เรื่องที่ 43 หากย้อนเวลาได้ (2/2)
ฉันตื่นขึ้นมาด้วยความเจ็บปวดไปทั่วร่าง พอลืมตาขึ้นมาก็พบว่าพี่เฟียสกำลังกุมมือฉันอยู่ เขาร้องไห้ซบลงที่มือของฉัน แต่ว่าเขาเป็นพี่เฟียสในวัยสามสิบหกปี ไม่ใช่พี่เฟียสนักศึกษา
“หมูเจ็บไหม พี่ขอโทษนะ ที่พี่ไม่ได้ดูแลหมูให้ดีกว่านี้ ขอโทษที่ทำให้เสียใจ ฟื้นเถอะนะ ฟื้นมาให้โอกาสพี่อีกครั้ง ฟื้นมาฟังความจริงจากพี่ได้หรือเปล่า ผิดเองที่ทำเรื่องโง่ๆ ขอร้องล่ะ ฟื้นขึ้นมาได้แล้ว” เขาพูดไปร้องไห้ไป เรียกฉันว่าหมู เหมือนอย่างที่เคยเรียกตอนที่อยู่ด้วยกันเมื่อหลายเดือนก่อนหน้านี้
ฉันขยับนิ้วให้เขารู้ว่าฉันฟื้นแล้ว พี่เฟียสเงยหน้าขึ้นมามองหน้าฉันแล้วยิ้มด้วยความดีใจก่อนจะกดเรียกพยาบาลให้เข้ามาดูอาการฉัน
หลังจากหมอและพยาบาลตรวจอาการของฉันเสร็จสักพักพี่เฟียสก็เข้ามานั่งข้างๆ ฉันที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง
“หมูขับรถเสียหลักลงข้างทาง หัวกระแทก ขาหัก นอนสลบไปตั้งสามวัน พี่เป
