Werewolf ล็อคหัวใจนายหมาป่า

EP.11 เจ้าหญิง

14/11/20xx

12.36 น.

"อันนี้รสแปลกๆไหม ทำไมรู้สึกว่าไม่อร่อย"

"ของตัวเองไม่อร่อยแล้วมากินของหนามเนี้ยนะ?"

"เปลี่ยนจานกันได้ไหม ไม่อร่อยว่ะ"

"พูดเบาๆหน่อยทร็อต เดียวเขาก็ได้ยิน..."

"ก็มันไม่อร่อยจริงๆนิ"

"งั้นทร็อตก็กินของหนาม เอาของทร็อตมา"

ทร็อตเลิกคิ้วมองฉันก่อนที่เขาจะยกยิ้มมุมปากช้าๆแต่ก็ไม่ยอมเลื่อนจานของตัวเองมาซึ่งมันทำให้ฉันงงนิดๆและไม่เข้าใจมากๆว่าเจ้าตัวต้องการอะไร ทร็อตตักข้าวตัวเองเข้าปากและเคี้ยวอย่างกวนๆ

"ตกลงยังไง เปลี่ยนไหมเนี้ย?"

"ล้อเล่น มันอร่อยอยู่แค่อยากดูว่าหนามจะทำไงแค่นั้นแหละ"

"...นี่ว่างหรอ?"

"มากกกก ชอบเวลาหนามทำหน้าคิดหนักน่ารักดี"

"โรคจิตป่ะเนี้ย"

"โรคจิตอ่อนๆ ^^"

"..."

ฉันหรี่ตามองทร็อตอย่างเอือมๆพร้อมกับส่ายหน้าไปมาช้าๆก่อนจะเริ่มกินอาหารตรงหน้าอีกครั้ง วันนี้ฉันมีเรียนบ่ายน่ะทร็อตเลยไปรับมากินข้าวก่อนแล้วเขาค่อยไปส่งเรียนแต่ดูวันนี้เจ้าตัวจะอารมณ์ดีแปลกๆนะแต่ก็นะ...มันก็แปลกทุกวัน

"อยากไปเที่ยวไกลๆกับหนามสักที่ อันที่จริงก็มีที่ที่อยากไปแล้วด้วยล่ะแต่ไม่รู้ว่าหนามจะว่างให้ทร็อตวันไหนนี่สิ"

"หือ...เที่ยว?"

"อืมหนามไม่อยากไปเที่ยวกับทร็อตหรอ?"

"..." ปากของฉันเม้มเข้าหากันช้าๆ "ก็อยากไปเที่ยวกับทร็อตนะ แต่ช่วงนี้หนามไม่ค่อยมีวันว่างเลยอ่ะ"

"ใช่ไหม จะว่างวันไหนฮึ?"

"ก็ไม่รู้...เรียนเสร็จก็ต้องทำงาน"

"ก็ไม่ต้องทำ"

"พูดง่ายจัง"

ฉันมองทร็อตอย่างไม่พอใจเมื่อเขาพูดแบบนั้นทร็อตหัวเราะออกมาเบาๆพร้อมกับมองมาที่ฉันที่กำลังเคี้ยวอาหารด้วยสายตานิ่งเรียบตามฉบับของเจ้าตัว

"ง่ายดิ หนามก็แค่ลาออกแล้วมาทำบัญชีให้อู่ทร็อต"

"..."

"เราคุยกันแล้วนิทร็อต เอออันนี้ทร็อตรู้แต่ทร็อตก็อยากให้หนามคิดอีก...มาทำงานกับทร็อตแล้วมันทำไมอ่ะไม่ดีรึไง?"

ทร็อตตอบคำที่ฉันคิดในหัวและถามฉันต่อด้วยน้ำเสียงที่เริ่มจะไม่พอใจ ใช่เรื่องนี้ฉันคุยกับทร็อตหลายครั้งแล้วและทุกครั้งฉันจะปฎิเสธเขา...ก็ไม่ต่างจากครั้งนี้หรอก ฉันไม่ใช่ไม่อยากไปทำงานกับเขาแต่มันติดอยู่ที่ฉันนี่แหละที่ไม่อยากให้แม่เลี้ยงฉันเข้ามาบงการมากกว่านี้ หากเธอรู้ว่าฉันไปทำงานกับทร็อตมีหวังเธอได้เข้ามายุ่งอีกแน่เพราะแค่นี้ก็ขู่ฉันอยู่ทุกวี่วันอยู่ล่ะเรื่องชีวิตดีน่ะ ทั้งแม่ทั้งลูก

"ทร็อตก็รู้ว่าเพราะอะไร เพราะงั้นเลิกพูดเรื่องนี้เถอะ...พี่คะเก็บเงินหน่อยค่ะ"

ฉันตัดบทคนตรงหน้าแทบจะทันทีพร้อมกับเรียกพี่พนักงานมาเก็บเงินทันทีและจ่ายในส่วนของฉันให้ทร็อตที่หยิบเงินตัวเองจ่ายก่อนซึ่งทร็อตรู้ว่ายังไงฉันก็ไม่ยอมให้เขาเลี้ยง เวลาเราไปไหนกันฉันไม่ให้เขาเลี้ยงหรอกกินก็กินด้วยกันจะให้แต่อีกคนออกมันก็ใช่เรื่อง

ติ๊ดๆๆ

ฉันหยุดยืนมองทร็อตที่หยิบโทรศัพท์ตัวเองออกมาดูเพราะโทรศัพท์เขาดังขึ้นระหว่างที่เรากำลังจะไปขึ้นรถ ฉันจึงหยิบหมวกกันน็อคมาใส่รอเขาที่คุยโทรศัพท์อยู่

"ว่า? ห๊ะ พูดดีๆดิมิล่าแกอยู่ไหน!?"

ฉันมองทร็อตที่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงร้อนรนอย่างสงสัย เขาขมวดคิ้วเข้าหากันพร้อมกับพยายามคุยกับปลายสายด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดแต่ปนไปด้วยความเป็นห่วง

"อย่าคิดทำอะไรบ้าๆก่อนกูไปถึง เลิกบ้าสักทีมิล่า! เออฟังฉันฉันขอเวลาสิบนาทีฉันจะไปหาแกภายในสิบนาที!"

พรึ่บ!

"มีอะไรทร็อต?"

"ขึ้นรถเถอะเดียวทร็อตไปส่งหนามก่อนไปหามิล่า"

ฟึ้บ...

"หนามว่าทร็อตรีบไปหามิล่าเถอะ เดียวหนามนั่งรถเมล์ไปก็ได้แค่ไม่กี่ป้ายเองเสียเวลาทร็อตเปล่าๆ"

"แต่..."

"รีบเถอะ หนามเป็นห่วงมิล่า"

"...ขอโทษนะหนาม"

ฉันพยักหน้าอย่างรวดเร็วพร้อมกับส่งหมวกตัวเองที่ถอดออกมาคืนทร็อตพร้อมกับมองทร็อตที่บิดรถออกไปจากตรงนี้อย่างเรียบร้อน ฉันมองตามด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงก่อนจะตัดใจเดินไปขึ้นรถเมล์ที่มาถึงพอดี...ต้องมีอะไรด่วนและไม่ดีแน่ๆทร็อตถึงดูรีบร้อนและเป็นห่วงมิล่าขนาดนั้น มันทำให้ฉันอดเป็นห่วงด้วยไม่ได้จริงๆ

15/11/20xx

11.40 น.

"ครับ วันนี้ก็จบการเรียนการสอนแค่นี้นะครับเอางานที่อาจารย์สั่งไว้มาส่งด้วยมาพร้อมกับคู่นะครับอาจารย์จะได้เช็คชื่อไปด้วย"

"งั้นฉันไปหาคู่ฉันล่ะหนาม เจอกัน"

"อืม บายๆ"

ฉันเอ่ยขึ้นเบาๆพร้อมกับยิ้มให้นลินบางๆพร้อมกับลุกขึ้นเพื่อไปหาคู่ตัวเองเช่นกัน ฉันมองไปรอบๆก่อนจะเจอปัตย์กวักมือเรียกอยู่อีกทางจึงเดินไปหาพร้อมกับยิ้มทักทายเขาอย่างเป็นกันเอง

"ไง งานเยอะไหม?"

"อืม ช่วงนี้อาจารย์โคตรจะทำร้าย"

"ไม่ต่างกัน ปวดหัวชิปหาย"

"จุ๊ๆ อย่าเสียงดังไปคุณหมอ ^^"

"แซวไปอีก นี่จะรอดปีสองไหมยังไม่รู้"

"รอดหรอกน่า ไงก็สู้ๆนะ ^^"

"เช่นกันครับ ^^"

ฉันหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะเงียบเมื่อมาถึงคิวส่งงานตัวเองกับปัตย์เจ้าตัวยื่นงานไปให้อาจารย์และบอกชื่อฉันกับชื่อเขาทันที นี่ฉันก็กะจะบอกละนะแต่ไม่ทันปัตย์อ่ะ เขาจำชื่อฉันได้ด้วย

"จำชื่อหนามได้ด้วย?"

"ชื่อจำง่ายก็จำได้ดิ"

"งี้นี้เอง...งั้นไว้เจอกันนะปัตย์เรากลับก่อน"

"เค กลับบ้านดีๆ ^^"

ฉันยิ้มให้ปัตย์อีกครั้งก่อนจะเดินออกมาข้างนอกห้องเรียน ฉันเดินออกมาเรื่อยๆพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเพื่อโทรหาทร็อตไปด้วยก่อนจะมองหาที่นั่งแถวนั้นและเดินไปนั่งขณะที่โทรศัพท์ก็ต่อสายหาทร็อตซึ่งเขาไม่รับ จะว่าไปฉันก็ไม่ได้คุยกับทร็อตตั้งแต่เมื่อวานแล้วฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามิล่าเป็นยังไงจึงไม่แน่ใจวันนี้เขาจะมารับฉันได้รึป่าว

ตือ...ตือ...ติ๊ดติ๊ดติ๊ด

"ไม่ว่างหรอ?"

เสียงของฉันเอ่ยขึ้นเบาๆอย่างเป็นห่วง ห่วงว่าทร็อตจะทำงานหรือมีอะไรเพราะเขาไม่เคยหายไปเป็นวันขนาดนี้ฉันเม้มปากเข้าหากันอย่างคิดหนักก่อนจะกดโทรออกอีกครั้งอย่างวิตก...

(ฮัลโหล...)

คิ้วของฉันขมวดเข้าหากันทันทีด้วยความสงสัยเมื่อเสียงตอบรับจากปลายสายนั้นมันไม่ใช่เสียงทร็อตแต่กลับเป็นเสียงผู้หญิง แต่เสียงนั้นมันคุ้นมากคุ้นจริงๆ

"...นั้นใครคะ?"

(หนามเตยหรอ...อ่อฉันมิล่าน่ะ)

"มิล่า...อยู่กับทร็อตหรอ?"

(อืม หนามจะคุยกับมันไหม?)

"อ่าอืมคุยๆ"

(แป๊บนะ...ไอ้ทร็อต ไอ้ทร็อตตื่นๆหนามโทรมา)

ฉันเผลอกัดริมฝีปากตัวเองอย่างห้ามไม่อยู่เมื่อรู้ว่าทร็อตอยู่กับมิล่าและทร็อตกำลังหลับอยู่ ที่ฉันรู้เพราะได้ยินเสียงมิล่าที่แว่วออกมาจากโทรศัพท์และเสียงคำรามในลำคอที่ติดจะหงุดหงิดของเจ้าตัวเมื่อถูกปลุก

(...หนามหรอ? เออหนามโทรมา) เสียงทร็อตดังออกมาจากปลายสายอีกครั้งพร้อมกับเสียงที่เหมือนเขากำลังยื่นโทรศัพท์ให้กัน (หนามเตย...)

"ทะ ทร็อตเพิ่งตื่นหรอ?"

(อืม เพิ่งตื่น)

"คือหนามไม่เห็นทร็อตโทรมาน่ะเลยเป็นห่วง..."

(ตายเถอะ...ขอโทษเมื่อวานนี้มันยุ่งๆน่ะ อีกอย่างทร็อตก็ดื่มหนักไปหน่อย)

"ทร็อตเมาหรอ?"

(แต่ไม่ต้องห่วงนะ ทร็อตดื่มอยู่ห้องไอ้มิล่าน่ะ...แล้วนี้หนามเรียนเสร็จแล้วนิ)

"อ่อ อืมเรียนเสร็จแล้วก็เลยโทรหาทร็อตนี่ล่ะ"

(เฮ้ย ทร็อตลืมเดียวรอทร็อตแป๊บหนามเดียวทร็อตไปรับ)

"ไม่เป็นไรๆ เดียวหนามกลับบ้านเลยดีกว่า"

(ทำไม กำลังจะอาบน้ำแล้ว)

"พอดีหนามมีงานน่ะทร็อตเลยกะจะกลับไปทำอยู่บ้าน กลัวเสร็จไม่ทันเดียวก็ต้องไปทำงานอีก"

(ทำไมดูยุ่งๆจัง)

"เป็นช่วงน่ะ ทร็อตไม่ต้องรีบนะอาบน้ำแล้วก็กินข้าวด้วยเดียวปวดท้องเอา"

(อืม...งั้นเจอกันตอนเลิกงานนะ)

"จ๊ะ แค่นี้นะ"

ฉันตอบกลับเบาๆพร้อมกับตัดสายของทร็อตแต่สายตาฉันกลับเอาแต่จ้องหน้าจอโทรศัพท์ไม่ล่ะหนีไปไหน เมื่อวานทร็อตอยู่กับมิล่าทั้งวันและทั้งคืนแถมทร็อตยังเมาอีก สงสัยมิล่าคงอยากมีเพื่อนดื่มล่ะ ดีแล้วที่พวกเขาดื่มกันที่ห้องของเธอ...ดีแล้ว ฉันส่ายหน้าไปมาช้าๆพร้อมกับเก็บโทรศัพท์ตัวเองใส่กระเป๋าและกลับบ้านด้วยรถเมล์ที่ใช้เคยใช้เป็นประจำ

18.36 น.

กรุ๊งกริ๊ง...

"ยินดีต้อนรับค่ะ รับอะไรดี...คะ"

"ท๊าด๊า! ^^"

"...มิล่า ทร็อต?"

"มันชวนทร็อตมาจนทร็อตรำคาญน่ะหนาม มันอยากเห็นหนามตอนทำงาน"

ฉันมองทร็อตสลับกับมิล่าอย่างงงๆก่อนจะต้องยิ้มออกมาบางๆเมื่อทร็อตว่าขึ้นแบบนั้น ทร็อตเหลือบตามองมิล่าด้วยสายตาติดจะรำคาญและมิล่าหาได้สนใช้ไหล่ตัวเองกระแทกไหล่ทร็อตแรงๆทีนึงก่อนจะยิ้มให้ฉันอีกครั้ง

"และหนามก็น่ารักจริงๆเหมือนที่ฉันคิดจริงๆ ร้านก็สวยอ่ะวันนี้มีอะไรแนะนำไหม? ^^"

"อ่อ วันนี้มี..."

ฉันแนะนำเมนูวันนี้ไปเรื่อยก่อนจะรับเมนูที่มิล่าสั่งมาและทร็อตที่สั่งเช่นกัน ฉันยิ้มให้พวกเขาอีกครั้งและมองพวกเขาที่เดินไปนั่งที่เดิมที่ทร็อตชอบนั่งนิ่งๆ

"วันนี้น้องทร็อตพาใครมาด้วยเนี้ย สวยจัง"

"มิล่าน่ะค่ะ เธอเป็นเพื่อนสนิทเขา"

"โห...นี้ตกลงพวกหน้าตาดีมักดึงดูดเข้ามาหากันรึไงทำไมมีแต่คนหน้าตาดีทั้งนั้น นี่รวมหนามด้วยนะ"

"พี่เก่งก็พูดเกินไป หนามไม่ขนาดนั้นหรอก"

"ไม่ขนาดนั้นแต่ใครล่ะที่มานั่งเฝ้ารอจีบเราทุกวันถ้าไม่ใช่ทร็อต"

ฉันหันไปมองพี่เก่งที่แซวอย่างขินๆก่อนจะส่ายหน้าไปมาอย่างขำๆพร้อมกับเริ่มทำของที่มิล่ากับทร็อตสั่งไปด้วย วันนี้ลูกค้าก็เยอะเหมือนทุกวันแต่ตอนนี้เริ่มจะซาลงแล้วล่ะ

"ได้แล้ว..."

"ว้าวว น่ากินง่ะ"

ฉันมองมิล่าที่ดูตื่นเต้นเหมือนเด็กเมื่อเห็นของที่เธอสั่ง เธอรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปเก็บไว้ทันทีพร้อมกับกันทร็อตที่กำลังเอื้อมมือไปหยิบน้ำตัวเองไปด้วยจนเขาถอนหายใจออกมาเบา ก่อนทร็อตจะเงยหน้าขึ้นมามองฉันนิ่งๆ

"เหนื่อยไหม? กินข้าวรึยัง?"

"เหมือนทุกวันแหละ กินแล้ว...เดียวหนามไปรับลูกค้าก่อนนะ"

ฟึ้บ..

"ก็เห็นอยู่ว่าลูกค้ายังไม่มี อยู่คุยกันก่อนไม่ได้รึไงแล้วเป็นอะไรทำไมคุยกันไม่มองหน้า?"

"ไอ้ทร็อต...มึงจะอารมณ์เสียทำไมเดียวหนามก็ตกใจหรอก"

ฉันมองหน้าทร็อตอย่างไม่เข้าใจเพราะเขาที่ถามขึ้นแบบนั้นคือฉันไปทำอะไรให้เขาตอนไหนฉันว่าฉันก็ตอบปกตินะ ซึ่งมิล่าที่นั่งอยู่ก็เอ่ยขึ้นขัดทร็อตเบาๆ เธอมองไปรอบๆก่อนจะมองไปที่พี่เก่งที่ยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์

"พี่คะ พอดีหนูจะขอให้หนามนั่งคุยกับเราสักแป๊บ..."

"ได้สิ ตามสบายเลยนะหนาม"

ฉันยิ้มให้พี่เก่งอย่างเกรงใจก่อนจะค่อยๆนั่งลงที่เก้าอี้ข้างทร็อตโดยที่มือเขาก็ยังไม่ยอมปล่อยออกจากข้อมือของฉัน ฉันหันมองเขาอย่างงงๆต่างจากทร็อตที่กำลังมองมาที่ฉันอย่างไม่พอใจอยู่

"คือ...ฉันทำให้พวกแกมีปัญหากันไหมเนี้ย?"

"ปัญหาอะไรกันไม่มีหรอกมิล่า ตอนคุยกันเมื่อเช้ายังดีๆแล้วตอนนี้เป็นอะไรไปอีก?"

ฉันตอบมิล่าทันทีและหันไปหาทร็อตเมื่อถึงประโยคที่ถามเขา ทร็อตลอบถอนหายใจออกมาเบาๆพร้อมกับค่อยๆละมือออกจากฉัน

"ก็นึกว่าโกรธที่เมื่อคืนไม่โทรไปหา เห็นทำหน้าเหมือนไม่อยากตอบ"

"ทำตอนไหน? แล้วหนามจะโกรธทำไมในเมื่อทร็อตอยู่กับมิล่าทร็อตก็บอกหนามแล้วนิ"

"ก็นึกว่าโกรธไง ใครจะไปรู้ว่ะ!"

"ไอ้ทร็อต! มึงเมาค้างไหมเนี้ย?"

"กูไม่รู้ แต่หน้าหนามเมื่อกี้เหมือนไม่อยากคุยกับกูจริงๆ"

ครื้น...!

"ถ้าไม่อยากจะคุยจะมานั่งตรงนี้ไหมทร็อต หนามไม่รู้นะว่าวันนี้ทร็อตเป็นอะไรแต่ตอนนี้หนามทำงานอยู่มีอะไรค่อยคุย...หนามขอตัวนะมิล่า"

"อ่ะอืม"

ฉันเดินออกมาจากโต๊ะที่ทร็อตนั่งทันทีหลังจากพูดเสร็จ ฉันไม่รู้ว่าทร็อตเป็นอะไรมันใช่หรอที่มาหาเรื่องฉันแบบนั้นแล้วยังพูดว่าฉันไม่อยากคุยกับเขาอีก คือฉันไม่ได้โกรธที่เขาไม่โทรมาและฉันก็ตอบคำถามทร็อตและมองเขาปกติ...หรือฉันเผลอทำหน้าไม่พอใจงั้นหรอ ฉันทำแบบนั้นจริงๆหรอ?

19.02 น.

"หนามกลับก่อนนะคะพี่เก่ง ^^"

"จ้า ดีจังน๊ามีคนรอรับส่งเนี้ย"

"แซวตลอด ^^"

ฉันพูดเบาๆพร้อมกับเดินออกมาจากร้านยิ้มๆ ก่อนจะมองรถทร็อตที่จอดรออยู่มิล่าบอกก่อนออกจากร้านแล้วล่ะว่าจะรอฉันตรงนั้นและดูเหมือนเธอจะชวนไปที่ไหนสักที

"หนาม!"

ฉันเดินเข้าไปตามเสียงเรียกของเธอก่อนจะเหลือบมองทร็อตที่ยืนหน้านิ่งอยู่ข้างๆมิล่านิดๆและเบี่ยงสายตาออกจากเขาอย่างไม่คิดจะมอง ช่างเขาสิมาทำหน้านิ่งใส่ฉันในร้านไม่พอแล้วยังมาทำตอนนี้อีกคิดว่าฉันทำคืนไม่เป็นรึไง?

"จะชวนหนามไปไหนหรอ?"

"มิล่าอยากไปสนามวูฟน่ะ ไปด้วยกันนะ ^^"

"...เอ่อ"

"ฉันขอไอ้ทร็อตแล้วด้วย มันไม่ติดอะไรน่ะไปด้วยกันนะฉันจะได้มีเพื่อน ^^"

"อือ...ไปก็ไป ^^"

"งั้นขึ้นรถเถอะ วู้ตื่นเต้นชะมัด!"

ฉันยิ้มออกมาพร้อมกับมิล่าที่ดูดีใจสุดๆที่ฉันไปด้วย เธอเข้าไปนั่งในรถทันทีโดยทิ้งให้ฉันยืนอยู่กับทร็อตแค่สองคนฉันเงยหน้ามองเขาที่กำลังมองฉันอยู่ด้วยสายตานิ่งเรียบก่อนที่ฉันจะเดินไปเปิดประตูรถและเข้าไปนั่งฉันไม่ได้คุยอะไรกับทร็อต...ก็เขาไม่คุยอ่ะทำไมฉันจะต้องคุย?

---สนามแข่งวูฟ---

ปรื้น...!

"คนเยอะไม่เปลี่ยนเลยแฮะ วันนี้วูฟอยู่ไหม?"

"อยู่ เพิ่งโทรบอกมันก่อนจะมานี่แหละ"

"อยากเห็นวูฟแข่งอ่ะ ตื่นเต้นๆ"

มิล่าโยกตัวไปมาอย่างน่ารักๆโดยไม่ได้สนใจบรรยากาศมาคุระหว่างฉันกับทร็อต ซึ่งก็ดีแล้วล่ะที่เธอยังคงสดใสอยู่เพราะฉันก็กลัวจะทำให้เธออึดอัดที่ต้องมาทนอยู่กับคนที่กำลังมึนตึงใส่กัน...เอาจริงๆฉันรู้สึกอยากจะกลับแล้วด้วยซ้ำถ้าไม่ติดว่ามิล่าชวนน่ะ

"ใครมากันเนี้ยยย"

"หูยย ลูกใครเนี้ยหล่อจัง ^^"

"หล่อทุกวันครับผม"

ฉันที่เพิ่งลงจากรถมองมิล่ากับวูฟที่เดินเข้าหากันพร้อมกับกอดกันกลมด้วยสายตาเอ็นดู พวกเขาทักทายกันอย่างสนิทสนมก่อนที่วูฟจะหันมาหาฉันพร้อมกับส่งยิ้มมาให้อย่างหล่อๆและฉันก็ส่งยิ้มคืนเขาเช่นกันเป็นเชิงทักทาย

"วันนี้ดื่มได้ไหมครับ?"

"ไม่ได้"

"..."

ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆเมื่อทร็อตเอ่ยขัดขึ้นเสียงแข็ง เขาเดินมาดึงมือฉันไปกุมไว้ทันทีพร้อมกับมองไปทั่วทั้งสนามด้วยแววตานิ่งเรียบไม่แสดงอารมณ์

"ไปข้างบนเถอะเบื่อคนมอง"

"ได้ครับพี่ วันนี้เจ๊พร้อมซัดกับผมยังครับนี่รอเอาคืนมานานแล้วนะ"

"เอาดิ ไม่เมาไม่เลิกอ่ะ"

"จัดไป!"

ขาของฉันก้าวเดินไปพร้อมกับทร็อตที่ดึงให้ฉันออกเดินด้วยความเงียบ เราไม่ได้พูดอะไรกันระหว่างทางมีแต่วูฟกับมิล่าเท่านั้นที่คุยกันอย่างออกรสตามประสาคนไม่ได้เจอกันมานาน ทร็อตไม่คุยกับฉันเหมือนฉันที่ไม่คุยกับเขาแต่มือเจ้าตัวก็ไม่ยอมละออกจากมือของฉันแม้เราจะมานั่งอยู่ในห้องของวูฟแล้วและฉันก็ไม่กล้าดึงออกด้วยเพราะหากเขาอารมณ์เสียอีกฉันก็ไม่รู้จะทำไง

"แต่แม่งคิดล่ะยังขำไม่หายตอนวันเกิดเจ๊อ่ะ เป็นวันเกิดที่เหี้ยมาก"

"เหี้ยบ้านแกสิวูฟ วันเกิดฉันเลิศจะตาย"

"แล้วนี้เลิกแข่งรถแล้ว?"

"ก็เออสิแทบจะจำไม่ได้ว่าขับไงแล้ว แล้วทร็อตแกล่ะเลิกรึยัง?"

มิล่าหันมาหาทร็อตที่กำลังยกแก้วที่เท่าไหร่ของคืนนี้ก็ไม่รู้ดื่มอยู่เรานั่งคุยกันมานานแล้วล่ะแต่มันค่อนข้างจะเป็นการคุยกันระหว่างวูฟกับมิล่าน่ะนะเพราะฉันก็ไม่รู้เรื่องสมัยก่อนของพวกเขาและทร็อตที่เอาแต่เงียบและนั่งดื่มเท่านั้น

"ก็แกไม่อยากให้ฉันขับฉันก็ไม่ขับไง ถามเพื่อ?"

"เฮ้ย นี้เลิกขับไปเลยจริงๆอ่ะ?"

"จริงเจ๊ ไอ้ทร็อตมันเลิกขับแข่งนานแล้วมีแต่ขับแข่งกับผมเวลาช่วงเก็บตัว"

"ฉันก็นึกว่ามันจะไม่ทำนี่หว่า"

"ขอเป็นของขวัญวันเกิดตัวเองขนาดนั้นมีหรอไอ้ทร็อตมันจะให้ไม่ได้...เอ่อ เปลี่ยนเรื่องมาปัจจุบันดีกว่าๆ"

ฉันที่ทำเป็นมองที่สนามกระพริบตาตัวเองช้าๆพร้อมกับจ้องเข้าไปที่สนามที่รถกำลังแข่งกันเหมือนว่าตัวเองอยู่ในสนามด้วยเลยหลังจากที่ฉันได้ยินเรื่องที่พวกเขาคุยกันเมื่อกี้...ฉันก็ว่าทำไมทร็อตที่ขับรถเก่งขนาดนั้นถึงเลิกขับรถแข่ง แถมยังเอาแต่ขับมอไซต์อีกที่จริงมันก็เป็นคำขอของมิล่านี้เอง ถึงฉันจะพยายามหลอกตัวเองว่าไม่ให้คิดแต่มันก็หยุดไม่ได้แล้วล่ะ...ฉันคิดไปแล้ว

ฟึ้บ...

"จะไปไหน?"

"อยากเข้าห้องน้ำน่ะ ขอตัวแป๊บนะ ^^"

"เดียวไปด้วย"

"ไปแค่นี้เอง เวอร์ไปไหมเนี้ย?"

"..."

ฉันหัวเราะออกมาเบาๆพร้อมกับลุกขึ้นจากโซฟาและเดินออกมาจากตรงนั้นทันที ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำที่อยู่เยื่องๆจากห้องวูฟไปนิดๆอย่างเคยชินเพราะฉันเคยมาแล้วไงแล้วชินทาง...ฉันมองตัวเองที่ยืนอยู่หน้ากระจกนิ่งๆพร้อมกับถอนหายใจออกมาสียงดัง...ฉันไม่ชอบอารมณ์นี้ของตัวเองเลยจริงๆฉันไม่อยากจะมองทร็อตเพื่อจ้องจะจับผิด แต่แต่ในบ้างครั้งมันก็อดไม่ได้จริงๆมันรู้สึกแย่น่ะแล้วยิ่งฉันได้รู้เรื่องที่เป็นสาเหตุที่ทร็อตไม่ขับรถแข่งอีกนี่ยิ่งแล้วใหญ่ มันไม่ดีเอาซะเลยไม่ดีจริงๆ

"เฮ้อ..."

ฉันส่ายหัวไปมาเบาๆพร้อมกับมองตัวเองในกระจกอีกครั้ง ให้ตายเถอะหนามตอนนี้เธอกำลังหึงทร็อตกับเพื่อนสนิทของเขาอยู่ใช่ไหม?...ฉันกำลังหึงทร็อตกับมิล่าอยู่ใช่รึป่าว? ฉันกัดริมฝีปากตัวเองก่อนจะตัดใจเดินออกมาจากห้องน้ำทันที

ติ๊ดๆ

ฉันเลิกคิ้วอย่างงงๆก่อนจะหยิบโทรศัพท์ตัวเองที่กำลังดังขึ้นมาดูที่หน้าจอก่อนจะพบว่ามันเป็นสายจากปัตย์ คือฉันให้เบอร์เขาไว้วันที่ทำงานกันน่ะเพราะหากงานมีปัญหาราจะได้โทรหากันได้แต่วันนี้เขามีอะไรถึงได้โทรมากันล่ะ?

"ฮัลโหล?"

(ฮัลโหลหนาม ขอโทษที่โทรมาดึกนะคือมันตื่นเต้นอ่ะ)

"อะไรหรอ มีอะไร?"

(คืองานที่เราส่งไปอ่ะอาจารย์คัดเป็นตัวแทนคลาสไปแสดงที่งานของคณะแก)

"ห๊ะ จริงอ่ะ!?"

(จริงดิ อาจารย์เพิ่งโทรมาบอกเราแกบอกให้เราเตรียมตัวพรีเชนต์ในงานอาทิตย์หน้าด้วยนะหนาม)

"เฮ้ย ดีอ่ะงี้ก็แสดงว่าเราได้คะแนนเต็มใช่ไหม??"

(ใช่ดิ โคตรจะดีไม่คิดว่างานเราจะได้เป็นตัวแทนนะเนี้ย)

"ใช่ไหม แค่คิดก็ตื่นเต้นแล้ว ^^"

ฉันยิ้มออกมาอย่างดีใจคืองานที่ฉันกับปัตย์ทำได้เป็นถึงตัวแทนไปแสดงเลยนะแต่ที่ดีกว่านั้นคือได้คะแนนในงานนี้เต็ม! อาจารย์คนนี้อ่ะเรื่องเยอะกับการให้คะแนนมากๆเลยก็ว่าได้มันจึงอดดีใจไม่ได้จริงๆที่งานเราได้เต็ม

(งั้นเราคงได้เจอกันเร็วๆนี้นะหนาม ปัตย์ไม่กวนแล้วฝันดีนะครับ)

"อืม ไว้เจอกันฝันดีนะ ^^"

ฉันยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดีพร้อมกับวางสายจากปัตย์และหัวเราะกับตัวองเบาๆ...คืองานธีมคนมีความรักแบบนี้อาจารย์ชอบงั้นสินะ เฮ้อ แค่คิดมันก็ขำอ่ะ

ฟึ้บ...!

"ทร็อต...?"

ฉันชงักไปนิดมื่อหันกลับมาแล้วเห็นทร็อตยืนอยู่ข้างหลัง เขาเหยียดยิ้มออกมาช้าๆพร้อมกับเหลือบมองโทรศัพท์ที่ฉันกำลังถืออยู่ด้วยสายตานิ่งเรียบทร็อตเดินเข้ามาใกล้ฉันอีกนิดพร้อมกับสบสายตากับฉันนิ่ง

"คุยกับใคร?"

"คุยกับปัตย์น่ะ งานที่หนามทำได้..."

"ไอ้เชี้ยนี้อีกแล้ว?"

ฉันขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจพร้อมกับมองหน้าทร็อตที่กำลังมองมาที่ฉันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดอย่างไม่เข้าใจ...ทร็อตไม่พอใจอะไรฉันอีกล่ะ?

"ไอ้เชี้ยที่ทร็อตพูดถึงเขาเป็นเพื่อนในกลุ่มหนามนะ พูดอะไรก็ให้เกียรติเขาหน่อยเถอะ"

"เดียวนะ...นี้ไปทำงานกับมันแค่วันเดียวนี้ถึงขั้นปกป้องมันถึงขนาดนี้?"

"ทร็อต นี่ทร็อตกำลังพาลอยู่นะแล้วมันเรื่องอะไรที่หนามจะปกป้องเขาเพราะเขาไม่ได้ผิดอะไร"

"มันผิดตั้งแต่มันเข้ามายุ่งกับหนามแล้ว!"

"โทษนะทร็อต ปัตย์กับหนามจะไม่มีวันได้รู้จักกันถ้าอาจารย์ไม่จับคู่ให้ ทร็อตช่วยแยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวบ้างสิ!"

"แต่กูไม่อยากให้ใครมายุ่งกับมึงอ่ะหนาม กูไม่พอใจแค่นี้กูผิดมากหรอ!?"

พลั่ก!

"แล้วมึงก็มาพูดเหมือนกูผิดทุกอย่างอ่ะทร็อต สุดท้ายมึงก็หาเรื่องกูแล้วก็จบที่กูผิด!กูผิดมากรึไงกูแค่ทำงาน กูก็คนนะที่ต้องคุยกับคนอื่น นี้กูชักไม่แน่ใจแล้วนะว่าตกลงมึงเชื่อใจกูเหมือนที่กูเชื่อใจมึงไหม?!"

ทร็อตที่โดนฉันพลักออกห่างมองหน้าฉันนิ่ง ฉันหายใจเข้าปอดเสียงดังพร้อมกับหัวเราะออกมาอย่างเย้ยหยัน...แล้วมันใช่ไหมใช่หรอที่เขาคนเดียวที่สามารถมีสิทธิโกรธมีสิทธิ์หึงและทำเหมือนฉันผิด

"ทีมึงไปนอนกับเพื่อนมึงทั้งคืนกูยังไม่อะไรเลย"

"มึงอย่าเอามิล่ามาเกี่ยวหนาม มึงก็เห็นว่ามันไม่มีใคร!"

"แล้วกูมี? อ่องั้นกูไปนอนกับปัตย์สักคืนดีไหมแล้วมาดูกันว่ามันเกี่ยวกันรึป่าว?"

พรึ่บ!!

"มึงพูดแบบนี้หมายความว่าไง!!?"

"แล้วไงกูแค่นอนกับเพื่อน กูไม่มีใครก็เลยชวนปัตย์มานอนด้วยกูผิด?"

ปึ่ก!

"อย่ามาประชดกูนะหนาม!"

"หึ สุดท้าย...สุดท้ายแม่งก็จบตรงที่กูโดนทำร้าย เพียงแต่ครั้งนี้มันต่างต่างตรงที่ในตอนแรกคนๆนั้นบอกกูว่าเขาจะปกป้องกู!!"

ฉันเหยียดยิ้มออกมาพร้อมกับน้ำตาตัวเองที่มันไหลลงมาอย่างห้ามไม่อยู่ ฉันสบสายตากับทร็อตนิ่งแม้น้ำตาจะคลอรอบดวงตาขนาดไหนทร็อตที่เหมือนได้สติค่อยๆละมือตัวเองที่กำลังกำรอบแขนของฉันทั้งสองออกช้าๆพร้อมกับมองมาที่ฉันด้วยสายตาที่กำลังตกใจอย่างเห็นได้ชัด...ฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงประชดเขาออกไปแบบนั้น แต่สิ่งที่ฉันกำลังกลัวทร็อตทำมันให้ฉันเห็นแล้วว่าเขานั้นรักเพื่อนตัวเองมากขนาดไหน มากถึงขนาดที่ปกป้องเธอและเลือกที่จะผลักฉันใส่ผนังแบบนี้ ตายเถอะ!ฉันมันก็นึกว่าฉันนั้นเป็นเจ้าหญิงของเขาไปซะได้พอเจ้าหญิงตัวจริงของเขามาฉันเลยเป็นซะแบบนี้...หลงคิดว่าตัวเองสำคัญกับเขาที่สุดไปซะได้หนามเตยเอ้ย