Werewolf ล็อคหัวใจนายหมาป่า

EP.2 ปลอดภัย

'คือเราเพิ่งรู้จักกัน เราให้ได้แค่ไอดีไลน์นะ'

'ไอดีไลน์คืออะไร? ให้เบอร์มาเลยไม่ได้รึไง?'

'ไม่รู้ล่ะ ยังไงเราก็ให้ได้แค่นี้จริงๆ'

'จะกลัวอะไรหนักหนา?'

'รึว่าจะไม่เอา?'

'เอา!'

...

..

.

21.36 น.

ปึ่ก!

"ให้ตาย..."

ฉันวางปากกาตัวเองที่กำลังจดงานลงบนโต๊ะเขียนหนังสือด้วยความหงุดหงิด งานที่ฉันพยายามทำมาเกือบชั่วโมงไม่เดินเลยเพราะในหัวของฉันในตอนนี้มีแต่เรื่องของเขา! และที่ทำให้ฉันคิดหนักมากกว่านั้นคือฉันดันให้ไลน์เขาไปนี่สิเจ้าตัวที่ถูกฉันปฎิเสธที่จะให้เบอร์ดูงงไปนิดและเหมือนเขาจะไม่รู้ว่าไลน์ที่คนทั้งประเทศเขามีกันนั้นเอาไว้ทำอะไร ฉันจึงตัดบทโดยการเขียนไอดีใส่ใบสลีปเซเว่นและหนีออกมา แต่ฉันจะไม่ให้อะไรไว้ให้เขาเลยก็ไม่ได้เพราะสายตาที่เจ้าตัวกำลังมองมาที่ฉันด้วยสายตาข่มขู่นั้นอ่ะมันกดดันจนฉันรู้สึกกลัว

"หยุดๆนอนๆ"

ฉันบอกตัวเองเบาๆก่อนจะปิดโคมไฟที่โต๊ธเขียนหนังสือตัวเองและเดินไปที่เตียงที่อยู่ไม่ไกลจากโต๊ะท่าไหร่นักพร้อมกับทิ้งตัวลงนอนทันที ที่นี้คือห้องนอนของฉันเองมันมีพื้นที่ที่พออยู่ไม่มีห้องน้ำในตัว และวันนี้เป็นวันที่ดีสำหรับฉันวันนึงเลยล่ะที่ทั้งสองแม่ลูกนั้นไม่อยู่บ้านทั้งคู่ทำให้คืนนี้ของฉันสงบถึงในใจฉันในตอนนี้จะไม่สงบก็ตาม

ติ๊ง!

"..."

ฉันเหลือบตามองโทรศัพท์ตัวเองที่มันดังขึ้นทันทีก่อนจะเอื้อมมือขึ้นมาหยิบมันมาดูช้าๆและพบว่ามันเป็นแจ้งเตือนการเพิ่มเพื่อนจากไอดีไลน์...หัวใจฉันกระตุกเบาๆพร้อมกับมือฉันที่ค่อยๆสไลด์หน้าจอปลดล็อค

ติ๊ง!

Trot >> นอนรึยัง?

ฟึ่บ!

ฉันดีดตัวขึ้นมานั่งทันทีที่เห็นข้อความที่เด้งขึ้นมาก่อนที่ฉันจะกดเข้าไปดูโปรและชื่อที่ปรากฎตอนนี้มันคือทร็อต เขาคนนั้นจริงๆฉันนิ่งอยู่นานอย่างทำอะไรไม่ถูกไม่รู้จะตอบเขาดีหรือไม่ดีจนมีข้อความใหม่เด้งขึ้นมา

Trot >> โทรหาได้ไหม?

Narm-Toey >> ไม่ได้ๆ จะนอนแล้ว

ฉันตอบกลับแทบจะทันทีที่ถูกเขาถามแบบนั้น ให้ไลน์แล้วมันต่างจากให้เบอร์ตรงไหนว่ะเนี้ยหนามเตยในเมื่อมันก็โทรหาได้อยู่ดี...ฉันยกมือขึ้นขยี้ผมตัวเองเบาๆก่อนจะเหลือบสายตาลงมองหน้าจอที่มันเด้งข้อความใหม่ขึ้นมาหลังจากฉันที่ส่งตอบไปหาเขาเกือบสองนาทีได้

Trot >>มันพิมพ์ลำบาก ไม่ถนัด

Narm-Toey >> แล้วจะโทรมาคุยอะไร?

Trot >> ให้โทรไม่ให้โทรบอกมาแค่นี้

ฉันเม้มปากเข้าหากันอย่างทำอะไรไม่ถูกทันทีที่ถูกถามกลับมาแบบนี้หลังจากรอเขาตอบกลับมานานนับนาที มันก็เป็นแค่ข้อความและไม่เห็นหน้าแต่ทำไมมันถึงดูคล้ายฉันกำลังถูกข่มขู่ไม่ต่างจากอยู่ต่อหน้าเขาลยล่ะ

Narm-Toey >> ก็ได้...

ติ๊ดๆๆ

เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ฉันดังขึ้นทันทีที่ฉันตอบไปแบบนั้นฉันมองมันอย่างชั่งใจก่อนจะค่อยๆสไลด์รับและยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหูช้าๆ

"ฮัลโหล..."

(ไลน์เข้ายากมากเลยรู้ไหม)

"...แต่นายก็ทำได้แล้วนิ แล้วก็โทรมาเป็นด้วยเล่นครั้งแรกจริงๆหรอ?"

(แม่ฉันสอนน่ะ)

ฉันถึงกับสตั้นไปเลยหลังจากที่โดนเสียงนิ่งเรียบจากปลายสายตอบมาแบบนี้...นี่เขาให้แม่ทำให้ งั้นมันก็แสดงว่าเรื่องนี้แม่เขาก็รู้บ้าเขานี่มันบ้ารึไง

(ให้เบอร์มาแต่แรกก็จบ เสียเวลาตั้งนานกว่าจะได้ยินเสียง)

"อย่าพูดตรงนักสิ!"

ฉันตอบกลับไปเบาๆพร้อมกับความรู้สึกร้อนวูบแปลกๆที่แก้มของตัวเองเมื่อทร็อตตอบกลับมาแบบนั้น มันตรงไป...ตรงจนฉันรู้สึกเขินเอาจริงๆ

(แล้วจะต้องพูดอ้อมทำไมในเมื่อผลลัพธ์มันก็จบที่อยากได้ยินเสียง?)

"เอาเถอะ...แล้วโทรมามีอะไร?"

(พรุ่งนี้เรียนเช้าไหม?)

"ก็เช้า..."

(อืม งั้นไปพร้อมกันเลย)

"ห๊ะ? บ้ารึไง"

(บ้าอะไร ก็จะไปส่ง?)

ฉันหลับตาลงแน่นพร้อมกับถอนหายใจออกมาเบาๆ นี่เขาไม่เคยจีบใครจริงๆใช่ไหมถึงไม่รู้เลยว่าความสัมพันธ์แบบนี้มันควรจะเริ่มยังไง

"ทร็อต นายฟังฉันนะ...เราเพิ่งทำความรู้จักกันวันนี้ถึงนายจะมาร้านที่ฉันทำงานทุกวันก็เถอะแต่สรุปแล้วคือเราเพิ่งรู้จักกันวันนี้"

(...)

"และฉันก็ไม่ใช่คนที่จะไปกับคนที่เพิ่งรู้จักกันง่ายๆแบบนี้ เข้าใจไหม?"

(ฉันก็ไม่ได้บอกว่าเธอง่าย)

"ไม่ใช่ทร็อต!" ฉันยกมือขึ้นกุมหน้าผากตัวเองไว้เบาๆ นี่เขากับฉันคุยกันคนละภาษารึไงกันเนี้ย? "อย่างน้อยถ้านายจะจีบฉัน...นายควรเริ่มจากทำความรู้จักฉันก่อน"

(ก็ทำอยู่นี่ไง)

"โว๊ะ นายเข้าใจไหมว่าฉันไม่มั่นใจว่าตกลงที่นายเข้าหาฉันแบบนี้เพราะอะไร คนหน้าตาดีแถมยังดูยังไงก็ลูกคนรวยแบบนายจะมาจีบคนอย่างฉันที่ธรรมดาโคตรๆเนี้ย มันดูไม่ค่อยน่าเชื่อ"

(ก็เธอพิเศษไงหนามเตย ฉันเข้าหาเธอเพราะว่าเธอพิเศษสำหรับฉัน)

"..."

(แต่ถ้าเธอต้องการให้ฉันเข้าหาแบบช้าๆก็ได้ แต่เธอต้องรับปากกับฉันก่อน)

"รับปาก...รับปากอะไร?"

(รับปากว่าจะเปิดใจให้ฉันไง เพราะถ้าเธอไม่เปิดใจฉันจะทำทั้งหมดเพื่ออะไรล่ะ?)

"นายนี่...เป็นคนที่ทำอะไรต้องมีสิ่งตอบแทนสินะ"

(ก็ถ้าฉันไม่มีเป้าหมาย ฉันจะเริ่มมันได้ยังไงล่ะ?)

"..."

ฉันเผลอยิ้มออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ ฉันไม่แน่ใจนักว่าฉันในตอนนี้กำลังยิ้มกับคำตอบมึนๆของเขาหรือนิสัยของเจ้าตัวกันแน่

(จะตอบตอนนี้หรือให้ฉันไปเอาคำตอบเอง?)

"ทำไมชอบเร่งจัง!"

(...)

ฉันส่ายหน้าไปมากับคนปลายสายช้าๆ และนิสัยอีกอย่างของเจ้าตัวคงเป็นนิสัยที่ชอบเร่งรัดที่จะเอาคำตอบจากคนอื่นสินะ ทร็อตที่เป็นคนตรงไปตรงมาแบบนี้มันทำให้ฉันทึ่งไปเลยล่ะจากที่เคยมองว่าเขาเป็นผู้ชายนิ่งๆที่ดูไม่ใจร้อนอะไร และมันก็ทำให้ฉันอยากจะรู้ต่อไปไม่ได้ว่าที่จริงเขาคนคนนี้มีนิสัยกี่อย่างกันแน่

"ก็ถ้าไม่ให้โอกาสจะให้ไลน์ไปทำไมล่ะ"

(...หึ)

"หัวเราะแบบนั้นทำไมกันฉันพูดอะไรผิด?"

(ก็พอใจไงก็เลยหัวเราะ)

"นั้นมันเค้นหัวเราะมากกว่าไหม?"

(หรอ...ถ้าเธอไม่ชอบฉันก็จะไม่ทำมันอีก)

"ก็เปล่า...ฉันก็แค่ไม่ชินน่ะ มันไม่ชิน"

(ไม่ต้องชินหรอก)

"ทำไมล่ะ?"

(เดียวมันไม่ตื่นเต้น...)

"...บางครั้งฉันก็รู้สึกกลัวนะ คงไม่ใช่มาล่อลวงฉันไปฆ่าใช่ไหม?"

ฉันถามออกไปตามความรู้สึกเพราะน้ำเสียงนิ่งๆของเขามันทำให้ฉันเริ่มกลัว

(ไม่ได้จะลวงไปฆ่า...แต่จะล่อให้มาตกหลุมรัก)

"..."

ฉันเม้มปากเข้าหากันทันทีที่เสียงนิ่งเรียบนั้นตอบกลับมาทีเล่นทีจริง คือ...ฉันต้องพยายามกลั้นตัวเองไม่ให้หัวเราะขนาดไหนอ่ะที่จะทนกับมุขแปลกๆของเจ้าตัวแบบนี้ได้

(มุขเมื่อกี้ไม่ได้หรอ...ฉันอุสาคิดมาตั้งนาน)

"ฮะๆ ก็ตลกดี..."

(นอนเถอะไม่กวนแล้ว)

"อืม...ไงก็ฝันดีนะ"

(อืม...ฝันดีนะหนามเตย)

ฉันค่อยๆลดโทรศัพท์ตัวเองออกจากหูช้าๆพร้อมกับมองหน้าจอตัวเองนิ่งด้วยใจที่กำลังเต้นแรงอย่างคุมไม่อยู่ มันก็ไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยมีใครมาจีบนะ...แต่มันก็ต้องรู้สึกแปลกๆเป็นธรรมดาไหมหากโดนจีบตรงๆขนาดนี้ โอเคว่าเรารู้ว่าเขาจีบแต่ฉันกลับนึกหน้าเขาเวลาคุยอะไรแบบนี้ไม่ออกเลยจริงๆ แถมยังขอให้ฉันเปิดใจอะไรนั้นอีก เขาไม่ใช่คนที่หน้าตาธรรมเลยออกจะหล่อมากๆเสียด้วยซ้ำแต่กลับมาขออะไรแบบนี้กับคนธรรมดาๆแบบฉันเนี้ยมันทำให้ฉันคิดอะไรไม่ออกจริงๆ...เอาเป็นว่าวันนี้ฉันไม่รู้อะไรต่อแล้ว ค่อยดูวันต่อๆไปเถอะว่ามันจะเป็นยังไงต่อ

21/10/20xx

18.33 น.

กรุ๊งกริ่ง...

"ยินดีต้อนรับค่ะรับอะไรดีคะ ^^"

"อืม...มีอะไรแนะนำไหมครับ?"

"สำหรับวันนี้ทางเราแนะนำแตงโมปั่นค่ะ แตงโมสดๆจากไร่เลย ^^"

"งั้นเอาแก้วนึงครับ ^^"

"ส่วนพี่เอาบลูฮาวายนะครับน้องสาว ^^"

ฉันเหลือบสายตาขึ้นมองร่างสูงคุ้นตาตรงหน้าทันทีที่ได้ยินเสียงยียวนนั้นไม่ต่างจากพี่เก่งที่ตอนแรกไม่ได้หันมาสนอะไรแต่กลับหันมามองไตตั้ลทันทีที่ได้ยิน เขามองฉันยิ้มๆพร้อมกับคล้องคอผู้หญิงตัวเล็กๆที่เดินมาด้วยกัน

"กินอะไรดีครับ?"

"อืม วี่ขอเป็นโกโก้ปั่นแล้วกันอ่อเอาเค้กส้มด้วยนะ"

"ได้ยินแล้วนะ พี่คงไม่ต้องสั่งซ้ำ ^^"

"...ค่ะ รอสักครู่นะคะ"

ฉันตอบกลับเสียงนิ่งและพยายามไม่ทำหน้าตาไม่พอใจใส่ไตตั้ลเพราะครั้งนี้เขาไม่ได้เข้ามาคนเดียวแต่ยังไม่เพื่อนผู้ชายและคู่ควงเขาอีกคน ไตตั้ลหันกลับมายิ้มให้ฉันอีกครั้งก่อนจะพากันเดินไปนั่งโต๊ะติดกระจก

"เกลียดหน้ามันว่ะ วอนตีนคนซะเหลือเกิน!"

"เอาเถอะพี่เก่ง อย่างน้อยมันก็ไม่ได้มาขอเงินหนาม"

"ถ้าไล่ลูกค้าได้พี่จะไล่มันออกคนแรกเลย"

ฉันยิ้มออกมาอีกครั้งก่อนจะหันไปมองกลุ่มไตตั้ลอีกครั้งและเห็นว่ามันกำลังมองมาพอดี เจ้าตัวเหยียดยิ้มมุมปากส่งมาให้แต่ฉันกลับทำเป็นมองเลยผ่านไปอย่างเนียนๆ...ร้อยวันพันปีไม่เคยที่จะเข้าร้านอะไรแบบนี้แต่วันนี้กลับมานั่งแถมยังพาผู้หญิงและเพื่อนมาด้วย มันดูแปลกๆแต่คงไม่หรอก ฉันน่าจะคิดไปเอง

"ให้พี่เอาไปเสริฟแทนไหม?"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดียวหนามไปเอง"

ฉันตอบกลับทันทีที่พี่เก่งถามแบบนั้น เขามองฉันแวบนึงก่อนจะพยักหน้าช้าๆ พี่เก่งคงเป็นห่วงฉันล่ะเพราะเขาเป็นคนที่รู้จักฉันที่สุดและฉันก็นับถือพี่เก่งเป็นพี่คนนึงเลยก็ว่าได้ ฉันยิ้มออกมาบางๆก่อนจะยกเครื่องดื่มและเค้กขึ้นมาใส่ถาดตัวเองและเดินไปทางที่ไตตั้ลนั่งอยู่

"แตงโมปั่น บลูฮาวาย โกโก้ปั่นและเค้กส้มได้แล้วค่ะ...ขออนุญาติวางนะคะ"

"ครับ..."

ผู้ชายคนที่มากับไตตั้ลเอ่ยรับทันทีพร้อมกับมือเขาที่ยกขึ้นมาช่วยยกลงให้ฉันไปด้วย ก่อนที่ฉันจะได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆจากอีกคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม ฉันเหลือบตามองเขานิ่งๆอย่างไม่เข้าใจ

"นี่น้องสาวฉันชื่อหนามเตย และหนามเตยนี่ไอ้บอยเพื่อนฉัน"

ฉันขมวดคิ้วเข้าหากันช้าๆเมื่อจู่ไตตั้ลก็แนะนำเพื่อนตัวเองให้ฉันรู้จัก ฉันมองไปที่เพื่อนของไตตั้ลที่ยิ้มให้อยู่ด้วยใบหน้านิ่งเรียบก่อนจะยิ้มให้เขานิดๆเพื่อไม่ให้เสียมารยาท

"สวัสดีครับน้องหนามเตย ไอ้ไตตั้ลมันคุยเรื่องน้องให้พี่ฟังมาตั้งนานพี่เพิ่งเคยเห็นวันนี้ล่ะไม่น่าเชื่อว่ามึงจะมีน้องน่ารักแบบนี้ ^^"

"ใช่ไหม น้องกูน่ารักจริงๆล่ะ ^^"

"ฉันขอตัวนะคะ"

"จะรีบไปไหน..."

ปรื้น...

"...รถแม่งคุ้นๆไหม?"

"รถทร็อตไง ทร็อตพี่เจ้าของสนามแข่งที่ตั้ลไปอ่ะ!"

"ห๊ะ...พี่ไอ้วูฟ!?"

"ไม่เชื่อก็ดูสิ!"

ฉันมองไปที่นอกกระจกพร้อมกับร่างสูงที่เพิ่งจอดรถและถอดหมวกเสร็จ ทร็อตมองเข้ามาในร้านด้วยสายตานิ่งเรียบไม่ต่างจากทุกทีแต่ครั้งนี้มันกลับแปลกไปตรงที่เขามองผ่านทุกคนที่กำลังมองเขามาที่ฉันที่กำลังยืนอยู่ก่อนที่มุมปากนั้นจะค่อยๆยิ้มออกมานิดๆ

"มันยิ้มให้เธอหรอวี่?"

"บะบ้ารึไง ทร็อตจะยิ้มให้เราทำไมกัน?"

ฉันมองกลับเข้ามาภายในร้านอีกครั้งหลังจากถูกเสียงเหลมของผู้หญิงที่ชื่อวี่ดึงสติ ไตตั้ลเงยหน้าขึ้นมามองฉันก่อนจะมองไปที่ทร็อตอีกครั้งเจ้าตัวค่อยๆยิ้มออกมาก่อนจะหันกลับมาหาฉันอีกครั้ง

"รึทร็อตยิ้มให้เธอ?"

"...ฉันขอตัว"

ฉันตอบกลับอย่างรวดเร็วและเดินเลี่ยงออกมาจากโต๊ะของไตตั้ลทันทีก่อนที่เขาจะสงสัยอะไรไปมากกว่านี้ ฉันไม่อยากให้เขารู้เรื่องที่เกี่ยวกับฉันเพราะถ้าเขารู้...แม่ของเขาก็จะรู้ด้วย

กรุ๊งกริ๊ง

"ยินดีต้อนรับค่ะ รับอะไรดีคะ? ^^"

ฉันมองพี่โมที่เข้าประจำที่ทันทีที่เห็นว่าลูกค้าคนนี้คือใครก่อนจะมองทร็อตที่เพิ่งเดินเข้ามาแวบเดียวก่อนจะเดินเลี่ยงออกมาอีกทาง ฉันไม่รู้ว่าทร็อตทำหน้ายังไง แต่ฉันก็ไม่อยากให้ไตตั้ลรู้เหมือนกันว่าฉันกับเขารู้จักกัน...ทร็อตที่เป็นถึงพี่ชายของเจ้าของสนามแข่งที่ไตตั้ลไปบ่อยๆนั้นก็แปลว่าทร็อตนั้นไม่ธรรมดาจริงๆ ฉันที่เดินเข้ามาหลังร้านยืนนิ่งอยู่กับที่อย่างทำอะไรไม่ถูกฉันจึงเดินไปที่อ่างและล้างแก้วที่ค้างไว้แทน อย่างน้อยที่ฉันไม่ออกไปหน้าร้านมันก็ไม่ใช่ว่าฉันกำลังอู้

"หนามเตย!"

"คะคะ?"

ฉันที่กำลังเหม่ออยู่สะดุ้งตกใจนิดๆพร้อมกับเงยหน้ามองพี่โมที่เดินเข้ามาที่หลังร้านและเรียกฉันซะเสียงดัง ฉันขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจพร้อมกับมองแก้วน้ำปั่นในมือเธออย่างไม่เข้าใจ

"ทำไมไม่รีบบอกว่าทร็อตกับเธอกำลังคุยกันอยู่!?"

"ห๊ะ อะไรของพี่โมเนี้ย?"

ฟึ่บ!

"นี่ไง ทร็อตสั่งน้ำให้เธอ!"

"คะ??" ฉันเบิกตากว้างอย่างไม่เข้าใจพร้อมกับมองแก้วในมือพี่โมอย่างไม่เชื่อสายตา...นี่ทร็อตสั่งน้ำให้ฉัน

"รับไปเลย พี่อ่อยมาตั้งนานก็ไม่บอกกันนกเลยเห็นไหมเนี้ย!"

"...ขอบคุณค่ะ"

"ไปขอบคุณเขานู้นน อ่อพี่เก่งฝากมาบอกว่าเลิกงานแล้วคุยกันด้วย!"

ฉันยกมือตัวเองขึ้นรับแก้วที่พี่โมยื่นมาตรงหน้าอย่างงงไม่หายก่อนจะเห็นว่ามันคือน้ำแตงโมปั่น ทร็อตสั่งน้ำแตงโมปั่นให้ฉันเนี้ยนะ ฉันค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปในร้านและเห็นว่าเขากำลังนั่งเขียนอะไรอยู่และที่โต๊ะเขาก็มีแก้วอยู่เช่นกันแต่วันนี้เขาไม่ได้กินนมสดสตอเบอรี่ปั่นอย่างเคยแต่กับกินแตงโมปั่นแทน...ให้ตาย เขาเคยรู้สึกอะไรบ้างไหมเนี้ยย

"..."

ฉันมองแก้วในมือตัวเองอีกครั้งก่อนจะค่อยๆจรดปากตัวเองลงบนหลอดและดูดน้ำหวานๆนั้นช้าๆ มันก็อร่อยๆเหมือนอย่างเคยล่ะ...ก็อร่อยดี ฉันวางมันลงข้างๆอ่างก่อนจะเริ่มล้างแก้วอีกครั้ง พอก่อนเรื่องส่วนตัวอย่าเพิ่งขอทำงานก่อน

"หนามเตย!"

พรึ่บ...

ขาฉันที่กำลังจะก้าวออกมาช่วยงานหลังจากที่ล้างแก้วเสร็จชะงักไปนิดเมื่อได้ยินเสียงกวนๆของไตตั้ลที่ตะโกนเรียกชื่อฉันเสียงดังซะลั่นร้านลูกค้าที่กำลังนั่งกันอยู่หันมามองที่ฉันนิดๆไม่เว้นแม้แต่ทร็อตที่นั่งอยู่ เขานั่งห่างจากโต๊ะพวกไตตั้ลแค่สองโต๊ะมันจึงทำให้ฉันต้องเดินผ่านเขาไปด้วย ทร็อตเหลือบมองไปด้านหลังตัวเองนิดๆก่อนจะหันกลับมามองฉันที่กำลังเดินผ่านอีกรอบ ฉันพยายามจะไม่มองเขาและก้าวผ่านอย่างรวดเร็ว

"เรียกเบาๆก็ได้มั่ง"

"ก็กลัวไม่ได้ยินไง คนเยอะแล้วไม่สนใจลูกค้าเลยฉันเรียกตั้งนาน!"

"..." ฉันเม้มปากข้าหากันพร้อมกับมองไปที่ไตตั้นนิ่งๆเพราะไม่อยากจะทะเลาะกันในนี้

"แล้วมึงจะดุน้องมึงทำไมเนี้ยย อย่าไปสนไอ้ไตตั้ลเลยครับพวกพี่จะเรียกเก็บเงินน่ะ"

"ค่ะรอสักครู่นะคะเดียวไปเอาบิลแป๊บนึง"

"ครับ ^^"

ฉันมองไตตั้ลแวบนึงก่อนจะเดินกลับมาที่เคาน์เตอร์เพื่อเอาบิลไปให้เขา ดูก็รู้ว่ามันอยากจะหาเรื่องนี่ถ้าไม่ติดว่าในนี้มันในร้านฉันกับมันคงได้ด่ากันแน่อยู่ดีไม่ว่าดี ฉันเดินกลับมาอีกครั้งก่อนจะยื่นบิลไปให้เพื่อนของมัน

พรึ่บ!

"อ๊ะ!"

"โอ๊ะ พี่ขอโทษนะพี่ไม่ได้ตั้งใจ ^^"

"..."

ฉันขยับออกมาทันทีพร้อมกับชักมือกลับอย่างรวดเร็วเมื่อจู่ๆมือของเพื่อนไตตั้ลมันไม่ได้ยื่นมาเพื่อรับบิลเฉยๆแต่กับคว้ามือฉันไว้ด้วย ให้เด็กอนุบาลดูก็ดูออกว่ามันไม่ได้บังเอิญ แถมไตตั้ลมันยังมีหน้ามาหัวเราะฉันอีก

"หนามเตยมันไม่ถือสาหรอก มากกว่านี้มันก็ให้ได้"

"ไตตั้ล!"

"โอ๊ะ โทษๆพี่ลั่นน้องไม่โกรธพี่นะ ^^" ฉันกำมือเข้าหากันแน่นเมื่อถูกไอ้ไตตั้ลมันดูถูกแบบนี้ "แต่แกก็ไม่มีแฟนนี่...นี่ไงเพื่อนฉันมันสนใจแกน่ะ มันรวยนะไม่สนหน่อยหรอ?"

"555+ ไม่รวยมากหรอกครับ แต่ก็พอเลี้ยงน้องได้ ^^"

ครื้น!!!

ทั้งร้านเงียบไปทันทีที่ทร็อตลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่ตัวเอง เขาหันกลับมามองที่ไตตั้นด้วยสายตานิ่งเรียบแต่ฉันก็พอจะรู้ว่าตอนนี้เขากำลังไม่พอถึงขนาดไหน ฉันมองเขาที่กำลังจ้องตากันสลับไปมาอย่างทำอะไรไม่ถูก จะห้ามก็ไม่รู้จะต้องพูดยังไงแต่จะให้พวกเขามีเรื่องกันมันก็ใช่เรื่องและยิ่งฉันเป็นสาเหตุอีก...ให้ตายฉันควรจะทำยังไงกับสถานการณ์ในตอนนี้ดี!?

"มีปัญหาอะไรหรอครับ รึพวกผมพูดกันดังไปหรอ?"

ไตตั้ลถามขึ้นด้วยน้ำเสียงยียวนทันทีที่เห็นแบบนั้น แววตาฉันเริ่มตะหนักทันทีว่านี่มันในร้านแล้วยังลูกค้าคนอื่นที่กำลังมองมาอีกแต่จะให้ฉันพูดอะไรในตอนนี้ฉันก็กลัว กลัวสายตาของทร็อตในตอนนี้

"ไม่มีจะลุกขึ้นรึไง?"

"หึ...ผมแค่คุยกับน้องตัวเองแล้วคุณมายุ่งอะไร?"

"ผมก็ไม่อยากจะยุ่งหรอกนะ...แต่มันใช่หรอที่คุยกับน้องตัวเองด้วยคำต่ำๆแบบนั้น?"

"นี่มึง!"

"ไม่มีใครเขาพูดคำพวกนี้กันแล้วนะ ถ้าคนคนนั้นไม่ต่ำเหมือนคำพูดตัวเอง!"

"มึง!!"

"อย่านะ นี่มันในร้านหยุดบ้าได้แล้ว!"

ฉันจับแขนไตตั้ลไว้อย่างรวดเร็วเมื่อเขาจะวิ่งเข้าไปหาทร็อตที่ยืนอยู่ไม่ไกลจ้าตัวหันมามองฉันก่อนจะตวัดสายตาไปมองทร็อตอีกครั้ง

"มึงน่ะอย่าเสือก นี่น้องกู!"

พรึ่บ!

"ไตตั้ล!"

"กลับบ้าน งานไม่ต้องทำแม่งแล้ว!"

"บะบ้ารึไง ปล่อยฉันนะตั้ล!"

ฉันพยายามยื้อตัวเองไว้ทันทีที่จู่ๆไตตั้ลมันก็กระชากแขนฉันแล้วดึงให้ฉันเดินตามตัวเองออกไปข้างนอก พี่เก่งมองตามฉันและจะตามมาทันทีแต่ฉันห้ามไว้ก่อน ถึงฉันจะไม่อยากกลับไปกับมันแต่อย่างน้อยก็ดีกว่าจะให้มันพังร้าน

พรึ่บ!!

"แล้วถ้ากูจะเสือก กูต้องขออนุญาติพี่เหี้ยๆอย่างมึงด้วย?"

"นี่มึง!!"

"ทร็อต!"

ฉันมองมืออีกข้างตัวเองที่ถูกทร็อตจับไว้แน่นอย่างหนักใจ เขาสบสายตากับฉันก่อนจะตวัดสายตาตัวเองขึ้นมองไตตั้ลที่ยังกำมือฉันไว้ไม่ปล่อย มือข้างที่ไตตั้ลจับฉันไว้มันเจ็บมากเพราะแรงบีบต่างจากทร็อตที่ถึงเขาจะจับฉันไว้แน่นแต่ฉันกลับไม่ได้รู้สึกเจ็บอะไรเลย

"มึงเอาเวลามาเหี้ยใส่หนามเตยไปหาเงินมาจ่ายค่าพนันก่อนไหม?"

"มึง มึงมาเสือกอะไรกับเรื่องของกู!"

"กูจะเสือกทุกเรื่องที่เกี่ยวกับหนามเตย"

"เฮอะ! นี่มึงอย่าบอกนะว่ามึงชอบน้องกู!?"

"เออ!"

"..."

ไตตั้ลเบิกตากว้างทันทีที่ทร็อตยอมรับคำถามที่เขาถามอย่างไม่ลังเลอย่างไม่เชื่อสายตาก่อนที่สติมันจะกลับมาพร้อมกับเสียงหัวเราะเหยียดๆนั้น

ฟึ้บ!

"และต่อไปนี้อย่าให้กูเห็นมึงมาทำต่ำๆแบบนี้กับหนามเตยอีก เพราะมึงจะไม่ได้รับการละเว้นจากกูแบบนี้อีกเป็นครั้งที่สอง!"

ฉันที่ถูกทร็อตดึงเข้ามาหาตัวได้แต่ยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูก และไม่รู้ว่าทร็อตทำหน้ายังไงในตอนนี้เพราะฉันที่ยืนอยู่ข้างหลังเขาจึงได้เห็นแค่สีหน้าของไตตั้ลที่กำลังมองมาที่ทร็อตเท่านั้นมันจึงทำให้ฉันเห็นว่าตอนนี้ขามีแววตาขลาดขนาดไหน

"หึ มึงอย่าคิดว่ามึงรวยแล้วมึงจะทำอะไรก็ได้"

"งั้นมึงอยากลองไหมล่ะว่าคนแบบกูทำอะไรได้บ้าง?"

น้ำเสียงดุดันของทร็อตถามขึ้นพร้อมกับขาของเขาที่ก้าวเข้าไปหาไตตั้ลอีกครั้ง ฉันยื้อมือเขาที่จับมือฉันไว้ทันทีพร้อมกับส่ายหน้าไปมาช้าๆเมื่อทร็อตหันกลับมามอง

"หึ ฝากไว้ก่อน!"

"..."

ไตตั้ลเอ่ยขึ้นเร็วๆก่อนจะรีบเดินออกไปพร้อมกับเพื่อนตัวเองที่มาด้วย แต่ถึงแบบนั้นมันก็ยังไม่วายหันมาทางทร็อตอีกครั้งและมองหน้าเขาด้วยสายตาแค้นๆ ฉันหลับตาลงช้าๆพร้อมกับถอนหายใจออกมาเบาๆ

"ยังไงก็ขอบคุณนะ...และก็ขอโทษเรื่องไตตั้ลด้วย"

ฉันเอ่ยขึ้นเบาๆพร้อมกับละมือออกจากแขนเขาแต่ยังออกมาไม่มากทร็อตก็คว้ามือฉันไว้อีกครั้ง ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขาเหมือนเขาที่กำลังมองมาที่ฉัน เราสบสายตากันนานนับนาทีมันนานจนทำให้หัวใจฉันเต้นแรง

"ยิ่งเห็นแบบนี้ยิ่งห่วงเลย"

"ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันชินแล้ว..."

"แต่ยังไงเธอก็เป็นผู้หญิง...แถมยังเป็นคนที่ฉันรักอีก"

ใจที่มันเต้นแรงมันยิ่งเต้นแรงมากกว่าเดิมเป็นสิบเท่าเมื่อคนตรงหน้าพูดตามที่ตัวเองคิดอีกแล้ว ทร็อตบีบมือฉันไว้แน่นพร้อมกับสบสายตากับแววตาที่กำลังสั่นไหวของฉันนิ่ง...สายตาเขามันทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นมันเหมือนความรู้สึกของการถูกปกป้องมันกลับมาหาฉันอีกครั้งหลังจากที่พ่อฉันเสีย เขาทำให้ฉันรู้สึกปลอดภัย ปลอดภัยที่มีเขาอยู่ข้างๆและจับมือฉันไว้แบบนี้