15 yıl sonra
“Anne Nadia’ya konuşman gerek” diyerek eve giren oğlumun sinirli haline gülmemek için dudaklarımı birbirine bastırdım.
“Sorun nedir Dariel?”
“Öğretmeninin çantasına kurbağa bırakmış. Bugün çok utandım!” diye sinirle kapıya tekme atıp odasına çıktı. Ah çocuklarım…
Dariel’in arkasından giren yaramaz kızıma sinirle karışık gülümseme ile baktığımda
“Ama anne hak etmediğim halde notumu kırmasaydı o da” dedi ve o ağabeyinin peşinden üst kata çıktı.
Dairel 17 yaşını bitirmek üzereydi ve üniversiteli olmaya hazırlanıyordu. Kumral saçları ve ten rengiyle bana; yeşil gözleri, güzel gülüşüyle de babasına benzeyen çok yakışıklı bir çocuktu. Aşkımızın ilk meyvesiydi o. Sanırım geçirdiğim zor hamilelik döneminden, karnımda fazlasıyla etkilenmişti. Çünkü melankolik bir yapısı vardı.
