้ามผมถามขึ้น วันนี้ผมผ่านมาธุระแถวนี้เลยแวะกินข้าวร้านเจ๊อรและคิดถึงสิงหาด้วยเลยซื้อขนมมาฝาก เจ้าเด็กน้อยนี้ทำให้ผมผ่อนคลายจากเรื่องเครียดๆได้มากเลย รอยยิ้มสดใสเป็นมิตรแตกต่างกับหลานสาวผมโดยสิ้นเชิงถ้าน้องสโนว์ได้ครึ่งของสิงหาผมกับครอบครัวคงไม่ต้องปวดหัวกับการหาพี่เลี้ยงทุกๆสองวันสามวันแบบนี้

"นั้นสิคะหมอหน้าเครียดมากเลย พักผ่อนน้อยหรอคะ เหนื่อยก็พักบ้างนะคะ"เจ๊อรที่เดินเอาข้าวผัดทะเลของโปรดผมมาเสริฟให้เอ่ยถามขึ้น วันนี้มีนาไม่อยู่เห็นว่าเธอไปฟังผลสอบเข้ามหาลัย

"เหนื่อยกายไม่เท่าไหร่แต่เหนื่อยใจนี้สิครับ "ผมระบายปัญหาของผมให้คนต่างวัยทั้งสองฟัง พวกเขาเป็นผู้ฟังที่ดีมาก ผมรู้สึกว่าการได้ระบายให้ใครสักคนฟังมันช่วยระบายความเครียดได้ดีทีเดียว

"ฟังดูแล้วเจ๊ว่าเหมือนหลานคุณหมอจะขาดเพื่อนนะคะ ไม่ใช่ขาดพี่เลี้ยง"เจ๊อรบอกผมทันทีที่ฟังปัญหาของผมจบ ซึ่งมันทำให้ผมฉุดคิดได้ทันที นั้นสินะตลอดเวลาพวกผมทั้ฃสามคนเอาแต่ทำงานและใช้แต่เงินแก้ปัญหามาตลอด ไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าการต้องเลี้ยงเด็กคนหนึ่งมันไม่ได้ใช้แค่เงินอย่าเดียว ผมมองหน้าสิงหาพลางอมยิ้ม ผมร้วิธีที่จะทำให้น้องสโนว์เปิดใจให้คนอื่นแล้วล่ะ

"สวัสดีค่ะคุณหมอ สวัสดีค่ะเจ๊ สิงหา"มีนาที่พึ่งกลับจากไปฟังผลสอบเข้ามหาลัยกลับมาเธออยู่ในชุดนักเรียน มัธยมปลาย รวบผมเก็บเรียบร้อย ผิวหน้ามีนาขาวใสและดูน่ารักสมวัยเธอมาก

"สวัสดีมีนาเป็นไงบ้างล่ะไปฟังผลสอบ?"ผมเอ่ยถามขึ้น เด็กสาวส่งยิ้มอ่อนโยนมา

"คุณหมอคะเจ๊อรคะ หนูทำได้แล้วค่ะหนูสอบติดค่ะ"มีนาเธอพูดพร้อมกับโชว์ใบสอบของเธอให้ดูเด็กสาวฉีกยิ้มตาหยี่เพราะดีใจมาก

"แต่ว่า...หนูคิดว่าหนูคงจะไม่เรียนต่อแล้วค่ะ"อยู่ๆมรนาก็มีสีหน้าเศร้าลงและบอกว่าจะไม่เรียนต่อ

"อ้าวทำไมล่ะ สอบติดแล้วนะจะไม่เรียนได้ยังไง"ผมถามเด็กสาวที่ตอนนี้เธอเดินมานั้งลงที่โต๊ะเดียวกันกับพวกผม

"ค่าเทอมแพงมากเลยค่ะหนูคงไม่มีปัญญาแล้วอีกอย่างก็อยู่ไกลจากบ้านด้วยต่อให้หนูสอบชิงทุนได้ ค่าใช้จ่ายก็ไม่พออยู่ดีไหนจะสิงหาอีกปีนี้เดี๋ยวน้องก็ต้องเข้าโรงเรียนแล้ว หนูว่าจะออกมาทำงานเก็บเงินสักพักค่อยไปสอบใหม่ค่ะ ปีนี้หนูลองสอบแล้วหนูทำได้ ปีหน้าหน้าหนูจะกลับไปเรียนใหม่ค่ะถ้าหนูเก็บเงินได้มากพอ"

"ค่าเทอมเท่าไหร่ฉันจะจ่ายให้"ผมบอกออกไป

"ไม่ได้ค่ะหนูเกรงใจแค่คุณช่วยหนูกับน้องให้หลุดจากขุมนรกมาได้หนูก็ไม่รู้จะตอบแทนคุณยังไงแล้วค่ะ นี้ถ้าคุณมาช่วยค่าเทอมอีกหนูคงรับไม่ไหวจริงๆ มันมากเกินไปค่ะ"

"แล้วถ้าฉันไม่ได้ให้เธอฟรีๆล่ะ ถ้าฉันจ้างเธอไปเป็นพี่เลี้ยงของหลานฉัน เธอจะรู้สึกดีขึ้นมั๊ย?"ผมถามมีนาที่ตอนนี้ทำตาโตด้วยอาการงุนงง

"พี่เลี้ยงหลานคุณหมอหรอคะ?"

"ใช่ ถ้าเธอสนใจฉันจ่ายให้เธอวันล่ะห้าพัน อยู่ครบเดือนพ่อของหลานฉันมีโบนัสให้เธออีกสามแสนบาท แต่ฉันขอบอกไว้ก่อนว่าหลานฉันไม่เหมือนเด็กปกติทั่วไป ไม่มีพี่เลี้ยงคนไหนทนรับมือได้สักคนอย่างเก่งอยู่นานสุดก็หนึ่งอาทิตย์ แต่ถ้าเธอทำให้สโนว์ยอมรับในตัวเธอได้ฉันจะให้พิเศษเพิ่มอีกนั้นคือค่าเทอมเธอฉันจะเป็นคนจ่ายจนกว่าเธอจะเรียนจบ เรื่องโรงเรียนของสิงหาก็ด้วยฉันจะรับผิดชอบให้ทุกอย่าง"

มีนา ทอล์ค

ฉันตกลงรับงานที่หมอสองเสนอมาให้โดยไม่ต้องคิดนาน แค่เด็กตัวเล็กๆคนเดียวคงจะไม่ร้ายกาจเท่าป้าสมรกับน้ำส้มอีกแล้วล่ะ ในเมื่อฉันทนให้สองแม่ลูกนั้นโขกสับมาได้ตั้งหลายเดือนแล้วทำไมฉันจะทนอยู่กับเด็กตัวเล็กๆไม่ได้ล่ะ ไม่ว่าจะร้ายกาจแค่ไหน หรือต้องเจอกับอะไรฉันจะอดทนให้ได้ เพื่อฉันจะได้มีทุนมาไว้สำหรับเรียน เพื่อน้องชายฉันจะได้มีข้าวกินครบสามมื้อและได้ไปโรงเรียนเหมือนเด็กรุ่นเดียวกัน แค่ฉันอดทนหมอสองจะรับผิดชอบทั้งฉันทั้งสิงหา

"โอ้โห บ้านพี่หมอใหญ่มากเลยครับ"สิงหาทำตาโตด้วยความตื่นเต้นเมื่อหมอสองพาเราย้ายมาอยู่ที่บ้านของเขา

"ต่อไปที่นี้จะเป็นบ้านของพวกเธอสองคนด้วยนะ สู้ๆล่ะมีนาเอาชนะน้องสโนว์ให้ได้นะ"

"ค่ะ มีนาจะสู้ค่ะคุณหมอ"ฉันฉีกยิ้มกว้างให้หมอสองด้วยความจริงใจ หมอยิ้มตอบพร้อมกับเอามือลูบหัวฉันอย่างเอ็นดู

"ดีมาก แล้วต่อไปนี้เรียกผมว่าพี่หมอเหมือนที่สิงหาเรียกดีกว่านะ เรียกคุณหมอฟังดูแก่มากยังไงไม่รู้ อันนั้นไว้ให้คนที่โรงพยาบาลเรียกก้อพอ"

"ได้ ค่ะพี่หมอ"

"เอาล่ะเข้าบ้านกันเฮียหนึ่งคงจะรออยู่ข้างในกับสโนว์แล้ว"

หมอสองพาฉันและน้องเดินเข้าไปในตัวบ้านหลังใหญ่ที่ห้องนั้งเล่นชั้นล่างฉันเห็นผู้ชายน่าตาดีคนหนึ่งกำลังนั้งระบายสีอยู่กับเด็กผู้หญิงน่าตาน่ารักคนหนึ่งเธอคงเป็นน้องสโนสว์และผู้ชายคนนั้นน่าจะเป็นคุณพ่อของเธอ เฮียหนึ่งเมื่อเห็นว่าฉันและพี่หมอเดินเข้ามาเขาก้อเงยหน้าขึ้นมามอง เราสบตากันสายตาเขาดูเย็นชาและน่ากลัวมาก

"ไงไอ้หมอ นี้มึงไปรับพี่เลี้ยงเด็กหรือมึงไปรับลูกเมียมาว่ะเนี๊ย!!!" เฮียหนึ่งจ้องหน้าฉันกับสิงหาเขม็ง

"นั้นปากหรอ นี้มีนากับสิงหาที่เล่าให้ฟังไง"

"สวัสดีค่ะ/สวัสดีครับ"ฉันกับสิงหายกมือไหว้เฮียหนึ่งพร้อมกัน

"ออ ไอ้เด็กสองคนนั้นที่มึงเคยช่วยไว้สินะ อืม โอเคหวังว่าจะอยู่รอดถึงวันพรุ่งนี้นะ"เฮียหนึ่งพูดเพราะกับแค่นหัวเราะ ทำไมเขาดูแตกต่างจากพี่หมอจัง ก่อนจะมาพี่หมอก็บอกอยู่หรอกเกี่ยวกับพี่น้องทั้งสองคนของเขาแต่ใครจะไปคิดว่าเขาจะดูไร้มรรยาทขนาดนี้

"พี่คนสวยเป็นแฟนพ่อสองหรอคะ?"เด็กสาวตัวน้อยถามพร้อมกับกอดอกมองหน้าฉัน

"ไม่ใช่นะจ๊ะ พี่เป็นเพื่อนเล่นคนใหม่ของน้องสโนว์ค่ะ"ฉันตอบเธอออกไปพร้อมกับเดินเข้าไปหาและย่อตัวนั้งลงใกล้ๆเธอ สโนวส์มองฉันอย่างไม่ค่อยไว้ใจ

"เพื่อนเล่นหรอ? ไม่ใช่พี่เลี้ยงหรอ?"เด็กน้อยถามพร้อมทำท่าครุนคิด เธอใช้นิ้วชี้เล็กๆแตะๆลงที่แก้มตัวเอง เธอดูน่ารักมากๆเลยล่ะ

"ใช่จ๊ะพี่จะมาเล่นเป็นเพื่อนน้องสโนวส์นะคะ นี้พี่มีของมาฝากด้วยนะ อืมมม หาก่อนนะอยู่ไหนน๊า เอ้อยู่ไหนนะ"ฉันทำท่าค้นหาของในถุงผ้าใบใหญ่ที่ใส่ทั้งของกินขนมและของเล่นมา ฉันได้ฟังเรื่องนิสัยของสโนวส์มาจากพี่หมอแล้ว และฉันคิดว่าฉันรู้ปัญหาของเด็กคนนี้และฉันจะรับมือได้ สิ่งแรกที่ฉันต้องทำคือการทำให้เธอเชื่อใจฉันก่อน เริ่มจากการใช้คำ ฉันใช้คำว่าเพื่อนเล่นเพื่อให้เธอรู้สึกว่าไม่มีกำแพงกั้นระหว่างเรา

"ให้สโนวส์ช่วยหามั๊ย!!!!"เด็กน้อยชะเง้อคอมองอย่างสนใจ หุๆๆ เหยื่อติดกับแล้ว

"เอาสิ มาช่วยพี่มีนากับพี่สิงหาดูทีค่ะของเยอะมากเลยไม่รู้ว่าน้องสโนวส์จะชอบอันไหน"พูดจบฉันก็เทถุงผ้าที่อุตส่าแบกมาอย่ายากลำบากออก สิ่งของที่ฉันตะเตรียมมากองเต็มพื้นทันที

......................................................................................................................................................