Werewolf ล็อคหัวใจนายหมาป่า

EP.9 ขย้ำเหยือ

#ทร็อต

"มะ ไม่เอา!"

"จะเอา..."

"อื้ออ..."

เสียงหวานๆใต้ร่างผมครางขึ้นในลำคอทันทีที่ผมครอบครองยอดอกสวยของหนาม เธอจับไหล่ผมไว้แน่นก่อนจะเปลี่ยนเป็นจิกเล็บลงที่ผิวผมอย่างแรงจนอารมณ์ผมเพิ่มขึ้นไปอีก...นี่ผมไม่ได้ซาดิสม์นะแค่มันรู้สึกมากขึ้นเมื่อคนใต้ร่างแสดงความดื้อใส่แบบนี้ หึ ดื้อให้เยอะๆนะหนามดื้อให้มากๆ

"อ๊ะ ทร็อตมันมัน...อื้ออ"

"มันเสียว?"

"ไอ้บ้า!"

"หนามเสียวไม่เสียวทร็อตไม่รู้นะ แต่ตอนนี้ผมเสียวมาก"

เพี๊ยะ

"โรคจิต ทำไมชอบแกล้งว่ะ!?"

ผมหัวเราะออกมาเบาๆพร้อมกับยันตัวขึ้นมองหนามเตยที่กำลังยกมือตัวเองปิดใบหน้าที่กำลังแดงก่ำอยู่ ผมเลื่อนสายตาลงตาลงต่ำเรื่อยๆจนเผลอกลืนน้ำลายอย่างห้ามไม่อยู่ ให้ตาย!แล้วจะไม่ให้หื่นขึ้นหน้าได้ไงล่ะว่ะถ้าแฟนผมจะ...ขนาดนี้ ตอนนี้บนร่างบางของหนามเตยมีแต่เสื้อตัวเดียวที่ปกปิดร่างเธออยู่ซับในผมเหวี่ยงทิ้งไปแล้วไม่ต่างจากบราที่ผมอีกล่ะที่โยนทิ้งที่ไหนสักแห่งผิวสีขาวของเธอตอนนี้มันขึ้นสีแดงระรื่นอย่างน่ารักจนผมอดที่จะบีบเค้นมันให้เเดงเพิ่มขึ้นอีกไม่ได้ และยิ่งหนามรู้ว่าผมจ้องมองเธออยู่เธอก็เอื้อมมือมาดึงเสื้อตัวเองที่มันแหวกอยู่เข้าหากันพร้อมกับหนีบขาเล็กนั้นเข้าหากันอย่างอายๆ...พูดได้เลยว่าเห็นแล้วอยากจะกระชากเสื้อที่เธอใส่อยู่ให้มันขาดคามือ

พรึ่บ!

"ทะ ทร็อต...หนามไม่ไหวพอเถอะนะ"

"ทร็อตก็ไม่ไหวครับหนาม...ขอเถอะนะครับ"

เสียงอ้อนๆของผมเอ่ยขึ้นเบาๆพร้อมกับขาของเธอที่ถูกผมแยกออกจากกันนั้นยิ่งทำให้หนามรนเข้าไปใหญ่ มือนึงก็กำเสื้อมือนึงก็ปิดใจกลางตัวเองด้วยใบหน้าแดงๆนั้นเล่นเอาหัวใจผมสั่นไหวเข้าไปอีก

จุ๊บ...!

"ทร็อต!"

ผมเลิกคิ้วขึ้นมือหนามอย่างงงๆก่อนจะกดริมฝีปากตัวเองลงบนต้นขาขาวๆของหนามเตยอีกครั้ง เธอกัดปากอย่างกลั้นเสียงพร้อมกับเบี่ยงหน้าหนีสายตาร้อนๆของผมทันที ผมเลื่อนริมฝีปากตัวเองขึ้นอีกนิดพร้อมกดริมฝีปากตัวเองลงเรื่อยๆจนถึงโคนขาด้านในของหนามเตย ผมเหลือบสายตาขึ้นมองเธออีกครั้งก่อนจะเหยียดยิ้มออกมาช้าๆเมื่อหนามเตยกำลังมองอยู่

จุ๊บ...

"อื้ออ มะมะไม่ทร็อตมันสกปรก"

"ตรงไหนที่หนามว่าสกปรกหรอ?"

"มะ อื้อออ"

เสียงหวานของหนามทำให้ผมยิ่งรู้ดีมากขึ้นเมื่อผมค่อยๆใช้ลิ้นตัวเองสัมผัสกับกลีบกุหลาบตรงหน้า มือทั้งสองของผมจับขาทั้งสองของหนามแยกออกจากกันกว้างพร้อมกับลงลิ้นรับรสหวานๆที่มันออกมาเต็มจากที่ผมปลดปล่อยหนามเมื่อกี้นี้หนามจับผมผมไว้แน่นพร้อมกับอ้อนวอนให้ผมหยุดไม่หยุดปากเมื่อผมเริ่มละเลงลิ้นรังแกเธอที่กลีบตรงหน้าอย่างไม่มีท่าทีรังเกียจ หนามเตยบิดร่างกายไปมาด้วยความทรมานแต่มันกลับทำให้ผมรู้สึกดีมากขึ้น...ผมชอบชอบทุกอย่างที่เป็นหนามและผมต้องการให้เธอต้องการผมไม่ต่างจากผมที่ต้องการเธอมาโดยตลอด

"อ๊ะอ๊ะ ทร็อตขอร้องยะหยุด หนามมะอ๊ะ!"

ฟึ้บ...

หนามหอบหายใจมองหน้าผมพร้อมน้ำตาที่กำลังคลออยู่เธอมองมือเธอที่กำลังทาบไปกับหน้าอกแกร่งผมที่ตอนนี้กำลังมีสิ่งนึงที่กำลังเต้นแรงแทบจะกระเด็นออกมาจากในนั้นผมทาบมือตัวเองไปกับมือเล็กของเธอพร้อมกับสบสายตากับหนามเตยนิ่ง

"ทร็อตต้องการหนาม..."

"..."

"หนามเป็นเจ้าของมัน และต่อไปจากนี้หนามจะเป็นเจ้าของทุกอย่างที่เป็นทร็อตไม่ใช่แค่หัวใจ"

"ทร็อต..."

"ทร็อตรักหนาม สัญญาว่าทร็อตจะอ่อนโยน"

หนามเตยสบสายตากับผมนิ่งก่อนที่เธอจะค่อยๆกัดปากตัวเองเบาๆพร้อมกับพยักหน้าลงช้าๆแต่นั้นกับทำให้ผมดีใจจนเก็บอาการไม่อยู่แล้ว...แต่ที่ผมพูดผมพูดมันออกมาจากใจจริงๆ ผมอยากให้เธอเป็นเจ้าของผมและผมก็จะได้เป็นเจ้าของทุกๆอย่างของหนามจริงๆ

ซึ้บ...

ผมขยับตัวขึ้นไปเอาของที่จำเป็นต้องใช้สำหรับตอนนี้มาก่อนจะจัดการใส่มันอย่างรวดเร็วพร้อมกับมองหนามเตยไปด้วย เธอซุกหน้าไปกับหมอนพร้อมกับหลับตาแน่นเมื่อรู้ว่าผมถกกางเกงตัวเองลงและสวมใส่ที่ป้องกันแล้ว กะจะถอดกางเกงนะแต่มันไม่ทันใจผมว่ะผมไม่อยากห่างจากหนาม...แค่วินึงก็ไม่อยาก

"หนามเตย..."

"อืม..?"

"ลืมตาหน่อยเถอะ"

"มะไม่..."

ผมยกยิ้มมุมปากอย่างขำๆก่อนจะค่อยๆดันขาของหนามเตยออกจากกันอีกครั้งพร้อมกับแทรกตัวเองเข้าไปหาเธอ ผมก้มมองลูกรักตัวเองที่กำลังคับพองและเต็มไปด้วยความปวดร้าวด้วยสายตาสงสาน...ทำใจนะลูกแม่เขายังไม่อยากเจอหน้า ผมเท้าแขนตัวเองไปกับเตียงพร้อมกับโน้มหน้าเข้าหาหนามเตยที่กำลังซุกหน้าอยู่อีกครั้ง ไม่อยากวู่วามและก็ไม่อยากหักน้ำใจเธอผมอยากให้หนามเต็มใจและรู้สึกไปพร้อมกับผม

"หนาม..."

เสียงแหบพร่าของผมเรียกเธออีกครั้งและครั้งนี้หนามค่อยๆลืมตาขึ้นมามองผมอย่างไม่มั่นใจ ผมส่งยิ้มให้เธอบางๆก่อนจะกดจูบเธอเบาๆมือของผมขยับเข้าหามือหนามเตยพร้อมกับสอดประสานมันไว้ทันทีสายตาของสองเราสบกันนิ่งแต่ในแววตาของเราทั้งคู่กับสั่นอย่างควบคุมไม่อยู่...ผมไม่รู้ว่าหนามคิดอะไรแต่ผมดีใจที่วันนี้มาถึงวันที่ผมได้ขยับเข้าหาหนามเตยมากขึ้น

"แค่หนามนะ...คนที่ทร็อตต้องการที่สุดคือหนาม"

ฟึ้บ....!

"อึ่ก!/อ๊ะ ทะทร็อต!"

ผมสูดปากเสียงดังเมื่อผมค่อยๆกดส่วนหัวตัวเองเข้าไปภายในกลีบกุหลาบของหนามถึงมันจะมีของที่ช่วยเราแต่มันก็ช่วยไม่ได้มากเพราะหนามเตยที่ครั้งแรกและข้างในนี้มันก็บีบรัดผมแน่นจนผมจุกไปหมด ผมกัดปากตัวเองก่อนจะดันตัวตนของตัวเองเข้าไปจนสุดเล่นเอาหนามร้องลั่นเสียงดังพร้อมกับบิดเอวคอดตัวเองไปมาอย่างทรมาน ผมก้มมองหนามที่บีบมือผมแน่นน้ำตาเธอไหลลงมาด้วยใบหน้าเจ็บปวดผมรู้เธอเจ็บเพราะผมก็เจ็บไม่ต่างจากเธอเช่นกัน ผมจูบซับน้ำตาออกให้หนามเบาๆพร้อมกระซิบปลอบประโลมหนามไปด้วย

"ขอโทษ...ไหวนะหนาม?"

"อะอื่อ...แต่มันเจ็บทร็อตหนามเจ็บ"

"อย่าเกร็งครับ...ฮึ่มม!"

ปึ่ก!

ผมกระแทกมือตัวเองไปกับหัวเตียงเพื่อควบคุมอารมณ์กระหายที่กำลังประทุภายในทันทีเมื่อมันกำลังจะทำตามใจตัวเอง ผมไม่อยากรุนแรง ไม่อยากทำให้หนามเจ็บหนามเตยเงยหน้ามองผมทั้งน้ำตาก่อนที่เธอจะเอื้อมมือขึ้นมาจับแขนผมไว้

"หนามโอเคทร็อตหนามไม่เป็นอะไร"

"ขอโทษ..."

"ทำเถอะ...ทำตามที่ทร็อตต้องการ"

"หนาม.."

"หนามรักทร็อต รักมากรู้ไหมอื้ออ!"

ให้ตาย...แล้วแบบนี้ผมจะปล่อยหนามไปได้ไงว่ะ หนามเตยบีบแขนผมแน่นพร้อมกับพยายามจูบผมตอบเล่นเอาอารมณ์ผมกลับมาประทุทันทีเสียงคำรามของผมดังขึ้นอีกครั้งเมื่อผมเกี่ยวลิ้นเล็กของหนามไว้และดึงดูดมันอย่างแรงพร้อมกับสะโพกสอบของผมที่เริ่มขยับเข้าออกด้วยจังหวะเนิบนาบมันคับแน่นจนผมแทบจะปลดปล่อย

"อ๊ะ อ๊ะอื้ออ"

"ซี๊ดด...โคตรดีหนาม"

พั่บ พั่บ พั่บ!

เสียงเนื้อกระทบเนื้อของเราเริ่มดังถี่ขึ้นเรื่อยๆเมื่อผมเริ่มเพิ่มจังหวะการสอดใส่มากขึ้น ผมเลี้ยริมฝีปากแห้งของตัวเองพร้อมกับจ้องมองหนามเตยที่กำลังกัดริมฝีปากตัวเองไว้แต่ภาพตรงหน้ามันกลับกระตุกต่อมผมมากขึ้นเมื่อร่างบางของเธอขยับไปตามจังหวะที่ผมกำลังควบคุม มือร้อนๆของผมกอบกุมเนินอกอวบของหนามไว้พร้อมกับบีบเค้นมันอย่างมันส์มือ

"อ๊ะอ๊ะ ทะทร็อตหนามมะอื้ออ"

"อื้มมม"

ผมคำรามในลำคอเบาๆขณะที่จูบคนตรงหน้าอย่างเร่าร้อนหนามยกมือคล้องคอผมไว้พร้อมกับจิกเล็บลงเพื่อระบายความทรมานที่เรากำลังเผชิญ ผมยกสะโพกหนามขึ้นอีกนิดเพื่อรับการกระแทกผมเมื่อสะโพกผมเริ่มเร่งจังหวะเร็วและแรงขึ้นจนสปริงเตียงเริ่มดังแข่งกับเสียงของผมและหนามเตย ผมกดจูบบนลานไหล่เธอแรงๆอย่างหมั่นเขี้ยว

ปึ่ก ปึ่ก ปึ่ก!!

"อื้ออ ทร็อตระเร็วไป"

"ช้ากว่านี้ไม่ได้แล้วหนามอ่า..."

ผมบดจูบหนามเตยอีกครั้งพร้อมกับสวนสะโพกเข้าออกอย่างไม่คิดจะหยั่งแรงเมื่ออารมณ์ตัวเองพุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ หนามกอดคอผมแน่นไม่ต่างจากผมที่กกกอดเธอไว้เพราะเราสองคนใกล้แล้ว มันกำลังจะถึงแล้ว

"อ๊ะอ๊ะ ทะทร็อตกรี๊ดดด"

"ฮึ่ม...!!"

พั่บพั่บพั่บพั่บ!

ผมคว้าสะโพกหนามไว้พร้อมกับเร่งสะโพกสอบตัวเองใส่เธอเร็วและเเรงมากขึ้นเมื่อหนามที่ถึงก่อนบีบรัดผมแน่นขึ้นหนามกระเด็นตามแรงผมอย่างหยั่นตัวไม่อยู่ ผมยันตัวขึ้นอย่างรวดเร็วพร้อมกับคำรามเสียงดังเมื่อตัวเองกำลังจะปลดปล่อย

พรึ่บ!

"อึ่ก อาห์!!"

เสียงหอบหายใจหนักๆของผมดังขึ้นพร้อมกับมือของผมที่เลอะน้ำตัวเองเพราะดึงถุงออก ผมก้มลงมองหน้าท้องเเบนราบของหนามเตยก่อนจะยิ้มออกมาเจื่อนๆเมื่อผมทำเธอเลอะไปด้วย ก่อนที่สายตาผมจะเลื่อนขึ้นมองใบหน้าหวานของแฟนตัวเองที่กำลังนอนหลับตาหอบหายใจไม่ต่างกันอยู่ผมกัดริมฝีปากตัวเองอย่างห้ามไม่อยู่ก่อนจะเอื้อมมือไปฉีกอีกซองมาใส่และค่อยๆเอื้อมมือตัวเองไปพลิกตัวหนามเตยให้คว่ำหน้าไปกับเตียงช้าๆ

ฟึ้บ...

"ทะทร็อต!?"

"แฮะๆ มันตื่นอีกแล้วน่ะหนาม...ทร็อตขอต่อนะ"

"จะถามให้ได้อะไรในเมื่อใส่เข้ามาแล้วอ่ะ?!"

"เอ้า...ให้ตายทำไมเข้าไปโดยไม่ได้รับอนุญาติเนี้ยยนิสัยไม่ดีจริงๆ"

"ไอ้โรคจิต...อื้ออ!"

ผมกดจูบหนามทันทีที่เจ้าตัวด่าผมอย่างไม่พอใจ ผมพยุงให้หนามเข้าทีเข้าทางเพื่อเตรียมรับแรงกระแทกไปด้วยทันทีเมื่อผมเริ่มบรรเลงบทรักอีกครั้ง ถึงปากเธอจะด่าแต่สุดท้ายหนามก็ยอมผมเช่นเคยเหมือนผมที่เอาแต่แพ้เธอได้ตลอดแพ้ไปทุกๆอย่าง แพ้ตั้งแต่แรกเห็น...แต่ตอนนี้ผมพูดได้เต็มปากแล้วล่ะครับว่าผมน่ะมีเจ้าของแล้ว ถึงใครจะว่ามีแฟนก็เหมือนมีปลอกคอแต่ผมก็หาได้สน...เพราะถ้าคนที่จูงสายนั้นเป็นหนามเตยต่อให้ต้องอยู่ในกรงผมก็ยอม

20.15 น.

"หนาม...หนามเตย"

"อื้อ..."

ผมนั่งนั่งกับเตียงเบาๆพร้อมกับเอื้อมมือตัวเองไปอังหน้าผากหนามเตยเพื่อดูว่าเธอมีไข้ไหมก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆเมื่ออุณหภูมิเธอปกติ หนามเตยที่ตอนนี้อยู่ในเสื้อแขนยาวของผมที่เอามาให้เธอใส่แต่พอเสื้อผมอยู่บนตัวหนามมันดูตัวใหญ่ไปเลยอ่ะหนามตัวโคตรจะเล็ก

"กินข้าวกัน"

"กี่โมงแล้วทร็อต?"

"สองทุ่ม"

ผมมองหนามเตยที่ลุกขึ้นมานั่งด้วยสายตาเป็นห่วงเพราะพอเธอขยับตัวเธอก็ร้องขึ้นอย่างเจ็บๆผมจึงสอดมือเข้าไปพยุงเธอไว้อีกแรง หนามมองไปข้างนอกพร้อมกับขมวดคิ้วเข้าหากันเมื่อเห็นว่าฝนยังคงตกอยู่ วันนี้ฝนตกหนักจริงๆจนตอนนี้ยังไม่หยุดเลย

"ทร็อต ไปส่งหนามอยู่บ้านได้ไหม?"

"ไม่ได้" หนามเลิกคิ้วขึ้นทันทีพร้อมกับมองมาที่ผมอย่างไม่เข้าใจ "ทร็อตโทรไปบอกเธอให้แล้ว และเธอก็เข้าใจ"

"ห๊ะ...ทร็อตโทรไปหา?"

"อืม วันนี้หนามนอนกับทร็อตนี่แหละ"

"มะไม่เอา..."

"ดื้อจังว่ะ?"

ฟึ้บ...

ผมอมยิ้มมองหนามเตยที่เม้มริมฝีปากตัวเองเข้ากันอย่างไม่พอใจเมื่อผมพูดแบบนั้นทั้งยังดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอดผมอีก หนามเตยหันมองผมที่เท้าคางตัวเองไปกับไหล่เธออย่างเอือมๆก่อนจะยกมือขึ้นมาจัดทรงผมของผมที่มันตกลงมาปรกหน้าให้อย่างอ่อนโยนจนผมอดที่จะกดสันจมูกตัวเองลงบนต้นคอเธอไม่ได้

"ไม่อยากนอนด้วยเลยจริงๆ"

"กลัวไม่ได้นอน?"

ปึ่ก!

"หิวข้าวแล้ว!"

"555+ รุนแรงกลบเกลื่อนอ่า"

"ไอ้บ้าเอ้ย!"

ผมหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะลุกขึ้นยืนข้างเตียงพร้อมกับยื่นมือไปตรงหน้าหนามเพื่อช่วยพยุงเธอเดิน อยากจะอุ่มนะแต่เดียวคงได้โดนด่าอ่ะถ้าทำแบบนั้น หนามเตยเอื้อมมือมาจับมือผมไว้พร้อมกับลุกขึ้นช้าๆพร้อมกับเบ้หน้าอย่างเจ็บๆเล่นเอาใจผมกระตุกไปวูบนึงเลยทีเดียว

"เจ็บมากไหมเนี้ย?"

"เพราะใครกันล่ะ??"

"...เพราะเก๊าเอง ^^"

"นิสัย!"

พรึ่บ!

"ทร็อต!"

"ให้อุ้มเถอะ เห็นแล้วเจ็บแทน"

"..."

หนามเตยเอื้อมมือขึ้นคล้องคอผมไว้พร้อมกับซบหน้าตัวเองหนีหน้าผมไปเลยเมื่อผมมองเธอแบบนั้น ผมเหยียดยิ้มออกมาอย่างพอใจก่อนจะเดินออกไปนอกห้องเพื่อกินข้าว เราก็ยังคงเถียงกันไปมาเช่นเดิมแต่มันก็อาจมีบ้างที่หนามเตยหลบสายตาผมพร้อมกับแก้มนั้นที่ค่อยๆแดงขึ้นมาเหมือนว่าหากเธอมองหน้าผมนานๆแล้วเธอจะคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นแต่ผมกลับรู้สึกดียิ่งมองหนามแล้วยิ่งรู้สึกดี โคตรจะรู้สึกดีที่สามารถพูดได้ตอบปากแล้วว่าเธอเป็นของผม...ของผมทุกอย่าง ^^

12/04/20xx

17.34 น.

"อ้ามม"

"..."

"อ้ามๆ"

ปึ่ก!

"โอ้ยไรเนี้ย!?"

"นี่คิดว่าแบ๊วมาก?"

"อืม น่ารักไหม?เจองี้หลงเลยดิ?"

"จิ๊!"

เสียงหัวเราะออกมาผมดังขึ้นอย่างพอใจก่อนที่ผมจะยื่นสายไหมสีชมพูไปตรงหน้าหนามเตย เธอมองมันอีกครั้งก่อนจะค่อยๆอ้าปากกัดมันไปคำนึง ก่อนที่เธอจะมองมันอีกครั้งและกินมันอีกครั้ง หนามเตยชอบของหวานๆมากส่วนผมชอบอะไรขมๆต่างจากเธอ...ผมจะกินของหวานเพิ่มทำไมในเมื่อคนตรงหน้าผมนั้นหวานก่อนขนาดนี้

"กินดิ อร่อยนะ"

"ไม่อ่ะ ไม่ชอบของหวาน"

"งั้นก็เอามาจะถือ"

"ไม่เอาจะถือให้"

"เฮ้อออ"

หนามเตยถอนหายใจเสียงดังพร้อมกับเบี่ยงหน้าหนีไปทางอื่นช้าๆ ดูก็รู้ว่าไอ้ท่าทางแบบนั้นคือหนามกำลังเขิน...ผมอมยิ้มคนเดียวก่อนจะคว้ามือเธอมากุมไว้พร้อมกับออกเดินอีกครั้งวันนี้ผมชวนหนามเตยมาออกกำลังกายน่ะแต่สุดท้ายก็เป็นผมเองที่ได้วิ่งเพราะหนามยังคงเสียดๆอยู่ผมจึงแวะซื้อสายไหมติดมาด้วยเมื่อวิ่งรอบสุดท้ายเสร็จนี่อุสาไปแย่งเด็กซื้อเลยนะเกือบไม่ทัน

"หิวข้าวยัง?"

"นี่แต่ล่ะวันกะจะชวนกินแต่ข้าวถูกไหม?"

"อืม หนามผอมไปอ่ะจับไม่ถนัดมือ"

"ไอ้!"

"ตัวกลมๆแล้วน่ารักด้วย มีแก้มเยอะบีบทีเพลินมือไปอีกแบบ"

"..."

พรึ่บ!

"ยะอย่าๆๆ"

"ไอ้โรคจิต!"

"โว๊ะทรงผมเสียทรงหมด!"

"ขับรถมาก็ไม่เหลือแล้วไหม?"

"อยู่ทรงจะตาย อย่ามายุ่งกับทรงผมนะ"

"งั้นอย่ามายุ่งกับหนามนะ!"

เชี้ย!...ผมเบิกตามองหนามที่สลัดมือออกจากมือผมและเดินหนีไปอย่างทำอะไรไม่ถูก เฮ้ยยแค่ล้อเล่นเองเนี้ยจริงจังหรอว่ะผมวิ่งตามหนามทันทีที่เธอเดินห่างออกไป เธอเอื้อมมือขึ้นขยี้ผมผมน่ะแล้วผมก็เลยแกล้งไปนิดหน่อยไม่คิดว่าหนามจะเดินหนีไปแบบนั้น

"เอ้า โกรธจริงหรอว่ะเนี้ย?"

"เออ ไม่ต้องมายุ่งเลยนะ"

"หยอก กินสายไหมไหม?"

"โยนทิ้งไปเลย"

"โหหนามใจร้ายว่ะ!"

ผมยกมือตัวเองเสยผมอย่างทำอะไรไม่ถูกพร้อมกับเดินตามหนามไปเรื่อยๆเธอเหลือบตามองผมนิดๆก่อนจะเบี่ยงกลับไปทางเดิม ผมเร่งฝีเท้าเข้าไปเดินข้างๆเธอพร้อมกับเบียดตัวเองเข้าหาหนามจนเธอเดินออกนอกทาง หนามหันกลับมามองผมอย่างเหวี่ยงก่อนจะเดินหนีไปอีกทางแต่ก็โดนผมเดินตามไปประกบเช่นเคยจนเธอหลุดหัวเราะออกมาพร้อมกับหันกลับมาตีไหล่ผมเบาๆ

"กวน ออกไปไกลๆเลย"

"อยู่ไกลแล้วใจจะขาด"

"เวอร์!"

"ให้เล่นใหญ่หน่อยเถอะเกิดมาไม่เคยเล่นใหญ่กับใครเท่าหนามมาก่อนเลย"

"เอาสายไหมมากิน"

"ไหนว่าให้ทิ้ง"

"อ้าวไอ้นี่!"

"ครับ กินเยอะๆนะครับท่าน"

ผมเอ่ยขึ้นอย่างกวนๆพร้อมกับยื่นสายไหมไปตรงหน้าหนามตยก่อนจะค่อยๆเหยียดยิ้มออกมาอย่างมีแผน ผมมองหนามเตยที่ค่อยๆกินสายไหมตรงหน้าก่อนที่ผมจะ

พรึ่บ! จุ๊บ!

"ทร็อต!!"

"อ่า...หวานจริงๆล่ะ"

"คนเยอะเนี้ย ไม่อายบ้างรึไง??"

"ถ้าอายจะทำไหม?"

ปึ่ก!

หนามตีผมเบาๆก่อนที่เธอจะคว้าสายไหมตรงหน้าเราไปถือและหันหนีผมพร้อมกับก้าวหนีอย่างรวดเร็ว ผมหัวเราะออกมาอย่างพอใจก่อนจะวิ่่งตามไปกวนเธอต่อหลังจากที่ผมจู่โจมเจ้าตัวตอนหนามกินสายไหม ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่ชอบของหวานแต่ถ้าเป็นหนามก็ว่าไปอย่าง ^^

20.12 น.

"กลับไปเลยจะเข้าบ้าน"

"จะกลับแล้วนี่ไงไล่ตลอด"

"ขับรถดีดี"

"ย้ายไปอยู่ด้วยกันไหม?"

หนามชงักเท้าที่กำลังจะเดินเข้าบ้านก่อนที่เธอจะหันกลับมามองผมอย่างไม่เชื่อหู ผมยิ้มออกมาบางๆก่อนจะเอื้อมมือไปคว้ามือเธอไว้พร้อมกับดึงให้หนามเตยขยับเข้ามาใกล้ผมที่นั่งอยู่บนรถอีกครั้ง

"ไปอยู่ด้วยกันอ่ะ ได้ไหม?"

"บ้ารึไง...แบบนั้นไม่ได้หรอก"

"ทำไมทร็อตเหมือนจะขาดหนามไม่ได้เลยว่ะ...อยากนอนกับหนามทุกคืน"

"นอนกับหมอนข้างไปก่อน"

"ใจร้ายว่ะ.."

"แล้วจะให้ทำไงเนี้ยย"

"ไม่รู้ล่ะ สักวันไงหนามก็ต้องมาอยู่กับทร็อตอยู่ดี"

ฟึ้บ!

"เอาแต่ใจ"

"รักมากไง"

หนามเตยหัวเราะออกมาเบาๆพร้อมกับบีบจมูกผมแรงๆอย่างหมั่นเขี้ยวก่อนเธอจะทำให้ผมเบิกตากว้างมองหนามอย่างไม่เชื่อสายตา ไม่อยากจะเชื่อว่าเมื่อกี้หนาม...หนามหอมแก้มผมอ่ะ!

"ถึงอู่แล้วบอกด้วย เข้าบ้านแล้วบายๆ"

"..."

"เลิกทำหน้าเอ๋อได้แล้วไอ้โรคจิต กลับไปๆ ^^"

"อีกครั้งได้ไหม เผื่อจะหลับฝันดีกว่าเดิม"

"ฝันเถอะ!"

ผมหัวเราะออกมาเบาๆพร้อมกับมองหนามที่วิ่งหนีเข้าบ้านด้วยสายตาที่เต็มไปด่วยความเอ็นดู เธอหันกลับมาโบกมือให้ผมอีกรอบผมจึงโบกมือตอบและค่อยๆบิดรถตัวเองออกมาจากหน้าบ้านของเธอผมขับรถออกมาตามทางเรื่อยๆอย่างสบายใจก่อนจะต้องขมวดคิ้วนิดๆเมื่อมาถึงอู่ของตัวเองแต่กลับพบว่ามันกำลังเปิดไฟอยู่ผมขับรถเข้าไปจอดภายในก่อนจะค่อยๆลงจากรถช้าๆพร้อมกับมองไปรอบๆอู่อย่างสงสัย อู่ผมควรจะปิดนานแล้วไม่ใช่หรอทำไมไฟถึงยังเปิดอยู่

"อึ่ก อื่ออ"

"...?"

ผมชงักกับที่อย่างทำอะไรไม่ถูกเมื่อได้เสียงคนร้องไห้ดังมาตามทางที่ผมกำลังเดินเข้าไปและมันยิ่งชัดเจนมากขึ้นเมื่อผมก้าวขาเข้าไปใกล้ ผมเดินไปที่กลางอู่ก่อนจะมองไปที่โซฟาที่เป็นที่พักของพนักงานพร้อมกับมองคนที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟานิ่ง...เธอเป็นผู้หญิง

"ฮื่ออ"

เธอที่ยังกอดเข่าร้องไห้อยู่นั้นและคงไม่รู้ว่าผมได้มายืนอยู่ตรงหน้าแล้วและตอนนี้ผมกำลังสงสัยว่าเธอนั้นเป็นใครทำไมถึงเข้ามาภายในอู่ผมได้ แต่รูปร่างเธอกลับคุ้นตาอย่างประหลาด...มันคุ้นจนผมเผลอเรียกชื่อเธอออกไป

"มิล่า..."

ฟึ้บ...!

"ทะ ทร็อต!"

มิล่าเงยหน้าขึ้นมาทันทีพร้อมกับเบิกตากว้างเมื่อเห็นผม ผมจ้องมองสายตาที่บ่งบอกเลยว่าทั้งเสียใจและอ้างว้างขนาดไหนมันเหมือนว่าตอนนี้มิล่าไม่เหลือใครแล้ว น้ำตามากมายที่กำลังไหลอยู่ตอนนี้ยิ่งไหลออกมามากขึ้นเมื่อเธอเห็นหน้าผมมิล่าลุกขึ้นยืนเต็มความสูงพร้อมกับวิ่งเข้ามาหาผมแทบจะทันที

พรึ่บ!

"เธอ...มาที่นี้ได้ยังไง?"

"ทร็อต...ฉะไม่อยากอยู่กับเขาอีกแล้วแกอย่าทิ้งฉันนะทร็อต!"

"..."

คิ้วของผมขมวดเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ ผมมองมิล่าที่กอดผมไว้แน่นพร้อมกับเธอที่ร้องไห้ออกมาเสียงดังผมทำอะไรไม่ถูกนอกจากค่อยๆเอื้อมมือตัวเองขึ้นกอดปลอบประโลมเธอ ร่างเพรียวตรงหน้าผมสั่นเทิ้มอย่างน่าสงสานจนผมอดที่จะเอ่ยปลอบประโลมไม่ได้ มิล่าเป็นหนึ่งในเพื่อนสนิทที่ผมมีและแฟนเธอก็เป็นเพื่อนสนิทอีกคนของผมเช่นกัน ผมไม่แน่ใจนักว่าเกิดอะไรขึ้นและเธอที่ไปเรียนถึงต่างประเทศกลับมาอยู่ตรงหน้าผมได้ยังไง...แต่ที่ผมมั่นใจคงมีเรื่องเดียวเธอคงมีปัญหาอะไรกับไอ้โจชัวมาแน่ๆถึงได้มาหาผมถึงที่ได้ขนาดนี้