ในชนบท การเอาที่ดินไปจำนองกับนายทุนยังคงมีให้เห็นอยู่ ชาวบ้านที่อายุมากแล้ว ไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของพวกนายทุน เพราะลูกหลานเข้าไปทำงานที่กรุงเทพมหานครกันหมด ไม่มีใครช่วยบอกอะไร
บางคนเอาที่ดินไปจำนองเพราะอยากส่งเงินให้คนที่บอกว่าไปทำงานด้วยซ้ำ จนถูกยึดที่ทางไปก็ไม่น้อย แล้วลูกหลานก็ไม่เคยเหลียวแลจนต้องไปอาศัยอยู่กับญาติที่มีทั้งต้อนรับและไม่เต็มใจต้อนรับ โดยใช้แรงงานเพื่อแลกที่พักและอาหารด้วยความเกรงใจ
ครอบครัวของเนื้อนางมีด้วยกันสามคนคือตายายและเนื้อนาง พ่อแม่ของเธอไปทำงานที่เมืองกรุงแล้วไม่เคยกลับมาบ้าน มีเพียงจดหมายที่ส่งมาพร้อมกับกล่องพัสดุเดือนละครั้ง ในกล่องนั้นก็มีอาหารแห้ง ยาบำรุง และจดหมายที่บอกว่างานหนักและยุ่งมากแค่ไหน
โดยที่ทั้งสองไม่เคยส่งเงินมาเลย เพราะงานที่ทำก็พอใช้แค่เดือนต่อเดือน ตากับยายก็บอกให้กลับมาทำไร่ทำนาช่วยกันที่บ้าน เพราะอยู่นี้ก็คงไม่ต่างกัน ขยันก็มีกิน ไม่ขยันก
